woensdag 27 mei 2015

18 juni van Union Creek naar Crescent City

Ons brood is op - verkeerde planning - dus we gaan bij Beckie's ontbijten. Het restaurant gaat pas om 8 uur open. We pakken alvast in en lopen iets voor 8 uur naar de overkant. Daar staat al een stel te wachten, en na ons volgen nog veel meer mensen. De deur is nog niet open of het restaurant zit al vol. Erg snel gaat het dan ook niet, we zijn pas iets voor negenen uitgegeten en uitgecheckt. Gelukkig hebben we de tijd vandaag. We hebben besloten niet meer naar Crater Lake en de Toketee Fall te gaan, dat wordt te veel, dus we rijden op ons gemak naar Crescent City.

De enige echt geplande stop is die bij de Stout Grove in het Jedediah Smith SP, maar vlak voorbij Union Creek stoppen we ook even en wel bij Natural Bridge om de Rogue River ondergronds te zien gaan.

De Rogue River hier nog bovengronds
Het water loopt hier door een lava tube: een holle buis, ooit gevormd door stromende lava waarvan de buitenkant stolde, zodat er een buis overbleef waar de hete lava doorheen liep. Toen er geen lava meer doorheen liep bleef er een holle buis achter waar later de rivier een stukje ondergronds door heen ging lopen. Hoogst interessant en spectaculair om te zien.


Het water stroomt er nu met een donderend geraas doorheen. We nemen foto's van het punt waar het water ondergronds gaat en waar het weer tevoorschijn komt. Het is een aanrader. Het kost je hoogstens een half uurtje.

Hier verdwijnt de rivier ondergronds
Hier loopt de rivier ondergronds

Hier komt de rivier weer bovengronds
Een uur later stoppen we voor koffie bij een picknickplaats aan een rivier. Tegen enen passeren we de grens met Californië. Alle auto's moeten zich voor een controle even aan de kant melden. Er wordt ons gevraagd of we fruit bij ons hebben. "Appels" antwoorden we. Dat mag. Hebben we ook kersen bij ons? Nee, dat niet. Dan mogen we verder. Zo gauw we uit zicht zijn, halen we de kersen weer tevoorschijn. Nee, grapje. Die hadden we niet bij ons. Vermoedelijk is de staatsauthoriteit van Californië bang dat er een ziekte met kersen uit een andere staat mee komt. Pal na deze grenscontrole houden we een korte lunchstop bij een picknick area. Het rijdt verder vlot door. Ergens worden de wegwerkzaamheden aangekondigd -"Your taxdollars at work" staat er op een bord - maar blijkbaar zijn ze al klaar, want we kunnen gewoon doorrijden.

Om ongeveer 3 uur zijn we bij de Stout Grove in het Jedediah Smith SP, vlakbij Crescent City. In dit bos staan veel grote sequoia sempervirens bomen, dit is de zustersoort van de sequoia gigantea.

Stout Grove


De sequoia sempervirens-bomen worden niet zo dik als de gigantea's - hoewel een omtrek van 24 meter ook niet mis is; de uitkomst van een betrouwbaar onderzoek van Martin (een rondje om een boom lopen en de stappen tellen).

De onderzoeker, helaas niet zichtbaar omdat hij net even aan de achterkant van de boom loopt, is bezig met zijn wetenschappelijk onderzoek om de omtrek van de boom vast te stellen 
Kleine onderzoeker of grote boom? (Ik zei nog zo: niet er tegen aan duwen)
De sempervirens-bomen worden wel iets hoger dan de sequoia gigantea bomen. Al zie je dat verschil niet zo - hoog is hoog; of ze nou 80 meter hoog zijn of 90 meter hoog zijn, het zijn  allebei hoge bomen. Persoonlijk vind ik de sequoia gigantea net iets leuker om de te zien, want het verschil in dikte tussen de twee verschillende soorten, beneden bij de stam, zie je wel en het verschil in hoogte niet zo. Maar ook de sempervirens is een dikke boom. Dat zie je heel goed als we een vreselijk dikke Amerikaan zien, die zich pal voor een dikke boom laat fotograferen. Opeens lijkt hij een stuk minder dik (de dikke Amerikaan bedoel ik dan; niet de boom.)

We zijn er eigenlijk iets te vroeg, want we hebben gelezen dat het bos tussen 4 en 5 op zijn mooist zou zijn. Dit in verband met de lichtinval. We nemen dan ook ruim de tijd om de Redwoods te bewonderen. Volgens een plattegrond kan je in de zomer over een brug naar een camping aan de overkant lopen, waar zich een visitor center bevindt. Maar als we dat willen doen, kunnen we de brug niet vinden. Volgens een plattegrondje zitten we goed, maar nergens is de brug te zien. Een Amerikaan legt uit dat de brug elk jaar opnieuw aangelegd wordt en dat men dit pas doet als de rivier niet meer zo wild is. Ze zijn nog niet begonnen met het plaatsen van de brug, dus een bezoek aan het visitor center zit er niet. Het geeft niet, want ik heb Martin, de grote sequoiabomenkenner - mooi scrabblewoord - bij me. Om half vijf hebben we het wel bekeken.

De bomen worden van alle kanten bekeken, ook van onderen

en dan zien ze er zo uit zo.
Vanuit dit deel van het park kun je via een dirt road -  de Howland Hill Road - naar Crescent City rijden. Een alternatief is terug naar de grote weg. Ongetwijfeld sneller, maar waarschijnlijk niet zo mooi, dus we kiezen voor de weg door het staatspark. Dit is een oude postkoetsroute. Het is één van de meest wonderlijke wegen die ik door een bos heb gereden. Het is een smalle kronkelige weg, met soms aan weerszijden van de weg aan beide kanten een woudreus. Soms is er net genoeg ruimte voor één auto. Je mag de weg echter wel uit beide richtingen berijden - het is geen éénrichtingsweg- zodat dit op sommige plekken een probleem kan zijn. Maar een echt probleem is het niet, want om de 100 meter is wel een pull out waar je in het geval van een tegenligger even kan wachten totdat hij gepasseerd is. De laagstaande zon in combinatie met het stof dat de tegenliggers op doen waaien en de mooie bomen en varens maken het een prachtige tocht.

de Howland Hill Road
Om zes uur zijn we in Crescent Cirty en rijden we naar ons motel toe. Als we er uit de auto stappen, zien we dat deze onder het stof zit. Morgen maar even bij het tanken het stof er vanaf wassen. We checken in en bekijken daarna met verbazing onze kamer. Hij is supergroot, maar je hebt niet veel aan de vooral loze ruimte - tenzij je wilt gaan ballroomdansen. Het motel is ooit gebouwd met het hout van één grote sequoia. Een deel van de achterwand van de kamer is nog steeds bedekt met rood-bruine houten planken. Retro zoals retro bedoeld is roept Martin.

De Curly Redwood Lodge in Crescent City met overdekte parkeerplaatsen


Na het eten lopen we nog even naar de vuurtoren van Crescent City. Die is vlakbij het motel, had Martin op een stadsplattegrond gezien. Ik moet hem nog eens leren dat als hij een kaart leest dat hij dan ook even naar de schaalgrootte kijkt, want het is een half uur lopen. Amerika is geen land om te lopen.

Het vuurtorentje van Crescent City


Als we terug zijn, eten we in het restaurant van het vlakbij gelegen Best Western hotel.


Gereden: 161 mijl
Overnachting: Curly Redwood Lodge, Crescent City
Route:


1 opmerking:

  1. Leuke en mooie verhalen! Elke dag weer een feest om te lezen.
    In september slapen wij in het Crescent Beach Motel in Crescent City. Ist wat?

    Veel plezier nog :)

    BeantwoordenVerwijderen