woensdag 27 mei 2015

11 juni Van Old Faithful naar Roosevelt

Als we wakker worden blijkt het mistig te zijn. Eerst denk ik nog dat er wel erg veel stoom van de geisers komt, maar het is helaas echte mist. Dan heeft het niet veel zin om meteen al te vertrekken, dus we doen het rustig aan. Omdat we nu toch de tijd hebben besluiten we in het restaurant van de Inn te ontbijten. Martin eet zijn gebruikelijke eieren sunny side up en ik neem een gezonde (egg white only) omelet met groente. Dan pakken we in en vertrekken richting Roosevelt waar onze volgende overnachting is. Het is half tien als we wegrijden, dat is laat voor ons deze vakantie. De mist is inmiddels opgetrokken.

We ondernemen eerst een derde poging om het Midway Geyser Basin te bezoeken. Driemaal is scheepsrecht en deze keer vinden we wel een parkeerplaats.

Er rijden al weer auto's rondjes op zoek naar een parkeerplaats.
We lopen van de parkeerplaats naar de brug over de Firehole River. Vlak naast de brug loopt het water van de Excelsior Geyser in de Firehole River.

De brug over de Firehole River en de Boardwalk naar de Excelsior Geyser en de Grand Prismatic Spring

De Firehole River; rechts loopt het water uit de Excelsior Geyser de rivier in

De Excelsior Geyser kreeg zijn naam in de negentiende eeuw toen het nog een grote geiser was die het water soms wel 100 meter de lucht in spoot. Maar in 1890 hield hij opeens op met spuiten en zou dit bijna 100 jaar niet meer doen. Tot het jaar 1985, toen barstte hij volgens het informatiebord dat bij "de geiser" staat onverwacht weer uit en spoot gedurende 47 uur het water non-stop zo'n tien tot twintig meter de hoogte in. Daarna kwam hij weer tot rust. Sindsdien is het weer een slapende geiser. Hoewel slapend is misschien niet het juiste woord. Als heetwaterbron pompt hij namelijk per minuut 4000 gallon heet water over de rand van de bron in de Firehole River. Het lijkt mij veel, maar het staat echt op het informatiebord.

De Excelsior Geyser
Het informatiebord; de uitbarsting van de Excelsior Geyser die op deze foto te zien is, betreft er eentje uit 1888
Vlak naast de Excelsior Geyser ligt de Grand Prismatic Spring. Je kan over een boardwalk langs één kant van de bron lopen. Door de vele dampen is er vandaag weinig van de Spring te zien.





We kunnen maar een deel van de grote bron zien. De rood-bruine rand  is goed zichtbaar maar van het blauw van het midden dat we gisteren vanaf de heuvel goed konden zien, is maar de helft zichtbaar. Wel zijn de andere kleuren aan de rand goed te zien



De bron is zo groot, 91 meter bij 75 meter, dat je het eigenlijk vanuit de lucht moet zien om een goed beeld te krijgen. Op onderstaande luchtfoto uit 2001 van Jim Peaco van de National Park Service (bron Wikipedia) is de hele bron te zien. Rechtsonder ligt de boardwalk. De stipjes er op zijn mensen.


We rijden vervolgens de Firehole Loop. We hebben hier al eens de Great Fountain Geiser uit zien barsten, een van de grotere geisers die redelijk te voorspellen is. Hij barst ongeveer elke 12 uur uit. We hadden in het visitor center gezien dat de vorige uitbarsting tussen 11 uur 's avonds en 3 uur 's nacht was voorspeld. Dan zou de volgende uitbarsting nu dus rond 1 uur 's middags moeten zijn. Over ruim twee uur dus. Daar gaan we niet op wachten. Wel stoppen we even bij de geiser; alleen al de terrassen met water zijn mooi om te zien. Iemand wijst ons er op dat het water nu al omhoog begint te komen; dat zou volgens hem betekenen dat het hoogstens nog 60 tot 90 minuten duurt voordat hij gaat uitbarsten. Dat is sneller dan we hadden gedacht. We besluiten daarom om toch maar de uitbarsting te gaan bekijken.

