woensdag 27 mei 2015

21 juni Ukiah - San Francisco


De Super8 heeft een hot breakfast. We moeten wel waar voor ons geld hebben, dus we laten onze boterhammen voor wat ze zijn en gaan in de lobby ontbijten. Het warme bestaat uit een zelf te bakken wafel; die zijn echter populair dus daar komen we niet aan toe. We houden het bij toast en jam (geen keuze). Er is helaas geen fruit, maar we hebben zelf nog appels. Een beker koffie mee naar de kamer om de thermoskan te vullen en dan zijn we klaar om te vertrekken.

Nu staan we voor de uitdaging om weer bij de kust te komen. We nemen nu een andere route dan gisteren. Eerst een stuk via de 101. De weg voert ons langs diverse wijngaarden. We zien er ook een die eigendom is van de bekende filmregisseur Francis Ford Coppola.

Hihway 101
Bij exit 502 slaan we af. Dat was een suggestie van Google Maps. De exit brengt ons bij Wilson. Een "detour" voert ons vervolgens door het plaatsje zelf. Volgens mij is die omleiding met opzet geplaatst door de inwoners van Wilson, opdat je door hun stadje rijdt. En om te zorgen dat je er niet snel weg gaat, staat er vervolgens nergens een richtingsbord naar een andere plaats aangegeven. Het is net een casino waar de bordjes 'Exit' ontbreken. Uiteindelijk rijden we maar terug naar de 101 en rijden we via een andere exit richting de kust en vervolgens via een lange kronkelweg naar Jenner.

Het is een mooie, maar drukke route. Iedereen trekt er duidelijk op uit op deze mooie zondag. Vooral in Guernsville is het erg druk, waarom is ons niet duidelijk. In Jenner stoppen we voor onze koffiebreak op een plek waar de Russian River in de oceaan stroomt. Op een overlook staan veel mensen met verrekijkers. We lezen op een informatiebord dat hier zeehonden hun jongen groot brengen. Het zijn 'Harbor Seals'. Dat is een andere soort dan die je in San Francisco of in Monterey ziet. We zien wel veel zeehonden op het strand maar geen jongen.




Ook komen we hier te weten wat een bald eagle op zijn vrije zondag doet. Hij gaat dan een dagje naar het strand. Een Amerikaanse dame wijst ons namelijk op een grote vogel, die op de rand van het strand zit. Het is een bald eagle. Hij zit met de rug naar ons toe en kijkt over de zee uit. Hij lijkt te genieten van de zon en de zee.
Een dagje naar het strand

Pas als er een bootje langs komt varen, vliegt hij weg.


We rijden daarna verder langs de kust. Het is een bochtige weg. Af en toe stoppen we bij een parkeerplaats om een foto te maken. Dit deel van de kust behoort duidelijk tot de mooiere gedeeltes van deze weg.


We zijn op weg naar Fort Ross. Dit is een Russisch (grotendeels nagebouwd) fort uit het begin van de 19e eeuw.


We zijn er net op tijd om een rangerpraatje en rondleiding bij te wonen. Dat is erg interessant. De man weet veel en boeiend te vertellen.

Een 'vrijwilliger' krijgt kleding aangemeten van de eskimo's uit die tijd
Daarna kunnen we zelf nog rondwandelen en de gebouwen bekijken. De Russen zaten in Alaska waar ze redelijk goede betrekkingen hadden met de oorspronkelijke bewoners daar (die ze nodig hadden hadden voor de jacht op onder andere zeeotters vanwege de pelzen). Het dieet dat de mensen daar hadden, beviel niet echt en omdat ze niet hielden van de ingewanden en andere gezonde onderdelen van de sealions, kregen ze last van scheurbuik en dergelijke.
Ze besloten toen om verder naar het zuiden te gaan. Ze stichtten er zelfs een onderneming voor. In Californië zaten weliswaar al de Spanjaarden, maar die waren niet geïnteresseerd in het stuk boven SF. Hoewel er bij Fort Ross geen grote schepen konden aanleggen - daarvoor gebruikten ze het huidige Bodega bay - lag deze plek ideaal voor hun doelstellingen. Ze namen veel oorspronkelijke Alaska-inwoners mee (de Russen konden nog steeds niet zelf otters vangen), en hadden ook goede relaties met de indianen rondom het fort, waarvan velen voor de Russen op het land gingen werken.


Een boekhouder hield nauwgezet de administratie bij en maakte elk jaar een winst- en verliesrekening
Economisch gezien was het fort niet echt een succes; de landbouw leverde niet genoeg op (hoewel de groenteteelt wel succesvol was). In boten bouwen waren de Russen ook niet goed, en van de otters was niets meer over, en uiteindelijk, na jarenlange verliezen, besloten de Russen dat al die verliezen wel genoeg waren geweest - ze werden dus verslagen door het  kapitalisme -  en verlieten het fort.


Ze verkochten het fort aan John Sutter, een bekende Amerikaan in die tijd, die het materiaal - in het bijzonder het glas van de ramen; zeer gewild in die tijd - vooral gebruikte voor zijn andere bezittingen. Van het oorspronkelijke fort is slechts één gebouw (deels) over, de rest is gereconstrueerd. We zijn er al met al, inclusief rangerpraatje, zo'n twee uur geweest. Zeer de moeite waard voor mensen die in de geschiedenis hier geïnteresseerd zijn.
We rijden vervolgens via de kust naar SF. Het is een prachtige route, maar niet snel. Onderweg heb je wel enkele mooie uitzichten.


Op het laatste deel, boven San Francisco, wordt het wat vlakker. Het is er wel drukker. Op een gegeven moment zien we heel veel auto's staan en mensen die in een groot rij ergens voor staan te wachten. Weer een popconcert? Nee, het is voor een oesterkwekerij. Merkwaardig dat dat zoveel mensen trekt.

Vlak voor de Golden Gate brug willen we een foto maken van de brug met de stad op de achtergrond. Er zijn meer mensen met hetzelfde idee. Dit betekent een extra file om op de brug te komen.



Uiteindelijk zijn we pas om 7 uur in ons hotel. We zitten in de Coventry Motor Inn. Omdat ik al de hele vakantie eens bij een Applebee's wil eten hebben we hier de enige Applebee's van de stad uitgezocht. Dat is niet echt een succes. Het eten is goed maar de bediening traag en de muziek in het restaurant is zeer luid.


Als we om negen uur teruglopen naar ons motel, barst er een groot vuurwerk uit. Een verwelkoming van San Francisco voor ons?

Gereden: 199 mijl
Overnachting: Coventry Motor Inn
Route:


Geen opmerkingen:

Een reactie posten