woensdag 27 mei 2015

22 juni San Francisco

Vandaag hebben we een dagje sightseeing gepland in San Francisco. Gewoon wat rondlopen - nou ja rondlopen met al die heuvels - om een paar toeristische dingen te bekijken. Dat vraagt in ieder geval om een goed ontbijt. We lopen daartoe naar een Denny's die we nog kennen van een eerder bezoek aan SF. Ik neem een 'fit slim' ontbijt. Dat klinkt heel gezond en dat is het ook wel: een omelet met een bakje fruit en wat geroosterde boterhammen. Martin neemt een iets minder 'fit slim' ontbijt. Ik ben de naam kwijt, maar het omvatte gebakken eieren, hash browns, saucijsjes en een soort pannenkoekjes. Heb ik nodig met al dat gewandel zegt hij.

Martin zijn ontbijt omvat maar liefst twee borden. Op het andere bord  ligt mijn 'fit slim' ontbijt
Daarna gaan we op pad. Over San Francisco ligt vandaag een grijze sluier. Het doet me denken aan een uitspraak van Mark Twain die ooit eens zei: "De koudste winter die ik ooit heb meegemaakt was een zomer in San Francisco."


Als eerste spoeden wij ons richting Coit Tower. Nou ja, spoeden is niet het juiste woord, want dat verrekte ding staat boven op een heuvel (de Russian Hill). Het is behoorlijk klimmen geblazen dus.

Het ronde torentje is de Colt Tower. Het trottoir loopt zo steil omhoog dat er een trap op is aangelegd. Op het eerste gezicht lijkt het zo nog wel mee te vallen met de klim, maar als je je omdraait, dan zie je dit:
De weg naar de Coit Tower
Eenmaal bij de toren aangekomen kopen we voor acht dollar per persoon een kaartje voor de lift naar boven. En ook nu moet ik mezelf weer corrigeren, want we krijgen geen kaartje maar een ouderwets stempeltje op de hand. Alsof je naar de disco van vroeger gaat - maar nu spreken we wel over heel lang geleden. In de hal van de toren zijn diverse muurschilderingen aangebracht met afbeeldingen van het leven in Californië van vroeger.



San Francisco ligt op dit tijdstip (10.00 uur 's morgens) nog steeds gedeeltelijk in de mist. Toch maken we een hoop foto's. We zien onder andere enkele grote containerschepen varen en ook de veerpont naar Alcatraz. Dat staat voor vanavond op de planning - Alcatraz uiteraard; niet een tocht met een containerschip.




Na dit bezoek aan de toren, lopen we naar China Town. Het is en blijft een bijzondere buurt met veel kleine winkeltjes. We zwerven een beetje door de buurt heen en lopen ook door wat achterafsteegjes.



Na China Town lopen we vervolgens door naar Union Square en vandaar naar Alamo Square. Dat klinkt allemaal makkelijk gezegd, maar het is best veel lopen. Ik begin langzaam aan spijt te krijgen van het idee om alles vandaag lopend te doen. De gedachte daarachter was dat als je lopend gaat (in plaats van met bijvoorbeeld een hop on hop off bus) dat je dan dan weliswaar minder kan zien op zo'n dag, maar dat je dan toch meer dingen onderweg ziet, zoals bijvoorbeeld onderstaande muurschildering die we op de rand van China Town zagen.


Sommige dingen hoef ik echter niet zo nodig te zien. Bijvoorbeeld alle zwervers rondom de straten rond Geary Street en Turk Street. Je voelt je niet echt op je gemak in zo'n buurt. Ik heb daar mijn fototoestel dan ook diep weg gestopt in de rugzak van Martin.

Deze zwerver die plotseling voor mij opdook heeft iets bekends
Bij Alamo Square bekijken we de painted ladies. Dat zijn geen opgemaakte dames maar een aantal kleurig geverfde Victoriaanse huizen. Eentje staat er helaas in de steigers en is met een doek afgedekt. Dat kost haar haar plekje op de foto's.

Dit zijn nog niet de Painted Ladies
maar deze wel
De huizen zijn een bekende  'attractie' van San Francisco. Je hebt er tegenover een heuveltje in een park en er staan daar dan ook wel best veel mensen foto's van de huizen te maken. Merkwaardigerwijze blijven deze mensen allemaal aan deze kant van de heuvel staan. Aangezien wij weten dat het gras aan de andere kant van de heuvel altijd groener is, lopen we even de heuvel over en bekijken ook de huizen aan de andere kant. Die - de painted gentlemen (?) - doen eigenlijk niet veel onder voor de ladies, dus deze worden ook op de foto vastgelegd.

De Painted Gentlemen 
Nog meer Painted Gentlemen
Hierna lopen we weer terug naar ons hotel - wie heeft al dat lopen bedacht? - en om drie uur zijn mijn vermoeide voeten en de andere vermoeide lichaamsdelen weer terug op onze hotelkamer. We zijn niet de enigen die moe zijn. Ook deze duiven die we onderweg van de 'painted gentlemen' naar ons motel zagen, hebben het wel gehad.


