6 juni Capitol Reef - Springville

Er zit een warm ontbijt bij de kamerprijs in. Het is een minibuffet met worstjes, scrambled eggs en "biscuits and gravy". Aan dat laatste wagen we ons niet omdat de saus er meer grey dan gravy uitziet. Het weer is wat beter dan waar we de dag gisteren mee afsloten. Het is bewolkt maar wel droog.

We rijden het park weer in. Het is restjesdag vandaag voor ons in het park. We bezoeken een aantal makkelijk bereikbare uitzichtpunten en hebben één wandeling gepland en wel die naar de Cohab Canyon. Als eerste stoppen we bij de Chimney Rock, een rots in de vorm van, inderdaad, een schoorsteen. We lopen een paar honderd meter van de trail die er begint, zodat we de rots van de andere kant kunnen fotograferen. Dan steekt hij wat beter af tegen de lucht.

Chimney Rock

In de verte: de parkeerplaats bij Chimney Rock met onze auto

Vervolgens rijden we naar het Panorama Point. We zien veel rode rotsen maar niet echt bijzondere vergezichten.

Panorama Point

Uitzicht vanaf Panorama Point

Beter is het uitzicht bij de Goosenecks Overlook. Om daar te komen moeten we over een kleine gravelroad. Er zitten veel kuilen in de weg, dus het is langzaam rijden. Bij de Goosenecks heb je een overzicht over de vele kronkels die de Sulpher Creek hier in de rotsen heeft gemaakt. Hoe het riviertje dit voor elkaar heeft gekregen, weet de NPS echter niet. Op een informatiebord komen ze met twee mogelijke verklaringen: een superimposed stream of een subsequent stream. Geen idee wat ze er mee bedoelen.

De Sulphur Creek van boven af bekeken, stromende door één van de goosenecks

Het informatiebord met de twee mogelijke verklaringen voor het ontstaan van deze goosenecks.

Na de Goosenecks stappen we weer in de auto en rijden naar het beginpunt van de Sunset Point Trail. Tien meter verder zijn we er al. Nee, dit is geen typefout. Het is inderdaad maar tien meter en geen tien kilometer rijden. We hadden even niet door dat deze wandeling op het zelfde punt begint als bij de Goosenecks, maar dan aan de andere kant. Dat zagen we pas toen we weg reden en het bordje naar Sunset Point zagen. We parkeren de auto weer ("mooi kort ritje"), pakken al onze spullen weer uit en beginnen aan de wandeling.

De autorit van de Goosenecks naar de trailhead naar het Sunset Point bracht ons van de lege plek tussen de witte en grijze auto rechts naar de plek links. 

Het bordje bij de parkeerplaats van de Goosenecks dat naar de Sunset Point Trail verwijst

Het is een mooie, korte trail met prachtige uitzichtpunten. Er hangen wat wolken maar het is - hoewel de ranger in het visitor center gisteren aangaf dat vandaag de kans op "showers" 70% zou zijn - gelukkig nog steeds droog.

Uitzicht bij het Sunset Point. Het groene in de verte zijn de fruitbomen bij Fruita.

laag na laag na laag .....

De sunset zelf?

Bloemen op Susnset Point

Nu we er al twee wandelingen op hebben zitten, hebben we wel iets lekkers verdiend en daarvoor kunnen we bij het Gifford House terecht. Het Gifford Farmhouse is een museum(pje) waar ook nog volgens oude traditie pie, jam, chutneys etc gemaakt worden. De pecan cake die we twee jaar geleden zo lekker vonden is helaas niet op voorraad (uitverkocht?). Wij gaan daarom maar voor een applepie. Samen met de koffie die we in ons motel hebben gezet, genieten we aan één van de picknicktafels van onze welverdiende apple pie.

Het begint nu lichtjes te regenen, maar we besluiten toch voor de Cohab Canyon wandeling te gaan. Volgens de rangers in het Visitor Center zou dat moeten kunnen, hoewel je altijd moest uitkijken; we hebben voor de zekerheid regencapes en een paraplu bij ons.

De wandeling begint vlakbij het Gifford House, dus we laten de auto daar staan. Het begin is flink klimmen - dit deel lijkt eerder op een strafkamp dan op vakantie - en via vele switchbacks met telkens uitzicht op Fruita bereiken we uiteindelijk de canyon. 