Om de tijd te doden totdat de Great Fountain geiser uitbarst, lopen we eerst even naar de iets verderop gelegen White Dome Geyser (daar heen rijden is niet zo handig want het is een eenrichtingsweg). Bij de White Dome wachten we vervolgens totdat deze uitbarst. We maken er een praatje met een Amerikaan die er ook staat te wachten. Hij vertelt dat hij een paar dagen geleden 's avonds de uitbarsting van de Great Fountain Geiser heeft bekeken. Omdat het toen al bijna donker was, had hij zijn auto zodanig neergezet dat de lampen van zijn auto de geiser verlichtten, zodat hij de uitbarsting kon zien.

Aanvankelijk zit er, voor wat betreft de uitbarsting van de White Dome Geyser, weinig schot in. De geiser puft wat, maar dat is het ook. Gemiddeld barst deze geiser om de dertig minuten uit, maar de intervallen variëren tussen de 15 minuten en drie uur. We zullen toch niet de pech hebben dat we in een lang interval zitten, maar gelukkig; na ruim een half uur begint hij toch te spuiten.


De White Dome Geyser eindelijk aan het werk
Na de uitbarsting van de White Dome lopen we weer terug naar de Great Fountain geiser. Eerst gaan we op een van de banken zitten, maar omdat de wind onze richting op waait, zitten we daar in de stoom. Bovendien vult de weg achter de geiser zich met auto's en dat is geen mooie achtergrond voor foto's. We besluiten daarom op een hek aan de kant van de weg te gaan zitten. We pakken de koelbox er bij en beginnen aan een vroege lunch. Ons wachten wordt vrij snel beloond; om 12 uur begint de geiser uit te barsten.


De eerste uitbarsting
Na deze eerste kleine uitbarsting stroomt het water over de 'terrassen' van de geiser. Het klinkt alsof er een bad overstroomt.

De terrassen stromen over
De terrassen na de eerste uitbarsting
De geiser spuit niet aaneengesloten zoals Old Faithful, maar met tussenpozen. Soms lijkt het er op alsof het proces gestopt is - er lopen al mensen weg en vertrekken -  en dan begint hij plotseling weer enthousiast te spuiten.

Een eerste grote uitbarsting

Terwijl wij naar de uitbarstingen van de Great Fountain Geyser zitten te kijken, zien we in de verte de White Dome Geyser weer uit barsten. Maar de Great Fountain Geyser laat dit niet op zich zitten en gooit er ook weer de nodige uitbarstingen tegen aan.

Verderop barst de White Dome Geyser weer uit.
Er zijn enkele zeer indrukwekkende uitbarstingen bij en al met al duurt het een uur voordat het echt afgelopen is. Het is een mooi geheel, een echte aanrader. Jammer dat hij maar eens in de twaalf uur afgaat.


Een tweede grote uitbarsting
Daarna rijden we de rest van de loop en stoppen nog even bij de Firehole Lake, waar we een stuk over de boardwalk lopen en enkele kleine geisers en heetwaterbronnen bekijken. Opvallend zijn de geel gekleurde wieren die er groeien.

Vincent van Gogh zou het geschilderd kunnen hebben
Het is nu al bijna twee uur en we besluiten in een keer door te rijden naar Mammoth. Van de lijnentrekkerswagen hebben we geen last, maar helaas gaat het toch niet vlot; bij Norris beginnen er namelijk wegwerkzaamheden die ruim 10 km duren. We schieten niet op; het hele stuk heeft maar 1 baan en is niet geplaveid. We hobbelen over de afgeschuurde weg met kuilen en lopen zo ongeveer 30 minuten vertraging op.

Roadworks
We zijn om ongeveer drie uur bij Mammoth. Hier rijden we de loop naar de Upper Terraces. We parkeren er de auto en lopen over de boardwalks langs de verschillende terrassen met de heetwaterbronnen. Sommigen zijn opgedroogd en grijs, bij anderen stroomt het water en zorgt voor helderwitte terrassen. Vooral de Canary Spring is indrukwekkend.

