13 juni Van Lake Lodge naar de Old Faithful Snowlodge

Vandaag hebben we niet zo veel haast, en achteraf is het vooral een dag van wachten geworden. We staan relatief laat op. We ontbijten in het cafetaria van de Lodge en als we uitchecken is het al half tien. We rijden eerst naar het Visitor Center bij Fishing Bridge om te informeren naar de wandelingen daar in de buurt en naar de voorspellingen van de uitbarstingen van de geisers. Een zeer behulpzame dame belt naar het Visitor Center van Old Faithful en even later rolt er een fax - ja, dat bestaat nog - uit de machine. Ze schrijft de voorspellingen op een briefje voor ons.

Een voorspelling van de uitbarsting van ons doelwit van vanmiddag: de Lone Star Geyser, een eenzame geiser in een bosgebied op zo'n vijf mijl van Old Faithful, hebben ze echter niet. Diens uitbarstingen worden niet door de rangers bij gehouden. Ze zijn daarvoor afhankelijk van meldingen van mensen die de uitbarstingen hebben waargenomen. De laatste gerapporteerde doorgegeven waarneming was van gisteren. Er is een logbook bij de geiser waarin mensen de uitbarstingen opschrijven zegt ze. Hij barst ongeveer om de drie uur uit en je moet vooral niet naar de eerste uitbarstingen weg gaan, want na een tijdje wachten volgt er dan nog een grotere uitbarsting. We bedanken haar hartelijk voor alle informatie. Ze zijn bij visitor centers altijd zeer behulpzaam.

Daarna rijden we naar de overkant van de weg naar de daar aanwezige garage. Twee dagen geleden kregen we opeens de mededeling 'Change Engine Oil Soon' op ons informatieschermpje in de auto. Vooral dat woordje 'Soon´ baarde ons wat zorgen. Gelukkig hadden we de manuel van de auto en daarin zagen we dat dat 'Soon' binnen 600 miles inhield. Dat viel mee. Maar in die periode moest de motorolie volgens de manuel wel echt vervangen worden. Aangezien we nog zo'n 2500 miles voor de boeg hebben, vragen we bij de garage wat we het beste kunnen doen. De jongeman zegt dat we er mee kunnen door rijden, maar dat je de kans hebt dat de motor beschadigd raakt en dat de autoverhuurmaatschappij je dan aansprakelijk stelt voor de schade, omdat je de olie niet hebt vervangen. We besluiten om Alamo te bellen om te vragen wat we moeten doen.

We lopen naar een payphone en hier begint het eerste wachten van de dag. Als ik na 10 minuten nog steeds naar een muziekje luister (het is gelukkig een gratis nummer) bedenken we dat Martin bij de telefoon ernaast een ander nummer uit het keuzemenu kan proberen. Hij kiest voor emergency  - ik koos voor information - en hij heeft binnen 5 minuten al iemand aan de lijn - ik wacht nu al een kwartier. Deze dame vertelt dat we de auto om kunnen ruilen als we dat prettig vinden, of we kunnen de olie laten verversen en de rekening dan later aan Alamo geven als we daar een beter gevoel bij hebben, of we kunnen niets doen. De auto ruilen lijkt ons niet zo makkelijk - de dame wil ons naar Salt Lake City sturen als ze hoort dat we in Yellowstone zitten, maar dat ligt niet meer op onze route. Verder zijn SF en LA mogelijkheden en dat is nog minder handig. We besluiten daarom om de olie nu maar meteen te laten verversen, we staan immers toch bij een garage en tijdens het wachten - het zal ongeveer een half uur duren - kunnen we een korte wandeling maken.

Er zijn geen trailheads in de buurt dus we beperken ons tot een wandeling langs het strand van Lake Yellowstone. Klinkt onschuldig maar dat blijkt toch niet helemaal ongevaarlijk te zijn; we komen namelijk een echtpaar tegen waarvan de vrouw vertelt dat zij opeens een trilling voelde. Een aardbeving? Wij hebben niets gevoeld en haar man ook niet. Hij denkt dat er sprake was van vulkanische activiteit. Wij lopen moedig door in de richting waar zij vandaan kwamen.

Als de auto klaar is (62 dollar) en we bij de General Store onze voorraad koekjes, yoghurtjes en guacamolechips (dat zijn Mexicaanse chips met guacamole er in; wie importeert dat in Nederland?) hebben aangevuld, rijden we naar de trailhead van de Storm Point wandeling. Het eerste deel loopt langs Indian Pond: een kratermeer dat volgens een informatiebord is ontstaan door een explosie.

Ik ga er maar vanuit dat zoiets niet gebeurt terwijl wij er lopen.

