woensdag 27 mei 2015

3 juni Zion - Grand Canyon North Rim

We hebben een drukke dag voor ons. We staan daarom vroeg op. Als we uitchecken neem ik de thermosfles mee naar de receptie. Hopelijk is hun morning coffee net zo goed als de evening coffee en kunnen we wat meenemen voor onderweg. Maar helaas, de receptie is nog dicht. Naast de deur hangt een spijker waar je je kamersleutel op kan hangen.

We rijden naar Zion en parkeren de auto op de parkeerplaats bij het Visitor center en nemen vandaar de shuttlebus naar de Lodge. Omdat deze keer wel alle batterijen in de camera's zitten en we ook al het water bij ons hebben, kunnen we vroeg beginnen aan onze wandeling naar de Emerald Pools. We lopen naar de brug over de Merced River en zien dat de ruiters die meedoen aan een paardrijtocht een kortere weg naar de overkant hebben gevonden.


Er zijn drie Emerald Pool Trails: de Lower, de Middle en de Upper.


We beginnen - hoe logisch -  met de Lower Emerald Pool Trail. Het voordeel van vroeg beginnen is niet alleen dat het nog lekker koel is, maar ook dat er nog weinig mensen onderweg zijn.

Hoewel het grotendeels geasfalteerde pad wel omhoog gaat, is deze trail veel minder steil (en uiteraard veel korter) dan die naar Observation Point. Er is nog nauwelijks iemand op pad.

Er is alleen wild life onderweg
Als we bij de Lower Emerald Pool aankomen, hebben we de pool en de mini-watervallen dan ook bijna helemaal voor ons alleen. Er valt wat meer water dan in de zomer uit de rotsen en het is dan ook een kunst om dit goed vast te leggen zonder je camera nat te laten worden.

Lower Emerald Pool
De waterval bij de Lower Emerald Pool

Het pad loopt achter de waterval langs
Vervolgens lopen we naar de Middle Emerald Pool. Dit stuk is lastiger te lopen. Het is een stuk steiler en je moet ook uitkijken dat je niet over een boomwortel struikelt.

Het pad tussen de Lower en de Middle Emerald Pool
Als we bij de Middle Emerald Pool aankomen, klinkt er opeens het geluid van een blatend schaap. Een paar mensen die bij de poel zitten, kijken verbaasd op, maar Martin weet ze te vertellen dat dit het gekwaak is van een Sheepfrog. Het lijkt net alsof Martin een groot natuurkenner is, maar hij heeft gewoon het informatiebord bij de poel gelezen.

Middle Emerald Pool
Na de Middle Emerald Pool lopen we door naar de Upper Emerald Pool. Het is best een pittige klim en het is ondertussen ook vrij druk op het pad geworden. Het pad is een stuk slechter dan de eerdere paden.

Pad tussen de Middle Emerald Pool en de Upper Emerald Pool
Ook schijnt het zonnetje nu volop, dus het vraagt de nodige inspanning om er te geraken. Het is een wat grotere pool dan de Lower en Middle Emerald Pool. Ik vind het wel mooi, maar Martin vindt deze pool niet alle inspanning waard.

De Upper Emerald Pool

De drie pools. Bij het natte gedeelte op de grens van de bomen en de rotsen bevindt zich de Upper Pool, de waterval van de Lower Pool is aan de rechterkant van de foto te zien. Vlak daarboven ligt de Middle Pool.
Nadat we weer terug zijn bij de Middle Emerald Pool besluiten we om via de Kayenta Trail terug te lopen. Onderweg raken we in gesprek met een Amerikaans stel, die we al eerder bij de Upper Emerald Pool zagen. Omdat ze er al wat oud uitzien en toch nog zware wandelingen maken, vraagt Martin nieuwsgierig aan de krasse dame hoe oud ze is. Ik zeg nog dat je zoiets niet aan een dame behoort te  vragen, maar de vrouw vindt het niet erg. Ze is 77 jaar en haar man is 79 jaar, maar ondanks hun leeftijd trekken ze nog regelmatig in de natuur er op uit. Als de man hoort dat wij uit Nederland komen vraagt of wij misschien iets weten over de betekenis van zijn achternaam. Zijn vader is ooit eens vanuit EE uit Friesland naar Amerika geĆ«migreerd. We vragen hoe hij heet. Eisinga versta ik. We zouden hier toch niet te maken hebben met een Amerikaanse nazaat van de beroemde Eise Eisinga uit Franeker? Maar nee, ik heb de naam verkeerd verstaan. Hij heet Lyzinga. Die naam zegt ons helaas niets.

