woensdag 27 mei 2015

29 juni Las Vegas

Om acht uur zitten we met onze koelbox beneden bij de 'registration'. Onze vakantie eindigt morgen en die van Emma, een Alles Amerika forumlid, begint net. Een mooi moment om de koelbox aan haar door te geven. Wij doen er toch niets meer mee. Het is net een drugstransactie. Wij zetten de koelbox op een bankje en Emma loopt er even later mee weg. Dat onze koelbox en Emma naar het Sequoia National Park gaan, kan rekenen op waardering van Martin, de grote sequoiabomenkenner. Dat 'grote' is in dit geval dubbelop. Martin is een groot kenner van sequoiabomen en de bomen zijn erg groot.

We lopen het hotel uit en gaan op weg naar Paris, althans naar het casino dat zo heet.

De Strip om half negen 's morgens. In de verte de Eiffeltoren.
Martin heeft gisteren op Google zitten zoeken welke hotels de beste breakfastbuffets hebben en Paris kwam daarbij goed uit. Het is niet echt goedkoop, $24 per persoon; onderweg zien we een eetgelegenheid waar je al voor $4,95 een ontbijt kan krijgen. Maar daar kan je vast niet zeggen: "Crêpe numero trois: Crêpe de Pommes s'il vous plait" ; zoals Martin tegen de pannenkoekenkok van het buffet in Paris zegt. "What?' zegt de kok, waarop Martin maar snel "Number three" zegt. Ik zelf hou het bij Amerikaanse gerechten. We eten behoorlijk veel; tenslotte moet onze 24 dollar er uit.



Na het eten lopen we even langs één van de ticketoffices van Tix, waar je kaartjes met korting voor shows kan kopen. We hadden bedacht om eventueel naar Love te gaan van Cirque de Soleil. Martin dacht dat er een voorstelling was om 4 uur en eentje om 7 uur. Die van vier uur leek ons wel wat, maar vandaag blijken er alleen voorstellingen om 7 uur en 9.30 uur te zijn. Die laatste vinden we te laat - we moeten morgenochtend vroeg op - en voor die van 7 uur zijn alleen maar kaartjes te krijgen van ver over de 100 dollar, inclusief de korting. We aarzelen even maar laten het toch maar aan ons voorbij gaan.
We lopen vervolgens weer terug naar ons hotel. Het is ondertussen al best wel warm geworden. Aangekomen in Excalibur proberen we online in te checken, maar net zoals op de heenreis wil dat niet lukken. Dan checken we morgenochtend wel in op het vliegveld.

Excalibur heeft een aantal zwembaden en het lijkt ons wel even lekker om die uit te proberen, dus op naar de zwembaden. Even tussendoor: al je in Excalibur met de lift omlaag gaat hier, dan hoor je in de lift de mededeling: "Going down". De Titanic had ook liften. Zou daar ook telkens zo'n mededeling te horen zijn geweest? Het is ondertussen erg warm buiten - je brandt je blote voeten aan de hete tegels bij het zwembad, dus het is afwisselend het water in rennen om af te koelen en daarna naar de ligstoel te rennen om even een boekje te lezen en dan weer gauw het water in om weer af te koelen. Na een uurtje zijn we wel uitgerend.

We besluiten een stuk langs de Strip te gaan lopen. Zo in de hitte, het is ondertussen 43 graden Celsius in Las Vegas, is dat vaak een casino binnen lopen. Niet omdat we dat graag willen, maar omdat daar verkoeling is. Af en toe hebben we moeite om er uit te komen. De uitgang staat meestal niet duidelijk aan gegeven. We zien dat er weer veel is afgebroken en gebouwd is in Las Vegas.

Welk gebouw staat nu scheef?


We hebben ook een doel: Bellagio. Onze jongste dochter Marijke heeft ons opdracht gegeven om 10 dollar op rood voor haar te zetten. We hebben bedacht dit niet bij zo maar een casino te doen maar bij één van de betere. We kiezen voor de Bellagio, onder andere omdat deze bekend is van de Ocean Eleven films met George Clooney. Aan het einde van de film staat hij daar met zijn "medebendeleden" naar de dansende fonteinen te kijken: Zie hier: De slotscène uit Bellagio met de fonteinen

We kijken binnen bij één van de speeltafels eerst even hoe het gaat. Je geeft je geld aan de croupier; deze geeft je chips; je zet deze op rood; het balletje valt op rood en voila, missie voltooid. Hoe simpel kan het zijn. Bij de eerste tafel waar we staan te kijken, blijkt er een minimale inzet te zijn van 25 dollar. Ho, ho, dat is niet de bedoeling. Dus op naar de volgende tafel. Daar bedraagt de minimale inzet tien dollar. We hebben alleen een biljet van 20 dollar op zak, en dat wisselen we dus maar in voor vier chips van 5 dollar elk.
We leggen twee van deze chips op rood en wachten af, net zoals twee Chinese (?) vrouwen naast ons die zo ongeveer op elk nummer wel wat inzetten. Lijkt mij geen goede strategie, want je verliest volgens mij minstens net zo veel als je wint. De croupier geeft de bal een zet en even later ligt het balletje in een zwart vakje. Dat was niet de bedoeling - sorry Marijke. We besluiten die andere twee chips ook maar op rood te zetten en dat is deze keer wel een goed idee. We hebben het verloren geld weer terug en kunnen dus voor de dochter een nieuwe poging wagen om tien dollar voor haar te verdienen. We zetten weer twee chips op rood en nee hè, hij valt weer op zwart. Maar we weten ondertussen nu dat we ons geld gemakkelijk weer terug kunnen verdienen: we zetten onze laatste twee chips weer met alle vertrouwen op rood.
We hebben het systeem  namelijk door. Het is gewoon rood en zwart om de beurt. Maar hoe de croupier het doet, weten we niet, maar het balletje valt niet op rood maar voor de derde keer in vier beurten op zwart. Die tafel deugt gewoon niet! Maar helaas ontdekken we dit te laat. Ons geld is op. Twintig dollar verloren in een kwartiertje. Tijd om te stoppen.

Wie naar deze fonteinen bij Bellagio kijkt, bedenk dan dat deze mede met ons geld zijn gefinancierd
Maar we verlaten nog niet direct het casino. Bellagio heeft namelijk een mooi plafond met gekleurde parasols en die moeten dus op de foto.




Ook hebben ze ergens anders in het casino allerlei gekleurde glazen bloemen aan het plafond hangen.



Na een manmoedige poging om het Bellagio via een korte route te verlaten, die eindigt bij het zwembad aldaar, verlaten we via een lange omweg door het casino uiteindelijk Bellagio om mismoedig terug te lopen naar ons hotel. Maar eerst steken we de Strip over om in de Miracle Mile op zoek te gaan naar een leuk jurkje. Helaas slaag ik daar niet. We lopen daarna zweten en puffend via NYNY terug naar Excalibur, waar we onszelf bij de Starbucks trakteren op een koude frappuccino grande.

Weliswaar staat er op beide frappuccinos "Martin' maar ze zijn echt niet allebei voor hem. Dat mocht hij willen. De rechter was voor mij.
Daarna is het inpakken geblazen. Morgenochtend vliegen we terug.

1 opmerking:

  1. Geweldig, de overname van de koelbox ;) ik heb er erg veel plezier van! Groetjes, Emma

    BeantwoordenVerwijderen