woensdag 27 mei 2015

7 juni Springville - Jackson

Vandaag is een reisdag. Het is ongeveer 250 mijl rijden naar Jackson. We staan voor ons doen vrij laat op. Het is al half negen als we de deur van onze kamer open doen om te gaan ontbijten. Er ligt een krant voor de deur, service van het hotel. Als we in de gang kijken, zien we nog voor een hoop deuren een krant liggen. Blijkbaar zijn we niet de enigen die niet zo vroeg op staan vandaag. Nou ja, het is zondag. In de ontbijtzaal staat een televisie aan met het ochtendnieuws. We zien dat het gisteren op sommige plaatsen heel veel heeft geregend. Zo is er ongeveer 50 mijl na de plek waar wij de I70 verlieten een flashflood geweest. En in het San Juan district van Utah - dat is ongeveer het gebied tussen Mexican Hat en Natural Bridges - is zelfs een heuse tornado gefotografeerd, dit schijnt heel uniek voor Utah te zijn.

Als we wegrijden is het gelukkig stralend mooi weer. Onderweg naar Jackson hebben we tijd voor één activiteit. We twijfelen tussen een bezoek aan de stad Salt Lake City of een bezoek aan het Antelope Island State Park: een eiland dat ligt in de Great Salt Lake, iets ten noordwesten van Salt Lake City.
De stad Salt Lake City hebben we als enige van de grotere steden in het westen nog nooit bekeken. We zijn er wel een paar keer langs gereden. De stad met al zijn mormonengebouwen trekt ons niet zo. Wat ons wel mooi lijkt, is een concert van groot gospelkoor in de grootste kerk van Salt Lake City. Dit concert wordt elke zondag live hier op de televisie uitgezonden en het schijnt dat iedereen dit gratis kan bijwonen. Maar we weten niet hoe laat het begint en hoe lang het duurt. We zien het al voor ons dat wij tijdens de tv-uitzending binnenkomen " Sorry, we zijn iets te laat" en dat wij daarna weer eerder weg moeten om nog op tijd in Jackson te komen "Sorry, we moeten iets eerder weg".

En omdat we veel meer mensen van de natuur dan van de stad zijn, kiezen we voor het Antelope Island State Park. Op weg daar naar toe rijden we op een gegeven moment achter een vrachtauto waar achterop staat 'How is my driving?" met een telefoonnummer. We hebben de neiging te bellen want hij slingert behoorlijk. Bij Syracuse slaan we de I15 af en rijden we naar het eiland toe, dat door middel van een dijk met het vaste land is verbonden.

Antelope Island met rechtsboven de dijk naar het vasteland
We betalen 10 dollar toegang en we rijden het staatspark in. Het is een soort waddeneiland met op de achtergrond de bergen van Salt Lake City. Het ziet er prachtig uit. Als eerste rijden we naar de Day-use area bij Bridger Bay. Er staan een hoop mensen met camera's en fototoestellen. Martin heeft gelijk de neiging om te vragen "Where's the bear?" maar gelukkig doet hij dat niet, want als hij een praatje met ze maakt, blijken het vogelaars te zijn. Als Martin vraagt naar welke dieren ze kijken, krijgen we een hele lading namen van vogels te horen, de ene naam nog vreemder dan de ander.

De vogelaars
Opeens roept één van de dames: "Ik heb een chucker gezien!" "No way" reageert een ander. "Waar dan?" vraagt een derde en als de dame de richting aanwijst waar de chucker heen is gevlogen - de vogel is blijkbaar gevlogen - verdwijnen alle vogelaars rap die kant op. De chucker - als we dat tenminste goed hebben verstaan - is blijkbaar een zeldzame vogel die niet vaak gezien wordt. De rest van de dag ziet Martin in elke vogel een chucker.

Een chucker?
Of is dit de chucker?