Indian Pond

bloemetjes en vlinders bij Indian Pond

Daarna voert het pad ons naar Lake Yellowstone. Het is een vlak pad en we hebben prachtige uitzichten. Het is echt een schitterende wandeling en als ik een cijfer mag geven voor dit deel zou ik zeggen: een negen. Vanaf Storm Point loop je nog een klein stukje langs de oever van het meer en dan gaat het pad verder door het bos terug naar het beginpunt van de trail en dit is een vrij lang en saai stuk. Voor dit deel van de wandeling zou ik niet meer dan een vier geven. Mooier is dus om bij Storm Point om te keren en via dezelfde route weer terug te lopen.

Storm Point

Uitzicht op Lake Yellowstone vanaf Storm Point

Dit pad terug moet je niet nemen. Het ziet er zo wel aardig uit maar al snel sla je rechtsaf een bos in en dat is heel saai.

Na de wandeling rijden we weer naar de LeHardy rapids. We zijn er vlakbij en we willen kijken of de vissen vandaag wellicht wat actiever zijn en vaker willen springen. Dit betekent ook weer wachten: we zien verschillende vissen in een poel bij de stroomversnelling rondzwemmen, maar niet één die de sprong durft te wagen. Wellicht zijn het dezelfde luie vissen als die van gisteren? Iets verderop staat een ranger met een grote verrekijker. Blijkbaar is er iets bijzonders te zien. We worden ook uitgenodigd om te kijken en we zien aan de overkant drie harlekijneenden. Zijn we helemaal naar Amerika gevlogen om door een verrekijker naar eenden te kijken zegt Martin. De eenden zijn bovendien niet zeldzaam in Yellowstone zegt de ranger, maar goed, wij kunnen toch maar mooi weer wat dieren toevoegen aan ons lijstje.

Zitten daar de wereldberoemde Harlekijneneenden?

Ons volgende doel is de Lone Star Geyser. We parkeren de auto bij de Keppler cascades; deze parkeerplaats ligt op honderd meter van de  kleine overvolle parkeerplaats bij het beginpunt van de wandeling naar de Lone Star Geyser. Op de een of andere manier hadden we verwacht dat het geen populaire wandeling zou zijn, maar dat valt dus blijkbaar tegen. Het is 2,2 mijl lopen naar de geiser, over een oude nog grotendeels verharde serviceweg. We hadden gedacht dat er bij het beginpunt van de wandeling een logbook zou zijn met de tijden waarop de geiser is uitgebarsten - zo hadden we het van de ranger in het Visitor Center begrepen -  maar dat is er niet. Het logboek ligt blijkbaar bij de geiser zelf. Het is jammer dat we nu geen idee hebben wanneer hij uitbarst; als we pech hebben, zitten we daar 3 uur te wachten, maar we wagen het erop. Het is een vlakke en aangename wandeling. De omgeving is ook nog eens mooi. Je loopt grotendeels langs een riviertje.

Na een minuut of tien komen we mensen tegen die terugkeren. We vragen ze of ze de Lone Star uit hebben zien barsten. Dat hebben ze: ongeveer een uur geleden. Dat moet dan ongeveer tien voor 2 geweest zijn. Dat is niet heel ongunstig: wij moeten nog een tijd wandelen en hebben dan een wachttijd van hoogstens 1 tot 1,5 uur. We laten ons tempo iets zakken. Op een gegeven moment slaan we een zijpad in waar een hete pool ligt. Niet heel bijzonder, maar we hebben tijd genoeg.
Na nog een half uur wandelen komen we weer mensen tegen. We vragen nog eens naar de tijd van de uitbarsting omdat het eerste stel toch een beetje vaag was. Deze mensen zijn niet vaag: de 'big eruption' was om 2.43 uur. Oeps, dat is wat anders dan tien voor 2, hoe kan dat? "That must have been the minor eruption" concluderen zij. Onze wachttijd is dus een uur langer, maar we zijn nu al zo ver dat we besluiten door te lopen. Om twintig over drie komen we bij de Lone Star Geyser aan. Dat betekent dus ongeveer 2,5 uur wachten voor de grote eruptie. Er zitten al een paar andere mensen ook op de uitbarsting te wachten.

De Lone Star Geyser is een mooie geiser. Het is een zogenaamde cone-geiser, dat wil zeggen hij heeft een grote kegel, een beetje in de vorm van een vulkaan zeg maar. Het unieke van deze geiser is dat hij zo afgelegen van de andere geisers ligt. Midden in een open plek in bos. Helemaal alleen is hij niet want hij heeft een heel klein broertje van dertig centimeter hoog die echt zijn best doet, maar er telkens niet in slaagt om water omhoog te spuiten. Hij maakt alleen maar borrelende geluidjes. Hij is nog duidelijk in de leer. We lezen het logboek dat bij de geiser ligt. We zien dat voorafgaand aan de grote eruptie in het uur ervoor er al een aantal kleinere erupties zijn. Dat is mooi, dat veraangenaamd het wachten op de grote eruptie.

Het logbook bij de Lone Star Geyser

Het zonnetje schijnt lekker maar de wind waait hard. Ik heb een vest aan maar Martin loopt met een overhemd met korte mouwen en vindt het een beetje koud zo. Hij kijkt in zijn rugzak of er nog een trui inzit. Ik sta met verbazing te kijken wat hij allemaal uit zijn rugzak haalt: een zaklamp (kan nuttig zijn), een paraplu (kan ook nuttig zijn), een handdoekje (voor het zweet zegt Martin), Deet tegen de muggen (heel nuttig), anti-prik (voor het geval de Deet niet werkt), een fles water (heel verstandig), een fles Gatorade (heel verstandig en lekker), een paar extra sokken (hè, wat moet je daar nou mee?; nou voor het geval hij per ongeluk in een diepe plas stapt en natte voeten krijg zegt hij; zucht) maar geen trui. Gelukkig vinden we een mooi plekje in de zon bij een omgevallen boom en daar zitten we grotendeels uit de wind, maar wel nog in de zon en begint het wachten. Had Martin maar een boek in plaats van sokken in zijn rugzak gestopt, dan was het wachten wat aangenamer geworden, maar a la, we komen de tijd wel door. Na een half uur wachten begint de geiser wat meer te stomen. A ha! Een teken van leven, maar veel gebeurt er nog niet. De wachttijd is nog niet voorbij.

Niet alleen de geiser is in ruste

Op een gegeven moment horen we opeens een vreemd geluid. Waar komt dat vandaan? Het blijkt de kleine leerling geiser te zijn die geluidjes maakt. Even later begint de Lone Star meer activiteit te vertonen en opeens begint hij te spuiten: zo'n twee meter hoog. Het duurt niet lang en na deze korte actie vervalt hij weer in inactiviteit - het lijkt Martin wel als hij thuis aan het opruimen is.

We wachten weer en even later begint hij opnieuw. Deze keer spuit hij wat hoger. Na deze minor-eruption die ongeveer tien minuten duurt valt hij weer in slaap.

"Minor Eruption"

Dit duurt zo'n twintig minuten. Maar dan begint het echte werk: de major eruption. Gedurende liefst twintig minuten lang spuit hij zo'n drie tot vijf meter water omhoog.

"Major Eruption

Net als ik me afvraag of de combinatie zon en water geen regenboog moet geven, verschijnt deze. Het is werkelijk een schitterend gezicht. Deze geiser komt in onze top drie van Yellowstone zaken die je moet zien vinden we. (Al moet je er wel de tijd en veel geduld voor hebben)

Een stel tevreden bezoekers van de geiser

Nadat de geiser tot rust is gekomen, lopen we in vijftig minuten terug naar de auto. We rijden naar de Old Faithful Snowlodge waar we een cabin hebben gereserveerd voor vannacht. De bewegwijzering bij het Old Faithful terrein is niet echt duidelijk. Je hebt bijna een reisgids nodig om de Old Faithful Snowlodge te vinden maar uiteindelijk lukt het. We hebben een cabin met een eigen wc en douche. Hij ziet er van buiten niet uit maar van binnen is het een heel ruime cabin, veel beter dan de kamer zonder wc en douche, die we in de Old Faithful Inn hadden. Ok, we betalen er wel meer voor ($109 om $108).

Voordat we gaan eten, lopen we eerst naar het Visitor Center om daar door te geven dat de laatste major eruption van de Lone Star geiser om 18.10 uur was. Maar de deur van het Visitor Center zit op slot. Het is één over acht en ze sluiten om acht uur. Nou ja, dat moet dan maar tot morgen wachten.
We gaan eten in het restaurant van de Snowlodge en het is bijna niet te geloven, maar we hoeven hier niet te wachten. We kunnen direct aan tafel. Tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht komt de sympathieke serveerster opeens bij onze tafel om haar excuses aan te bieden. Het klaarmaken van ons hoofdgerecht duurde wat langer dan normaal in de keuken. Ze had het personeel daar al op hun kop gegeven zegt ze en ze biedt haar excuses aan voor het lange wachten. Huh? We hadden helemaal niet het idee dat we al lang aan het wachten waren.

Gereden: 56 mijl
Overnachting Old Faithful Snowlodge
Route: