24 juni Yosemite: de Panorama Trail

Vandaag schrijf ik, Martin, maar weer eens het verslag omdat ik vandaag zwaar heb moeten lijden en dat was Marianne haar schuld. Marianne wou voor haar wandelingenwebsite nog eens de Panorama Trail lopen. Dit is niet zo maar een trail. Hij is 8,2 mijl lang en loopt hoog vanaf Glacier Point naar de vallei beneden toe. We hebben deze trail twee keer eerder gelopen. In 1988 met zijn tweetjes. We waren toen nog jong en fit. In 2004 hebben we hem wederom gelopen, deze keer samen met onze twee dochters toen. Die waren toen jong en fit. Nu in 2015 lopen we hem weer met zijn tweetjes. We zijn jong noch fit.

Het eerste deel van de trail is makkelijk. Dat deel gaat namelijk met de bus. Je kan kaartjes kopen voor een speciale hikersbus die je 's morgens vroeg boven naar Glacier Point brengt. Samen met andere eveneens professionele hikers staan we om half negen klaar voor de bus. De buschauffeuse is een bijzonder grappig iemand. Ze zit vol met verhalen. Zo vertelt ze bijvoorbeeld uitgebreid over de klimmers die El Capitan, een grote rots in Yosemite Valley, beklimmen. Gemiddeld doen ze daar zo'n twee à drie dagen over. Dat houdt in dat ze hangende aan de rotswand moeten overnachten! Zij vindt de klimmers daarom maar gekken en noemt ze Wallnuts. De klimmers zelf noemen zich Rockstars.
Als we langs het waarschuwingsbord voor beren bij camp 4, de walk-in campground, rijden - hier zie je een houten beer die een echte, door beren vernielde, autodeur binnen klimt - vertelt ze dat berenmoeders hun jongen hier heen brengen om te laten zien hoe je in een auto kan inbreken. Ook heeft ze tips hoe je een Pondorosa naaldboom kan onderscheiden van een Sugarloaf Tree: aan de hand van de wijze hoe de naalden aan de boom zitten. Bij de Pondorosa Tree zitten ze in groepjes van drie en de Sugar Tree heeft er vijf. Ze heeft er ook twee ezelsbruggetjes voor.  In de serie Bonanzo - met de Pondorosa Ranch  - had pa Ben Cartwright drie zonen. En het woord Sugar telt vijf letters. Dat vergeten we dus nooit weer.

Om ongeveer tien uur staan we  boven bij Glacier Point klaar voor de trail. Enthousiast beginnen we te lopen. In het begin is het vooral Half Dome waar Marianne haar fototoestel op richt.

Gemiddeld doet men er volgens de buschauffeuse vier à zes uur over. Vier uur dus voor ons. We hadden van te voren zelfs bedacht dat als we het deze keer een beetje vlot doen, we eventueel ook nog onderweg de afslag naar Little Yosemite Valley kunnen doen. Dat geeft een extra omweg van zo'n twee mijl. Dat snode plan laten we kwart voor elf al weer varen, want over de eerste mijl blijken we drie kwartier gedaan te hebben. En dat nog terwijl dit deel alleen nog maar heuvelafwaarts was.  Dat het niet zo snel gaat, ligt niet aan mij. Ik ben fit en in topconditie. Marianne maakt echter heel veel stops. Om misverstanden te voorkomen, dit is om foto's voor haar wandelsite te maken. Het heeft niets met haar conditie te maken.

het pad omlaag vlakbij Glacier Point

Liberty Cap, Nevada Fall (boven) en Vernal Fall (onder)

We horen en zien even later de Illilouette Falls. Dat is een waterval die je alleen maar goed vanaf de Panorama Trail kan zien. En dat eigenlijk ook niet. Je moet er even voor van het pad af. Marianne vindt het maar niks als ik wat dicht bij de rand van de kloof kom waar de Illilouette Falls in valt. Ze is bang dat de rots waarop ik sta onder mijn gewicht af breekt. Nu moet ik toegeven dat mijn verhouding lichaamsgewicht - lengte niet klopt. Ik ben te klein voor mijn gewicht, maar daar kan ik niks aan doen. Op een gegeven moment was ik uitgegroeid, in de lengte althans. Toch heeft Marianne een punt voor wat betreft het gevaar van te dicht bij de rand komen. Ik heb wel eens een documentaire op National Geographic gezien over dit soort gevaren en daarin was een beeld te zien van een uitstekende rotspunt die er van boven heel betrouwbaar uitzag, maar die van onderen al helemaal uitgesleten was. Ik kom dus maar niet te dicht bij de rand.