De Upper Terraces

De Canary Spring


Daarna rijden we naar de Lower Terraces. We maken er een korte wandeling. Hoogtepunt hier is de Palette Spring met zijn mooie terrassen vol stromend water.

Palette Spring


Ook heb je vanaf de Lower Terraces een mooi uitzicht op Mammoth Hot Springs en de wijde omgeving.

Mammoth Hot Springs

Het Mammoth Hot Spring Hotel & Cabins.

Na een bezoek aan het Visitor Center met een interessante zaal over de geschiedenis van Yellowstone en zijn eerste bezoekers - en met gelukkig een wc-  rijden we naar de Roosevelt Lodge waar we een cabin hebben gereserveerd. Deze keer wel met eigen douche en wc. Onderweg stoppen we drie keer. De eerste keer is bij Phantom Lake. Dit is een meer dat in de zomer geheel opdroogt. We hadden verwacht dat het in juni nog wel vol met water zou staan, maar er resteert slechts een heel klein plasje. Je moet wel goed naar het water zoeken. Het meer doet zijn naam dus alle eer aan.


De volgende stop is even voorbij Phantom Lake waar we boven op een heuvel een kleine wandeling maken over een uitgezet pad met boardwalks en borden met allerlei informatie over de flora en fauna. Niet echt een trail maar wel even een leuke kleine stop.



De derde stop was niet gepland. Maar we zien opeens op de andere zijde van de weg een grote rij auto's stilstaan. Dat betekent vaak een beer; inderdaad aan onze kant van de weg, op zo'n 50 meter afstand loopt een zwarte beer in het gras. Hij loopt voor ons aan de goede kant van de weg. We maken even snel wat foto's. We staan daarbij hinderlijk in de weg voor de rij auto's op de andere weghelft. Dat is pech voor hen.


Dit lijkt dichtbij maar is 12x ingezoomd
Daarna rijden we door naar de Roosevelt Lodge. Het is een leuk complex. We hebben een ruime cabin met een eigen wc en douche - de meeste cabins daar hebben dat niet.

De Roosevelt Lodge

De grote cabins hebben hun eigen wc en douche; de kleine hutjes niet
Van buiten ziet het er niet uit maar van binnen is het een ruime cabin
We eten in de Roosevelt Lodge. Na het eten willen  we nog een trail lopen. We waren van plan de trail naar de Lost Falls te lopen. Deze begint achter de lodge. Bij het begin van de trail staat echter een bord met waarschuwingen voor beren. Er staat onder andere op dat je in groepen van minstens drie man moet lopen. Wij zijn maar met zijn tweeën. Martin zegt dat een gewaarschuwd man voor twee telt, maar zo werkt het bij beren niet.

Hike in groups 3 or more
Terwijl wij staan te aarzelen of we nu wel de trail naar de waterval moeten lopen - 's morgens en 's avonds zijn de beren actiever dan overdag; misschien kunnen we de trail beter morgen overdag lopen - komen er een aantal meiden aan die de trail naar het Lost Lake gaan lopen. Deze trail begint ook hier. We besluiten om in plaats van naar de waterval dan ook maar naar het meer te lopen.
Het eerste deel van de trail naar de Lost Lake is behoorlijk stijgend, het laatste deel is vlak. Echt bijzonder is het meer niet en we blijven er dan ook niet lang. Als we terug lopen, staat er een hert op het pad, gelukkig geen beer. Het hert trekt zich niet veel van ons aan en blijft een tijdlang voor ons uit op het pad lopen. Uiteindelijk gaat het hert van het rechte pad af (letterlijk) en kunnen we weer terug lopen naar de Lodge.

Lost Lake: typisch een gebied om 's avonds een beer tegen te komen.
maar het was een hert waarmee we een strijd om het pad moesten voeren.
We gaan vroeg naar bed want morgenvroeg willen we dieren spotten in de Lamar Valley.

Gereden: 65 mijl
Overnachting: Roosevelt Lodge
Route:


Geen opmerkingen:

Een reactie posten