woensdag 27 mei 2015

17 juni van Mitchell naar Union Creek

We zijn een tijdgrens gepasseerd. In Ontario hadden we dat nog zo niet in de gaten - dat ligt op de grens met Idaho - en onze auto ook niet (hij past automatisch de tijd aan) maar op weg van Ontario naar Baker city versprong de tijdaanduiding in de auto. Dus toch Pacific Time in Oregon, ik twijfelde er al aan. We hebben daardoor een uurtje extra weer.
Vandaar dat we al vroeg op zijn; om half acht is de auto al ingepakt. We drinken een kopje koffie op de veranda van het hotel en doen dan nog even een rondje Mitchell. Zoals we gisteren al zagen is de meeste business aan deze business loop gesloten.

Eén van de niet zo succesvolle bedrijven aan "de businessloop" van Mitchell
De pomp waar vroeger een beer in een kooi zat; eveneens gelegen aan de business loop van Mitchell
Huis te koop aan de "business loop" van Mitchell; bevat vele originele details.
De winkel naast het hotel - we zagen gisteren mensen met pizza's lopen - ziet er op dit tijdstip van de dag nog dicht uit. De winkel ernaast - een grocery - is al wel open. We kopen er een pakje melk voor het ontbijt.

Verder naar het westen nu. We rijden nog steeds op de Journey thru time byway. Niet heel ver van Mitchell is er een picknick area, waar we onze laatste boterhammen eten en de melk uit Mitchell drinken. Er stopt nog een auto: een echtpaar uit Oregon waar we even een praatje mee maken. Ze hadden een paar dagen geleden bedacht dat het leuk was om een tripje door het oosten van Oregon te maken. We adviseren ze de Painted Hills en de dredge. Een dredge is voor hen geen nieuwigheid, blijkbaar bestaat er ook een Idaho-dredge. Als hij hoort dat we naar Californië gaan vertelt hij dat alles daar duur is, behalve alcohol. Hij weet ook een goed adresje voor ons, vlak na de grens, waar vooral de sterke drank heel betaalbaar is. Verder raadt hij ons een boottocht aan, van een hele dag, langs de kust van Oregon. Daar hebben we helaas geen tijd voor. En dat het druk is in Yellowstone ("a tourist trap!") klopt wel; voor de kinderen zijn eind mei de vakanties al begonnen. September is qua drukte volgens hem een betere tijd om te gaan.

Onderweg naar het Smith Rock SP
We rijden verder, naar het Smith Rock SP. Vlak voordat we bij dit staatspark zijn, moeten we bij Terrebone voor een spoorwegovergang wachten. Er rijdt een lange goederentrein voorbij. Martin, een expert op het gebied van het verzamelen van nutteloze kennis, telt het aantal wagons. Het zijn er 119. Ze worden getrokken door één locomotief en geduwd door twee anderen.

De twee duwlocomotieven
Bij het Smits Rock SP is het al redelijk druk, de parkeerplaats is al aardig vol. We betalen 5 dollar toegang. Je kunt hier onder andere wandelen en klimmen; we zien veel groepjes klimmers bij de rotsen. Het park doet ons een beetje aan de Garden of the Gods bij Colorado Springs denken; ook zoveel klimmers, fietsers, en hondenuitlaters. Een beetje een kruising tussen een stadspark en een nationaal park.



Via een steil pad dalen we af en lopen dan een een stukje over een pad langs de rivier. Opeens ziet Martin in het water een beest zwemmen. "Het lijkt wel een grote rat" zegt hij. Twee Amerikaanse vrouwen denken er blijkbaar anders over, want zij zeggen. "Oh look, what a cute little fellow". Als ik ze vraag wat voor een beest zij denken dat het is, antwoorden ze dat het een jong otter is. Een jonge otter of een grote rat, wat is het nou? Ik maak wat foto's maar daar is het niet goed op te zien.

een kleine otter of een grote rat?
Net nadat ik mijn gewone lens heb verwisseld voor mijn telelens om hem beter te kunnen fotograferen, besluit het beest om definitief onder te duiken en zien we hem niet meer. Ik gebruik de telelens nu maar om een aantal klimmers aan de wand te fotograferen. Eentje valt omlaag maar gelukkig is hij gezekerd zodat zijn val tot twee meter beperkt wordt.


We houden het dan voor gezien en lopen terug naar de auto. Onderweg zien we nog een zwart-grijze reiger, of is het een grijs-zwarte ooievaar?

Bekijkt het beest zichzelf nou in het water?
Het Smith Rock SP is een park voor mysterieuze dieren. Al met al zijn we er een uurtje geweest. Het is leuk om te bekijken als je in de buurt bent, maar ik zou er niet speciaal ver voor omrijden.

Op naar Bend nu. Daar willen we niet de rechtstreekse 97 nemen richting Crater Lake, maar een westelijker scenic byway. Het valt niet mee om die te vinden  - de Martin Martin is deze keer meer een dom dom dan een tom tom - maar het lukt uiteindelijk toch. De weg valt ons tegen: veel bos en weinig uitzichten. Voor de meren moet je van de weg af; vaak zijn het betaalde recreatiegebieden waar de meren liggen. Op een gegeven moment hebben we het wel bekeken. We zien een afslag van de scenic byway terug naar de 97. We besluiten die te nemen. Helaas blijkt dat niet de verbinding met de 97 te zijn die wij gepland hadden (toch maar eens een tomtom mee?); de weg komt na bijna 20 mijl weer vlak onder Bend uit. Dat schiet niet op. Bijna een uur omgereden voor niets. Jammer. Waarschijnlijk hadden we toch de scenic byway door moeten rijden; Wellicht hebben we het mooiste stuk van de byway gemist.

Dit ziet er nog wel aardig uit
Maar zo'n weg verveelt wel na een tijdje
Nu op naar Crater Lake. We stoppen nog een keer bij een rest area voor de lunch, maar deze area blijkt under construction; er is een aantal tijdelijke wc's geplaast, net naast de picknickktafels. Niet zo'n gelukkige keus, maar wellicht met het oog op de geringe wandelbereidheid van sommige Amerikanen? Snel verder.

Tegen een uur of 4 komen we aan in Crater Lake. Hier is inmiddels ook de east rim drive open (toen wij onze reis begonnen was deze nog afgesloten). We kiezen voor deze kant en bekijken het meer vanuit verschillende uitzichtpunten.

Dit is nou wat we een blauw meer noemen
Wizard Island
Opvallend is dat op sommige plaatsen gele strepen op het meer te zien zijn. We vragen een Amerikaans echtpaar - ze zijn net verhuisd van Alaska naar Arizona; de staten zijn "quite different" zoals ze zeggen - of zij weten wat dat gele spul is.

Compositie van blauw met geel
Het blijkt stuifmeel te zijn dat in het water is gewaaid. Het waait hier inderdaad stevig, zelfs zo stevig dat we zelfs een twister, een stofwolk in de vorm van een mini-tornado, zien.


Verder is het gelukkig goed weer. Het zonnetje schijnt en het meer is dan ook prachtig blauw. Op sommige plaatsen ligt nog wat sneeuw aan de kant van de weg, maar er is veel minder sneeuw dan andere jaren; meestal is de oostelijke rimweg pas veel later open.


We stoppen bij de verschillende "overlooks", maar na een tijdje hebben we het meer eigenlijk wel gezien. Het is mooi en blauw maar dat is het ook wel.


We rijden nog wel naar de Cloudcap Overlook. De weg hierheen staat bekend als "the highest paved road in the entire state of Oregon." Zo, zo dat is niet mis en die moeten we natuurlijk wel even gereden hebben.

Uitzicht vanaf Cloudcap Overlook;

Phantom Ship Island
Om half zes verlaten we het park en rijden naar het Union Creek Resort; een complex met cabins, een
 lodge, winkel en restaurant. We hebben hier al eens met de kinderen gezeten. Dat was negen jaar geleden. Een verbouwing van de cabins waar ze toen mee bezig waren is inmiddels klaar.

Union Creek Resort
Wat in Yellowstone niet lukte, lukt hier wel: we zien een eland
We eten bij Beckie's aan de overkant. Het is lekker, vooral de pie. Ik heb de Pecan-Pie. Martin de Very Berry, een pie met very many berries.


Gereden: 310 mijl
Overnachting: Union creek Resort
Route:


Geen opmerkingen:

Een reactie posten