Illilouette Falls

Even later komen we bij een bruggetje over de Illilouette River, waar we pauzeren. Ik ga op een omgevallen boom zitten. Deze blijkt niet stevig op de grond te liggen maar ligt er min of meer bij als een wipwap. Ik had dat niet gezien en ik had ook niet gezien dat aan het andere einde een wat oudere dame zit. Als ik ga zitten, lanceer ik haar min of meer de lucht in. Ik bied snel mijn excuses aan.

Ik zit, de dame vliegt ergens in de lucht

Na de brug begint er een lastig deel. Twee mijl klimmen. Het gaat omhoog en omhoog en omhoog en omhoog en omhoog. En dat terwijl de zon volop schijnt. Pffff. En dat allemaal voor Marianne's wandelsite.

Omhoog en omhoog en omhoog........

Uitzicht op  de vallei

In de verte is de Nevada Fall al te zien;

Gelukkig houdt het klimmen na een tijdje op, maar de afdaling naar de Nevada Fall is lastig lopen. Voordat we bij de Nevada Fall komen, zien we de afslag welke je via de John Muir Trail omlaag naar de vallei brengt. Deze is weliswaar iets langer dan de Mist Trail die via de Nevada Fall en Vernal Fall naar de vallei gaat, maar hij is wel een stuk minder steil en daarmee veel makkelijker te bewandelen. Lijkt me de juiste keus dus, maar ja, de wandelsite van Marianne hè.

Het bord dat de makkelijkere maar minder spectaculaire route, de John Muir Trail, naar beneden aangeeft

Dus lopen we na een kort pauze bij de Nevada Fall, waar we "lunchen", een steil en lastig pad af dat onderdeel vormt van de Mist Trail.

De Merced River op weg naar de top van de Nevada Fall

En hier valt het water omlaag de Nevada Fall in

Het pad omlaag

De Nevda Fall van opzij gezien

en de Nevada Fall van onderaf gezien

Bij Vernal Fall houden we een korte stop en kijken hoe het water hier omlaag valt.

Het water op weg naar de Vernal Fall

Het water valt over de rand van de Vernal Fall 

Daarna vervolgen we onze afdeling over een lastige trap - had ik al verteld dat ik ondertussen behoorlijk aan het zweten ben en liters water drink?

De trap omlaag

Vernal Fall van onderaf gezien

Deze trail naar Vernal Fall en Nevada Fall heet Mist Trail vanwege het gespetter van het water,wat je meestal hier op de trappen voelt. Maar vandaag is er niet zo veel wind en dus helaas ook niet zo veel verkoelende "mist"

De Mist Trail loopt helemaal door tot aan de voet van Half Dome

De trappen bij Vernal Fall 

Uiteindelijk komen we bij de Vernal Fall Footbridge aan, waar vlak daarvoor de John Muir Trail zich weer samenvoegt met de Mist Trail. De mensen die voor deze mogelijkheid hebben gekozen zien er lang niet zo vermoeid uit als ik, maar die hebben waarschijnlijk geen vrouw met een wandelsite.

Het laatste stuk omlaag is een verhard stuk, maar wel een echte kuitenbijter. Het loopt behoorlijk steil omlaag. Ik maak mijn wandelstokken een stukje langer maar daarop reageren mijn kuitspieren door ook een stukje te rekken.

Het geasfalteerde pad omlaag: nog een echte kuitenbijter aan het einde

We hebben het einde bereikt. Je kan hem natuurlijk ook andersom lopen (en ook nog veel verder!)

Uiteindelijk bereiken we na zes uur en drie kwartier de vallei. Geen slechte tijd voor een 95-jarige. Ok, zo oud ben ik niet maar zo zie ik er wel uit aan het einde van deze wandeling. En nu maar hopen dat de foto's voor Marianne haar wandelsite gelukt zijn.