Je zou het niet zeggen maar op deze steile wand bevindt zich een pad dat naar boven voert. Wie goed kijkt, ziet links, iets onder het midden, twee mensen naar boven lopen. (Dat zijn wij overigens niet)

Het pad omhoog

Het is wel mooi om tijdens het klimmen te zien hoe snel je hoogte wint. Onze stokken komen goed van pas. Als we boven zijn gaat het pad de canyon in, en verandert de omgeving. Het is hier mooi lopen en ook nog eens vlak! Heel eventjes gaat het lichtjes regenen maar al snel wordt het weer droog. Voor de zekerheid houden we de paraplu nog bij de hand maar hij is niet meer nodig.

De  Cohab Canyon

Je kunt helemaal door de Canyon heen lopen tot aan het begin van de Hickman Bridge Trail bij de UT24. Je zult dan echter via de weg weer naar de auto terug moeten lopen, of liften, of de hele trail weer terug moeten lopen. Wij gaan niet zo ver, maar we nemen nog wel het uitzichtpunt mee; via een pad omhoog kom je bij een punt waar je Fruita en de UT24 ziet.

We lopen daarna weer via hetzelfde pad terug. De paraplu is inmiddels opgeborgen in de rugzak. Het is droog, hoewel de lucht er in de verte er nog wel somber uit ziet. De donkere lucht lijkt echter in dezelfde hoek te blijven hangen, ver weg voor ons. Recht boven ons is het blauw. Het stuk in de canyon loopt gemakkelijk.We passeren een oma met kleinzoon, die het rustig aan doen. Het laatste stuk is lastiger hoewel dat naar beneden gaat. Maar omdat het steil is, is het echter toch lastig lopen.

We zijn nog maar net aan de afdaling begonnen of het begint opeens - out of the blue - hard te regenen gevolgd door hagel. Dan horen we in de verte een donderslag, direct gevolgd door een flits en donderslag pal boven ons. Dat moet op minder dan 100 meter afstand zijn geweest, waarschijnlijk sloeg de bliksem boven ons in op de rotsen. We schrikken ons rot. Waar komt dit onweer opeens vandaan? We moeten zo snel mogelijk van de helling af en naar beneden zien te komen.

We lopen zo hard als de veiligheid het toelaat naar beneden. Het blijft wel uitkijken op de helling. Ook de oma en haar kleinzoon op zo'n 100 meter achter ons proberen zo snel mogelijk omlaag te komen. Het regent zo hard dat het pad in no-time verandert in een snelstromende beek; het water loopt aan alle kanten naar beneden en komt steeds hoger te staan op het pad. Gelukkig houdt het onweer weer net zo snel op als het begonnen is. De bliksemflits die ons zo verraste was gelijk de laatste. We komen heelhuids beneden. Even later zien we gelukkig ook de oma en haar kleinzoon veilig beneden komen.

We overwegen nog even om te schuilen bij de schuur, maar we zijn al helemaal doorweekt dus lopen we in de regen terug naar de auto. Wat een opluchting om veilig in de auto te zitten! We trekken de natte jassen uit, de auto beslaat direct en we moeten vervolgens een hele tijd wachten voordat de voorruit niet meer beslagen is.

Als we weer een beetje droog zijn, rijden we het park uit. Via Torrey rijden we naar het westen. Al snel klaart het weer op. Het zonnetje schijnt zelfs weer. Bij Loa slaan we af en via de UT72, waarvan een deel loopt over een open range, bereiken we de I70, één van de mooiere interstates.

Wat een open range inhoudt laten deze beesten zien: koeien die op de weg (kunnen) lopen!

We rijden via de I70 en de 28 naar de I15 richting Salt Lake City. We hebben voor vannacht nog geen motel vastgelegd. We zien wel hoever we komen. Aanvankelijk zaten we te denken aan een overnachting bij Provo of Salt Lake City maar zover komen we niet. Vlak voor Springville barst er namelijk een gigantisch noodweer los. De regen valt met bakken uit de hemel en de gemiddelde snelheid van de auto's op de I15 valt terug naar hooguit 30 mijl per uur. Bij Springville zien we bij een afslag een bord staan dat zegt dat daar een Best Western zit. We nemen de afslag, het hotel zit pal naast de snelweg en even later zitten we droog op een kamer.

Tegenover het hotel zit een Denny's. Daar gaan we eten. Het eten smaakt goed en is nog goedkoop ook. Terug op de kamer zien we op het nieuws dat er overal in de omgeving sprake is van wateroverlast.

Gereden: 212 mijl
Overnachting: Best Western Springville
Route: