woensdag 27 mei 2015

28 juni Van Lone Pine naar Las Vegas

Vandaag onze laatste reisdag alweer: terug naar Las Vegas waar we onze reis bijna een maand geleden begonnen. We ontbijten in de 'Alabama Hills Cafe and Bakery', dat op zo'n 100 meter lopen ligt van ons motel. Het is een zeer populaire ontbijtgelegenheid, waar ook veel locals komen ontbijten. We moeten zelfs eerst even buiten wachten totdat er plaats is voor ons. Gelukkig duurt dat niet zo lang en al snel zitten we aan tafel. De drukte is er niet voor niets; het ontbijt is er goed.

Terwijl wij binnen zaten te eten, nam buiten het aantal wachtenden enorm toe
Nadat we bij ons motel uitgecheckt hebben, rijden we naar de Alabama Hills die vlak bij Lone Pine liggen. De weg daarheen is makkelijk te vinden. Lone Pine telt namelijk maar één stoplicht. Bij het stoplicht moet je van de 395 af, richting de bergen.

"Een stoplicht springt op rood, een ander weer op groen; in Lone Pine is altijd wat te doen.”
Na een tijdje slaan we vervolgens rechtsaf de Movie Road in, die onverhard is maar wel goed te rijden is. In de omgeving hier zijn veel westerns opgenomen.

Je kan je heel goed voorstellen dat in dit soort landschappen een postkoets voortdendert


Als we op een gegeven moment een olifant zien, stoppen we om deze op de foto vast te leggen. Om misverstanden te voorkomen, het betreft hier een grote rots in de vorm van een olifantenhoofd. In heel veel rotsen hier kan je met de nodige fantasie wel een dier zien.




De meest opvallende vinden we een grote vis, die we iets verder op zien langs de arches-trail, een trail naar - verrassing - een arch. Als je op de juiste wijze door de arch heen kijkt, dan kan je een foto maken van de arch met in het gat Mount Whitney,de hoogste berg van Amerika, buiten de bergen in Alaska om.

Hoe komt die vis op het droge hier?

Mobius Arch met rechts Mount Whitney


Mount Whitney nu gezien door Mobius Arch
Na het bezoek aan de Alabama Hills rijden we naar Death Valley. We hebben weer een lokaal radiostation aan staan. Het luisteren naar dit soort stations - al hebben ze meestal maar een beperkt bereik en vallen ze snel weg - heeft wel wat  (al missen we wel ons favoriete Satellite golden oldies programma met Peter Noone, die vroeger in Herman Hermits zat; dat hij daarin zat vertelt hij wel tien keer per uur).

Maar goed de lokale radiostations brengen je soms midden in het nieuws. Zo reden wij bijvoorbeeld door John Day, een klein plaatsje in Oregon, toen daar net "Breaking News" was: bij een aantal huizen was de stroom uitgevallen. Er werd echter hard gewerkt door de mannen van het elektrictriciteitsbedrijf om dit te herstellen. Even verderop zagen we ze in actie. Bij een electriciteitspaal stonden twee mannen op een ladder bezig iets moeilijks te doen met wat draden. De plaatselijke sherrif stond er bij om het verkeer te regelen. Totdat de zender wegviel, werden wij met regelmaat op de hoogte gehouden van de vorderingen. Of het ze uiteindelijk gelukt is om de boel te repareren, hebben wij helaas niet kunnen vernemen.
Bij een ander plaatsje had het radiostation een interview met een zekere John Wilson. Deze was net uitgeroepen tot "citizen of the month" Dit omdat hij 's avonds iemand had geholpen die autopech had. Zijn verklaring: "Ik reed toevallig langs en had een reserveband bij me, dus heb ik die mensen geholpen".

Op weg naar Death Valley luisterend naar de radio
Ook horen we af en toe de meest wonderlijke nationale nieuwsberichten. Zo was er ergens een jongen van elf jaar oud twee uur eerder van school gekomen dan normaal. Omdat zijn ouders nog niet thuis waren en hij het huis niet in kon, ging hij zolang in de tuin wat basketballen. Daar had hij overigens water tot zijn beschikking en er was een overkapping voor het geval het ging regenen. Een buurvrouw zag dat de jongen alleen thuis was en belde toen na een tijdje de politie. De ouders werden daarop vervolgens wegens verwaarlozing van hun kind voorlopig uit de ouderlijke macht ontzegd! Dit vond ook de radiopresentator wel wat erg ver gaan.

Nog een opmerkelijk bericht betrof de overstroming van een dierentuin in Georgia, waarbij een aantal dieren ontsnapten. De dierentuin wist alle dieren echter weer snel te vangen, althans dat dachten ze, maar ze hadden niet goed geteld want één tijger was nog op vrije voeten. Dat bleek pas toen de tijger een voorbijganger doodbeet. De tijger werd daarna doodgeschoten.

Hier op het lokale radio van Lone Pine blijft het nieuws beperkt tot een verhaal over het aantal feestdagen in Frankrijk. Dat land heeft volgens het radiostation liefst 361 feestdagen per jaar: bijvoorbeeld een feestdag om te vieren dat Napoleon werd verbannen naar Elba en een feestdag om te vieren dat hij daarvan weer ontsnapte. Ik geloof niet dat het een serieus nieuwsbericht was.

Tegen kwart voor twaalf uur bereiken we het bord van Death Valley NP. Martin vindt dat mooie gelegenheid om een onderzoek te doen naar het temperatuurverloop. Mij lijkt dat echt volkomen nutteloos maar hij vindt dat interessant. Op zijn verzoek hierbij de uitkomsten van zijn belangrijke onderzoek:

11.48 uur: bord Death Valley; 90 graden F(ahrenheit); dat is ongeveer 32 graden Celsius.
12.03 uur: Panamint Spring: 100 F
12.10 uur: een bord dat adviseert de airco uit te zetten: 104F
12.13 uur: we rijden omhoog: hoogte 3000 feet; de temperatuur daalt weer: 100F
12.16 uur: 4000 feet; 95F
12.19 uur : boven op de pas: 4956 feet; 90F
12.23 uur: we dalen weer: 4000 feet: de temperatuur stijgt weer; 93F
12.26 uur: 3000 feet; 98F
12.30 uur: 2000 feet; 102F
12.34 uur: We komen een hardloper tegen! En dat in Death Valley!; 105F
12.39 uur: 1000 feet; 109F
12.42 uur: Stovepipe Wells. We zien een volkomen verlaten camping ("do you have a reservation?)"; 115F
12.45 uur: De Sanddunes met een waarschuwingsbord: "Extreme Heat Danger";  116F
13.05 uur: Zoutvlaktes; 118F
13.10 uur Furnace Creek: 119F

Als we daar stoppen, geeft het temperatuurbord bij Visitor Center echter geen 119F aan maar 124 Fahrenheit (dat is 51 graden Celsius), vijf graden warmer dus. Of te wel, de meter van de auto klopt waarschijnlijk gewoon niet. Tot zover een uitermate nutteloos edoch interessant onderzoek van Martin.

12.42 uur: Stovepipe Wells. We zien een volkomen verlaten camping;115F

12.45 uur: De Sanddunes met een waarschuwingsbord: "Extreme Heat Danger";  116F

13.10 uur Furnace Creek: 119F. Huh? Hoezo geeft het bord 124F aan?
Bij het Vistor Center blijven we niet lang. We stoppen ook nog even bij de winkel van Furnace Creek om een yoghurtje en wat andere spullen te kopen en rijden dan naar Zabriski Point. Hier stappen we even uit en maken wat foto's. De parkeerplaats is er sinds onze laatste bezoek in 2013 vernieuwd zien we.




Daarna rijden we naar Dantes View (waar het volgens Martin 90 graden Fahrenheit is; dat zal dus wel 95 graden zijn), waar we toevallig wat Nederlanders van het Alles Amerika-forum treffen.

Uitzicht vanaf Dantes View
Hier ergens onder ligt Badwater, het laagste punt van de Verenigde Staten
Daarna rijden we via Pahrump door naar Las Vegas. Niet alle zaken in Pahrump floreren. Zo te zien heeft bijvoorbeeld Fred & Co betere tijden gekend.



Om half zes komen we in Las Vegas aan. We hebben voor twee nachten een kamer geboekt in Excalibur (voor 25 dollar per nacht + 22 dollar resort fee). We rijden naar de selfparking: en lopen naar de ingang - ha, koeling! - en moeten daarna met onze koffers vervolgens langs heel veel gokautomaten lopen om bij de registratie te komen. Gelukkig is de rij klein daar - dat hebben we wel eens anders meegemaakt - en binnen vijf minuten zijn we ingecheckt. We hebben een kamer op de negende verdieping in Tower 2.




Om zeven uur lopen we de strip op. Ik had bedacht om bij de Outback Steakhouse te gaan eten. Deze zit op slechts één blok lopen van ons hotel af. We moeten wel echter wat trappen op en neer om de drukke wegen hier over te kunnen steken. Als we er zijn moeten we met de lift omhoog naar de vierde verdieping. De lift zit in het reuze colaflesje dat je op de Strip ziet. Nooit geweten dat daar een lift in zat.


Het eten is lekker en als dessert delen Martin en ik een cheesecake. Deze blijkt even klein als lekker te zijn. Onze ober vertelt dat hij 'headwaiter' is en daarom recht heeft om bij zijn gratis eten een desert te krijgen. Blijkbaar hebben de gewone obers dat recht niet. Hij gaat straks ook voor de cheesecake zegt hij. Na het eten lopen we vervolgens weer op ons gemak weer terug naar het hotel. Het is ondertussen donker geworden en Las Vegas baadt in een zee van neonverlichting.



Het vrijheidsbeeld met links "onze" toren 2 van Excalibur
Morgen nog een dagje Las Vegas en dan helaas weer naar huis. Zowel Martin als ik zijn overigens beide verkouden aan het worden. Komt vast van al die blazende airco's in al die motels, zegt dokter Martin. Ik hoop niet dat het doorzet want om urenlang verkouden in een vliegtuig  te zitten, is niet iets waarop ik me verheug.

Gereden:: 253 mijl
Overnachting: Excalibur, Las Vegas
Route:


Geen opmerkingen:

Een reactie posten