Zion Canyon gezien vanaf de Kayanta Trail
Bijna weer beneden
Beneden bij de brug over de Virgin River is het best nog wel druk. Hier begint namelijk ook de trail naar Angels Landing.


Vervolgens lopen we via de Grotto trail terug naar de Zion Lodge. Het is helaas een wandeling van niks, die grotendeel langs de weg loopt, maar hij staat op mijn wandelsite dus ik moet hem dan ook wel een keer gelopen hebben.

De Grotto Trail
Bij de lodge kopen we wat koffie.  Terwijl ik in de rij sta, hoor ik een Amerikaan luidkeels klagen dat de winkel geen water in flessen verkoopt. Had hij dat geweten dan had hij niet zijn lege plastic fles in de recyclingcontainer gegooid. Ik geloof dat de man niet helemaal het principe van recyclen snapt. Even tussendoor: er staan tegenwoordig onder andere bij de lodge en bij het visitor center speciale tappunten waar je lege flessen bij kan vullen. Je hoeft dus niet meer te knoeien bij de drinkfonteintjes waar je fles nooit goed onder past.
Vanaf de lodge nemen we nog even de shuttlebus naar het eindpunt, bekijken de Virgin River daar even en gaan daarna weer met een shuttlebus terug naar het Visitor Center.

De Virgin River
We rijden door de Zion-Mount Carmel Tunnel en verlaten na een half uurtje rijden het park.

De Zion Mount Carmel Highway in de buurt van de Checkerboard Mesa
Daarna gaan we op weg naar de North Rim van de Grand Canyon. Onderweg zit Martin uitgebreid de manuel van de auto te lezen. Dat doet hij altijd. Nu heeft Martin niets met auto's. Hij rijdt geen auto - ik moet alles rijden - en als je hem vraagt in wat voor een auto we rijden, dan zegt hij een witte. Hij fungeert voornamelijk als de Tom Tom, soms als de Dom Dom. Maar de gebruiksaanwijzing van de auto wordt door hem altijd nauwkeurig bestudeerd. Nu ligt er nooit een gebruikershandleiding in het handschoenenvak. Ook deze keer niet; volgens de man van Alamo doen ze dat nooit omdat de boeken altijd gestolen worden en daarom ligt er nooit een manuel in de auto. Dit is natuurlijk best wel onhandig, want lang niet altijd is duidelijk waar elk hightech knopje in de auto voor dient. Gelukkig weten wij dat het niet klopt dat er geen manuel aan boord is. Meestal is deze er namelijk wel. Vaak ligt hij verstopt in de kofferbak in het vak van het reservewiel. De laatste drie keer vonden wij daar telkens de manuel. Ook deze keer was het raak en zo kan Martin mij de werking van alle knopjes uitleggen.

Onze auto doet een hoop dingen vanzelf: de autolampen gaan vanzelf aan als het donker wordt, de fourwheeldrive werkt geheel automatisch en de klok in de auto past zich van zelf aan de juiste tijdszone aan. Maar verder is het een beetje kaal model. Geen cd-speler en ook geen satellite radio. We luisteren daarom naar krakende plaatselijke radiozenders, wat ook wel zijn charme heeft, maar die de neiging hebben wel snel weg te vallen.

Bij Kanab tanken we voor het eerst. Als we bij Jacob Lake zijn, maken we ook een stop. Bij de Jacob Lake Inn hier worden volgens verschillende fora heerlijke koekjes verkocht en die willen we ook wel proberen. Er zijn verschillende soorten, die er allemaal even lekker uitzien. Ze zijn groot en kosten $1.78 per stuk, dus we besluiten er in eerste instantie slechts twee te kopen. Mocht het erg goed bevallen dan kunnen we op de terugweg van de Grand Canyon hier weer een stop maken. We gaan voor een lemon cookie en een chocolate cloud cookie.

het lemon Cookie

Het Chocolate Cloud Cookie
Dan rijden we door naar de North Rim. Het landschap bestaat onderweg uit glooiende heuvels, dan weer uit eindeloze vlaktes en al of niet afgebrande bossen.



Er zijn ook open ranches, we zien zo hier en daar koeien lopen. Vlakbij de parkgrens lopen ook bizons. In het park aangekomen rijden we door naar de lodge, waar we met veel moeite een kamer hebben kunnen boeken. De Grand Canyon Lodge is - buiten de camping - de enige mogelijkheid om in het park te overnachten en is meestal volledig volgeboekt. We zien de motelkamers langs de weg en verderop de cabins waarvan een deel rimview heeft. Wij hebben een motelkamer geboekt dacht ik, maar als we in de rij staan om in te checken zegt Martin dat we een cabin hebben (with partial rimview). Hij heeft gelijk; we hadden eerst een motelkamer geboekt, maar deze later verruild voor een cabin toen daar een van vrij kwam. Dat is een leuke meevaller.

Onze cabin met schommelstoelen
De cabin omvat twee Queens-bedden, een apart kamertje met een tafel, een bad met een douche er in, een gasopenhaard en een muizenval op de grond. Wat, een muizenval? Dat zie je niet vaak in hotelkamers. Maar ja, we zitten hier wel in de natuur. Voor de zekerheid zetten we al onze spullen op het tweede bed.

de muizenval

Ook hebben we een porch met twee schommelstoelen en vandaar zien we een stuk van een zijcanyon, niet echt spectaculair. Wel is de porch een geschikte plaats om een cookie te proberen! Martin gaat zitten en zakt gelijk door de schommelstoel! Nadat we deze gerepareerd hebben en Martin maar voor de zekerheid op de andere stoel gaat zitten, kunnen we eindelijk onze koekjes uitproberen. Nu, de enthousiaste verhalen over de cookies blijken zeer terecht, ze zijn heerlijk. Dat wordt dus weer een stop in Jacob Lake morgen. Terwijl we op de porch zitten, schiet er een eekhoorn onze kamer in. We kijken waar hij gebleven is maar we zien hem nergens zitten. We laten de deur opstaan en even later loopt er weer een eekhoorn onze cabin uit. "Zou dat dezelfde zijn?" vraagt Martin. Ik mag hopen van wel.



Vervolgens beginnen we aan een wandeling naar het Bright Angel Point. Je hebt er een schitterend uitzicht op de rode en anders gekleurde rotsen van de Grand Canyon.

Op het Bright Angel Point

Het noordelijk gedeelte van de Bright Angel Trail loopt door de kloof zoals op het bord aangegeven wordt. De rand van de Grand Canyon die op de achtergrond te zien is de South Rim. 
Vanaf het Bright Angel Point lopen we vervolgens de Transept Trail. Deze loopt langs de Lodge en de rand van de canyon. Vervolgens verdwijnt de trail in een stuk bos om daarna weer bij de rim uit te komen. Daar keren we om, want we willen bij de Lodge de zonsondergang gaan bekijken. Dat doen we zittende in twee stoelen vanaf het buitenterras. Het is niet een echt spectaculair gezicht. Je schijnt een betere zonsondergang te hebben bij Cape Royal, maar dan moet je 15 mijl in het donker over een kronkelige weg terug rijden en daar hebben we geen zin in.

Ondergaande zon: op de achtergrond de rand van de South Rim
Nadat de zon is ondergaan, gaan we weer terug naar onze cabin om ons om te kleden. Er zit nog geen muis in de val. Vervolgens lopen we terug naar de lodge waar we een reservering hebben voor het eten om acht uur. We hebben geluk en krijgen een plekje aan het raam. De ramen zijn drie meter hoog en je hebt een vrij uitzicht op de canyon. Het is nog een beetje schemerlicht en het is wel leuk eten zo met een view. Als het echt donker is, zien we opeens aan de overkant de lichten van de gebouwen aan de zuidkant van de Grand Canyon. Hemelsbreed is het maar tien mijl, maar om er te komen moet je wel vijf uur omrijden.
Als we na het eten weer onze cabindeur open doen, kijken we nieuwsgierig naar de muizenval. Nog steeds leeg. Afwachten maar hoe dat morgen is.

Gereden: 126 mijl
Overnachting: Western Cabin
Route:


1 opmerking:

  1. Ben benieuwd of wij ook "wildlife" in de kamer hebben als wij daar volgende maand zijn.

    BeantwoordenVerwijderen