Dit zal de chucker wel niet zijn!
We hebben nu het rijk bijna voor ons alleen. Er ligt naast de parkeerplaats een (lege) camping met picknicktafels en dat is een goede plek om onze nieuwe  koekjes uit de Jacob Lake Inn te verorberen. Sorry, ik bedoel te testen. Ook drinken we er koffie uit een thermoskan die we hebben gevuld met twee bekers koffie die we hebben meegenomen van het ontbijt in het hotel. Het is weer moeilijk kiezen welke van de twee koekjes - we delen eerlijk -  de lekkerste is.

Onze koekjestester

Het testmateriaal
Als eerste op het eiland bekijken we vervolgens de rotsen bij de day-use area. Het lijken net de tufa's zoals deze bij Mono Lake staan.

Een tufa, maar wacht eens even roept Martin: zit daar bovenop niet een chucker?
Daarna rijden we naar een plek waar je toegang hebt tot het strand. We lopen naar het water toe. Martin proeft even aan het water. "Erg zout" zegt de deskundige. Tamelijk verrassend voor een meer dat het Great Salt Lake heet. We zien ook honderdduizenden vliegjes op het strand. Net zoals de tufa's is dit iets wat we kennen van Mono Lake. Als je er door heen loopt, vliegen ze massaal op maar je hebt er geen last van.
Zelf gaan we niet het water in. Wel zien we verschillende mensen drijven.

Drijvend in het zoute water
Daarna rijden we naar de White Rock Bay waar je een trail hebt naar een hoog punt waar je een schitterend uitzicht hebt over het eiland en de Great Salt Lake.




Dan is het hoog tijd om naar Jackson te gaan. We tanken eerst nog in Syracuse. Bij de pomp moeten we een zipcode opgeven. We verzinnen er eentje maar die accepteert de pomp niet. We moeten daarom eerst binnen betalen. De caissière vraagt voor hoeveel we willen tanken. Ja, de tank vol graag, maar hoeveel zal dat zijn? Martin denkt 50 dollar, ik denk niet meer dan 40 dollar. Eigenlijk maakt het niet zo veel uit, want als je meer betaalt dan je tankt, dan krijg je dat terug zegt de dame. Dat hoop ik dan maar. Voor de zekerheid zeg ik dat we voor 40 dollar willen tanken. Martin denkt echt dat het te weinig is. Als de tank vol is, staat de teller op 37 dollar.

We rijden daarna via de SR89 naar Jackson. Het is een schitterende weg. We komen onder andere langs het Bear Lake. Ook rijden we door allerlei kleine plaatsjes waarvan sommige meer dode dan levende inwoners hebben. Zo zien we een plaatsje dat volgens het plaatsnamenbord maar 173 inwoners heeft, maar wat wel een groot kerkhof heeft.

SR 89

Bear Lake
On the Road
Eén van de grotere plaatsen waar we doorheen rijden is Montpellier. Hier ziet Martin opeens opvallend straatmeubilair: bankjes met beren als steunposten. Stoppen roept hij, dat wil ik fotograferen. Ik stop braaf en als Martin de bankjes heeft gefotografeerd zie ik hem aan de ander kant van de straat nog meer foto's maken.


Wat blijkt, we zijn bij toeval precies op de plek gestopt waar de Sundance Kid - de bankrover bekend van de film met Paul Newman en Robert Redford - met zijn bende een bank heeft overvallen. Er staan een groot gedenkbord dat deze gebeurtenis memoreert. Mooiste zin op het bord:
"A deputy sherrif who borrowed a bicycle to pursue them up Monpelier canyon was quickly outdistanced"


Uiteindelijk komen we om zeven uur aan in Jackson. We doen eerst nog boodschappen bij een grote Albertson en checken daarna in. We gaan eten bij een Mexicaan waar we elf jaar geleden ook gegeten hebben. (Wij zijn echte 'regulars'.) Daarna lopen we even door het stadje. Het is vreselijk toeristisch maar het heeft wel iets. We lopen terug naar ons motel en gaan vroeg naar bed. Morgen willen we bijtijds in het Grand Teton National Park zijn.



Gereden: 212 mijl
Overnachting: Ranch Inn Jackson
Route:


Geen opmerkingen:

Een reactie posten