Ik breng even een rustig uurtje op bed door breng met het lezen van een John Grisham. Martin bekijkt ondertussen het Go Ahead Eagles supportersforum waar hevig gediscussieerd wordt over de komende tegenstander in de Europa League. Go ahead is zijn clubje. Gemiddeld spelen ze één keer in de vijftig jaar in de Europa Cup en dit jaar mogen ze op basis van de fairplayranglijst - ondanks de degradatie - weer eens Europa in. Over de loting, een zware loting zegt Martin, maar volgens mij is elke loting voor Go Ahead zwaar, wordt veel gepraat. Kortom, we zijn alle twee heel nuttig bezig.

Om half vijf pakken we de rugzak weer in. Een gezonde wandeling (!) brengt ons bij pier 33, waarvandaan de cruiseboot naar Alcatraz Island vertrekt. We hebben een aantal maanden geleden al online kaartjes voor de avondtoer gekocht en dat van tevoren kaartjes kopen was een heel goed idee. We zien namelijk een bord staan, waarop staat dat 22 juli de eerste datum is waarvoor kaartjes beschikbaar zijn. Dat is pas over een maand!


De boot doet er ongeveer 20 minuten over. Een gids vertelt ondertussen iets over de mogelijkheden en onmogelijkheden op het eiland. Er zijn verschillende tours. Eten en drinken is verboden, er is ook niets te krijgen op Alcatraz, ook geen water. We besluiten voor de zekerheid aan bood nog een (duur) flesje water te kopen. Als we van boord gaan zegt de gids dat de opmerking over het water een grapje (?) was; er is wel water op het eiland.


We gaan met een grote groep naar boven. Onderweg vertelt een gids van de NPS van alles over de geschiedenis en de tours. Je moet een keuze maken tussen de verschillende mogelijkheden, want ze overlappen elkaar deels. Ze zegt dat je onderweg ook gerust foto's mag maken en selfies. De laatsten worden hier meestal cellfies genoemd.
Wij beginnen met de audiotour. Toen we hier in 2002 met de kinderen waren, hebben we die niet gedaan omdat de audiotour toen alleen in het Engels was. Nu zijn ze er in meerdere talen maar wij gaan voor de originele tour, met de stemmen van bewakers en ex-gevangenen.


De audiotour is erg leuk om te doen. Je loopt langs de cellen, de kantoren en je eindigt uiteindelijk in de eetzaal.

Twee van de cellen. Erg veel privacy had je er niet.

Vanuit deze cel vond de beroemde ontsnapping plaats. Achter onderin is het gat te zien wat de gevangene in deze cel had gemaakt om te ontsnappen. In het bed lag een nephoofd opdat de bewakers dachten dat hij nog lag te slapen. 
Een deel van de cellen is teruggebracht in de toestand zoals deze was toen de cel "bewoond" was. Zie bijvoorbeeld linksonder de cel van een gevangene (ene George Heck; hij zat op Aacatraz vanwege een kidnapping) die als hobby schilderde. Zijn schilderijen werden zelfs in een galerij in San Francisco tentoongesteld. Vier stuks daarvan werden verkocht. De "gevangene" in de cel rechts is geen echte gevangene, maar het is wel een boefje dat achter de tralies hoort.



De ziekenzaal van Alcatraz. De vraag is of je hier niet zieker uit komt dan  dat je er in gaat.
Na de audiotour gaan we het hospital bekijken - dit deel schijnt alleen bij de avondtour open te zijn. Daarna lopen we naar buiten waar rangers praatjes houden over beroemde gevangenen. We horen onder andere de levensgeschiedenis van Machine Gun Kelly die tijdens zijn eerste twee bankovervallen zo nerveus was dat hij moest overgeven. Zijn partners in crime besloten toen dat hij niet geschikt was als bankrover. Hij mocht niet meer mee doen. Hij legde zich toen maar toe op kidnapping maar na zijn eerste kidnapping werd hij al gearresteerd en belandde in 1934 in Alcatraz. Hij zat daar zeventien jaar tot 1951.

Machine Gun Kelly
Na de praatjes lopen we weer naar binnen voor het sluiten van de celdeuren, iets wat ook alleen maar tijdens de avondtour wordt gedemonstreerd. Via een ingenieus systeem konden 1 of meerdere deuren naar keuze geopend en weer gesloten worden. De ranger die het demonstreert vertelt daarbij ook nog een verhaal over een minder bekende gevangene.

Al deze cellen konden met één mechaniek tegelijkertijd gesloten worden
Daarna lopen we naar de boot voor de terugvaart. "Come back to prison any time" zegt een ranger. Wij waren bang dat het nog licht zou zijn (we zijn net na de langste dag van het jaar) na afloop, maar nu wordt het toch snel donker zodat we toch nog kunnen genieten van de lichten van San Francisco.




Er zijn 's avonds twee boten terug, maar voor het sluiten van de deuren moet je de tweede boot hebben. Die vertrekt om 21.25 en om kwart voor 10 zijn we weer terug bij de pier. Uiteindelijk bereiken we (lopend!) om half elf ons hotel weer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten