woensdag 27 mei 2015

5 juni Bryce - Capitol Reef

We worden redelijk vroeg wakker. Bij de toch al goedkope kamer zit ook nog een ontbijt inbegrepen. Meestal stelt dit bij dit soort motels niet veel voor (een paar muffins of zo) maar hier valt het mee. We kunnen zelfs een paar bruine boterhammen roosteren en er zijn yoghurtjes. Na het ontbijt checken we uit en rijden terug richting Bryce. We hebben een wandeling van een uurtje gepland en wel naar de Mossy Cave. Dit is een wandeling die begint aan de SR 12. Het is een alleraardigste wandeling langs een riviertje en rood gekleurde rotsen die eindigt bij een kleine waterval. Je kan ook naar de "cave" zelf lopen, maar dat kan je net zo goed laten want dat is slechts een overhangende rots met een hek ervoor. Maar de wandeling op zich is een aangenaam uurtje verpozen. Wat veel mensen overigens niet weten is dat dit gebied bij de SR12 ook tot Bryce behoort.

De hoodoos langs de Mossy Cave Trail

Een kabbelend stroompje langs de hoodoos
Het beekje langs het pad is het enige stromende water in Bryce Canyon. Het liep er niet van nature. Volgens twee informatieborden is het een in 1892 aangelegde aftakking, de Tropic Ditch, van de East Fork Sevier River richting Tropic.



Tegen het einde van het pad is er een splitsing. Links omhoog is een pad naar de cave. Laat dat pad maar zitten. De Cave stelt echt niks voor. Het is een overhangende rots die je vanachter een hek mag "bewonderen".

De Mossy Cave. Dit is alles wat je ziet. Kan je dus met een gerust hart overslaan.
Beter is het voor de afslag naar rechts te kiezen. Dan zie je even verder op een schattig klein watervalletje.
Het watervalletje aan het einde van het pad
Al met al is het niet een trail waar je speciaal voor hoeft om te rijden - en als je nog nooit in Bryce Canyon NP bent geweest en je hebt weinig tijd, kies dan voor het "echte" Bryce -  maar als je er toch langs komt en je hebt wat tijd over, dan is het aardig om even een uurtje aan dit "Bryce met water" pad te besteden. Tegen oktober valt het beekje overigens meestal droog.
Na deze wandeling vervolgen we onze weg over de prachtige SR12, één van onze favoriete scenic byways in Amerika.

De SR12
Het volgende programmapunt is de hoofdmoot voor vandaag: de wandeling naar de Lower Calf Creek Falls. Eindpunt van de zes tot zeven mijl lange wandeling, die normaal 3 tot 4 uur duurt (heen en terug), is een prachtig gelegen waterval die in een poel omlaag valt waarin gezwommen kan worden. We komen om 10 uur bij het beginpunt. Er is nog een plaats op de parkeerplaats, hoewel het al aardig druk is, zo'n twintig van de dertig plaatsen zijn al bezet. Kom je pas tegen twaalf uur dan kan het gebeuren dat de parkeerplaats helemaal vol is, zeker in het weekend.

De parkeerplaats om tien uur 's morgens op een vrijdag begin juni
Er zijn veel gezinnen met kinderen die zo te zien van plan zijn te gaan zwemmen in het watertje onder de waterval. Normaal gesproken ziet de Lower Calf Creek Falls er zo uit:

Foto van Greg Willis uit Denver: bron Wikipedia
We stoppen vijf dollar in een registratie-enveloppe en smeren ons goed in met zonnebrandolie. De zon staat volop te schijnen en het is warm. We laden onze rugzakken dan ook vol met flessen water en beginnen aan de wandeling.


We hebben wel eens in reisverslagen gelezen dat mensen de wandeling vermoeiend en een tikkeltje saai vonden. Dat eerste klopt, je loopt geregeld over een zanderig pad - dat is inderdaad niet fijn lopen; zeker als de zon ook nog eens fel schijnt. (Ook loop je af en toe over rotsen.) Maar saai? Nee, dat zeker niet. We vinden het wel een boeiende wandeling.

Lopende op mul zand door het struikgewas (Wat ruist er door het struikgewas ...)

Een zo goed als hemelsblauwe lucht

En ook hier bloeiende cactussen
Onderweg kan je, volgens een foldertje dat je bij het begin van de trail kan pakken, een indiaanse voorraadschuur op een rotswand zien - wij zien die echter niet - en enkele petrogliefen. Die tekeningen zien we wel. Al kost het wel enige moeite om ze op de wand in de verte te ontdekken.


Na een half uur in de zon gelopen te hebben, en al behoorlijk wat water gedronken te hebben, begint de lucht te betrekken. Er verschijnen donkere wolken. Ik kijk er bezorgd naar, maar Martin zegt dat we eerst maar eens van de voordelen moeten genieten: we kunnen nu in de schaduw lopen.

De lucht betrekt
We kunnen maar een kwartiertje van de voordelen van de wolk genieten. Dan is het met de pret gedaan. Het begint te regenen. Gelukkig hebben we voor gevallen als dit regencapes en een paraplu mee genomen. Wat wel jammer is, is dat deze nog in de auto op de parkeerplaats liggen. Gelukkig zijn we net bij een overhangende rots en daar kunnen we, als een stelletje holbewoners, droog onder zitten.

Holbewoner

Onze schuilplaats
Na tien minuten houdt het gelukkig op met regenen. Wel is de lucht nog dreigend, al lijkt het er wel op dat de wolken van ons wegdrijven. Ik twijfel of we niet terug moeten gaan, maar volgens Martin zal het wel meevallen. Stom, dat ik naar hem luister. Waarom doe ik dat toch telkens? We zijn namelijk nog geen tien minuten verder of de donkere wolken komen weer terug.

De donkere wolken komen terug
En niet alleen dat, even later barst er zelfs een echt noodweer los. En niet alleen regent het pijpenstelen, maar het begint ook nog eens te onweren. Dit is niet leuk meer. Daar zitten we dan, in een kloof met onweer. Aanvankelijk is het onweer nog redelijk ver weg, maar alras komt het dichterbij. In de stromende regen gaan we daarom maar gehurkt op het pad zitten. Dit om de kans kleiner te maken dat we door de bliksem getroffen worden. Even later houdt het onweer gelukkig op, maar het regent nog wel steeds.

We hollen weer terug naar ons hol. Onderweg daarheen zien we twee andere holen, maar die zijn echter al bezet door andere holbewoners. Survival of the fittest. Ons hol is gelukkig nog vrij. We kruipen er weer in en wachten af totdat het weer droog wordt. Dat duurt gelukkig niet zo lang. De donkere regenwolken trekken weg en de lucht klaart weer op. We besluiten - hoewel we doorweekt zijn -  om toch maar de tocht af te maken. We hebben tenslotte al zo ver gelopen. Zo ver weg kan de waterval niet meer zijn. Dat blijkt uiteindelijk toch nog wel een halfuurtje lopen te zijn.

Het laatste stuk naar de waterval gaat het pad door een rietlandschap. We kunnen de waterval in de verte horen. Hij klinkt best krachtig. Hij klinkt niet alleen zo, hij is het ook. Door de hevige regenval voert de waterval een gigantische hoeveelheid water mee. We zien dat het stroompje naast het pad telkens groter wordt en het pad komt hoe langer hoe dichter bij het rijzende water te liggen. Eigenlijk is dit andersom: het water komt hoe langer hoe dichter bij het pad. We zijn niet de enigen die bezorgd naar het water kijken.

Ik krijg akelige beelden van een flashflood op mijn netvlies. Bij de waterval staan een man of twintig te kijken. Ze kunnen niet aan de rand van het strandje bij de waterval staan, Ze kunnen zelfs niet voorbij de bomen bij het strandje komen, maar moeten daar achter blijven staan. Het is anders te gevaarlijk. Dit in verband met de takken en stenen die de waterval mee voert. We moeten wegwezen hier. Martin maakt nog heel snel een paar wazige foto's door de bomen heen en dan maken we dat we weg komen.

De normaal zo rustige waterval voert nu van alles over de rand aan.

Dichterbij komen dan dit was niet verantwoord (en dit eigenlijk ook al niet)

Het rijzende water stroomt al over het pad
Op de terugweg komen we nog best veel mensen tegen die nog op weg zijn naar de waterval. We waarschuwen er een hoop voor een mogelijke flashflood. Onderweg begint de lucht ook weer te betrekken. Wijs geworden door onze eerdere ervaring versnellen we onze pas en net op het moment dat we bij de auto zijn, barst er weer een gigantisch noodweer los. En dat houdt deze keer meer dan een uur aan. Arme mensen die nog onderweg zijn. We hopen maar dat het voor de mensen die nog op pad waren, het allemaal goed is afgelopen.

In de stromende regen rijden we daarna over de SR12 verder naar ons motel in Torrey.

Onze ruitenwissers kunnen het nauwelijks aan.

Welke kant je ook op kijkt, het ziet er zo uit.
We hebben een overnachting geboekt bij de Broken Spur in Torrey. We checken in en nadat we onze spullen in de hotelkamer hebben gezet, is het even later weer helemaal opgeklaard. Dat kan hier toch snel omslaan. We rijden daarom door naar het even verderop gelegen Capitol Reef National Park.

Op weg naar Capitol Reef. De lucht is weer hemelsblauw (met wat wolken)
Bij het Visitor Center informeren we naar de toestand van de wandeling naar Hickman Bridge en naar de weersverwachting op korte termijn. We krijgen te horen dat ze verwachten dat het vooralsnog droog zal blijven - maar dat het weer zo kan omslaan; ja dat weten we ondertussen - en dat er geen overstromingsgevaar bij de Hickman Bridge dreigt. Wel zijn er waarschuwingen voor flasfloods in andere delen van het park. We besluiten om de trail te gaan lopen.

De wandeling is een tijdje afgesloten geweest. Dit in verband met een "rockfall". Nu is hij weer open. In het begin van de wandeling - de eerste 150 meter gelukkig slechts - mag je niet stilstaan. Dit omdat daar het risico dat er een steen omlaag valt het grootst is.


Die wetenschap loopt niet fijn, maar je kan eigenlijk niks met die waarschuwing. (Behalve dan de trail niet lopen.) Sinds de trail weer open is, zijn er echter - zover we weten - geen ongelukken gebeurd en we wagen het er maar op.

Deze foto is al lopende genomen. Op dit gedeelte mag je dus niet stilstaan.
Het is verder een mooie relaxte wandeling die overigens wel wat langer is dan ik gedacht had. Maar we houden het inderdaad gelukkig droog. Capitol Reef is vooral een rotspark. Ik heb op de site van de NPS een mooie foto gezien van een zwart rotsblok dat voor een witte rotswand lag. Die foto wil ik ook maken. Hij is ergens hier bij deze trail gemaakt. Echter, als ik om me heen kijk, zie ik honderden van die zwarte rotsblokken liggen. Geen idee dus waar die foto is gemaakt

Welk rotsblok was het nou?
Overal liggen overigens rotsblokken. Wie dus een liefhebber van rotsen is, zit hier goed.

Als je toevallig hier onder liep terwijl hij viel, dan heb je wel hoofdpijn
In sommige rotsen ga je vanzelf figuren zien. Zo zie ik een olifantje aan de wand met naast hem een pop.


Voor wie het niet ziet, zie hier nogmaals een foto van deze rotsen, maar dan ingezoomd.

Links het olifantje, in het midden de pop en rechts ook wat
Ok, voor de rest gaat het wel goed met mij. Na een tijdje komen we bij de Hickman Bridge aan. Het is een grote natuurlijke boog maar niet echt heel bijzonder, maar ja, we zijn de bogen uit Arches National Park gewend.


We lopen er onder door en vervolgen de trail - het is een 'loop' (rondje). Wijs geworden door onze ervaringen van eerder die dag houden we wel het weer constant in de gaten.

Onze weerman aan het werk
In de verte zien we dat de lucht al weer betrekt en we verhogen dan ook ons tempo, wat overigens niet zo moeilijk is want dat lag niet zo hoog. Als we weer bij de weg uitkomen, is het nog altijd droog.

Motoren rijdende door Capitol Reef NP
De regen komt pas 's avonds weer als we zitten te dineren bij ons hotel. Omdat de zon ook nog schijnt, verschijnt er een regenboog, even later gevolgd door zelfs nog een tweede regenboog. Een hoop van de gasten lopen naar buiten met hun camera's en wij doen dat ook.

Een dubbel regenboog boven Capitol Reef
Al met al was het enerverende wisselende dag, zeker wat het weer betreft..

Gereden: 135 mijl
Overnachting: Broken Spur, Torrey
Route:


1 opmerking:

  1. Jeetje Martin en Marianne wat een avontuur hebben Julie weer beleeft...angstig hoor met dat onweer bah, maar wel weer een mooie belevenis om te lezen!!!
    Groetjes Riet..

    BeantwoordenVerwijderen