Verslag 2015

Op 31 mei vertrekken we naar Las Vegas. Ons verslag zal hieronder geplaatst worden.

Onze uitgebreide planning is hier te vinden. Voor de route per dag, met hotels, zie hier.

In de rechterkolom staat de route dag voor dag. Klik op een dag om het verslag van die dag te zien.
Je kunt naar de volgende dag gaan door in de rechterkolom de volgende dag aan te klikken, of door aan het eind van het bericht op de link "ouder bericht" te klikken. En naar een eerdere dag door op "nieuwer bericht" te klikken. Ja, is niet echt logisch. :-)

Bij elke dag staat onderaan een kaartje van de route van die dag, met het aantal mijlen.
De totale route zag er zo uit:

31 mei Amsterdam - Las Vegas

Het begint met stress. Vooral Martin is daar goed in. Hoewel we al maanden wisten welke route we gingen rijden, moest hij natuurlijk op de laatste dag voor onze vakantie nog allerlei reiszaken en tips uit printen. Onze Epson printer kreeg echter door dat we er tegenwoordig veel goedkopere HEMA inkt in stopten en dat lustte het ding opeens niet meer. Hij weigerde om verder te printen. Stress bij Martin dus. Halsoverkop naar de winkel om echte Epson-inkt te kopen. Deze inkt er in en dat blieft de printer wel. Alles uitgeprint en klaar om online in te checken.

Dat lukte niet. Op zich niet erg - we kunnen dat ook op Schiphol doen - maar we hadden nog geen stoelen kunnen vastleggen voor de vlucht van Detroit naar Las Vegas. Oorspronkelijk zouden we via New York vliegen, maar na een ongunstige wijziging van de vluchttijden hebben we de KLM gebeld (we hebben geboekt bij de KLM maar vliegen met Delta) en kosteloos gunstiger vluchten met betere vluchttijden gekregen. Het vertrek vanaf Schiphol is wel vroeger 10 uur in plaats van 12.00 uur.We vliegen nu via Detroit naar Las Vegas. Alleen kon de zeer behulpzame KLM-dame toen niet de stoelen voor de binnenlandse vlucht van Detroit naar Las Vegas vastleggen. Dat moesten we bij het online inchecken toen.
Maar het online inchecken en het vastleggen van de stoelen kan nu dus niet. Weer stress bij Martin. We bellen de KLM weer en het blijkt dat er iets mis gegaan is met de IT-afstemming tussen KLM en Delta. We moeten op Schiphol inchecken en daar de stoelen reserveren. Moet lukken. Nu zijn we helemaal klaar om te vertrekken.
Dit zijn onze vluchten:

We moeten ongeveer drie uur van te voren op Schiphol zijn, om 07.00 uur dus. Het oorspronkelijke plan was om de trein van 06.25 uur te nemen naar Schiphol, maar toen we op de site van de NS keken, zagen we dat er vandaag bij Schiphol werkzaamheden van de NS zijn gepland. Tot 05.00 uur zeggen ze maar leer ons de NS kennen. Dat gaat vast uitlopen. Om stress bij Martin te voorkomen, belden we wat rond en gelukkig wou nicht Pauline ons wel wegbrengen.

Na de eerdere vluchtwijziging door Delta hebben we regelmatig de vlucht gecontroleerd op nieuwe wijzigingen. Gelukkig bleven de nieuwe vluchten ongewijzigd. Op Detroit hebben we drie uur overstaptijd, dus ruim genoeg. Chauffeur Pauline staat keurig al voor half zeven op de stoep. Dan belt de KLM opeens. We zijn te laat met opnemen, maar als we onderweg naar Schiphol terugbellen krijgen we te horen dat de vlucht naar Detroit met 2 uur is vertraagd. We vliegen nu pas om 12.10 uur. Fijn, daar staan we dus om 7 uur op Schiphol. Het is nu ook dubieus of we de aansluiting in Detroit op de vlucht naar Las Vegas kunnen halen.

Om zeven uur al op Schiphol, om twaalf uur vertrekt onze vlucht pas. Daar zijn we blij mee.

Aangekomen op Schiphol zien we op de vertrekborden dat er ook een Delta-vlucht naar Detroit gaat om 9 uur. We vragen bij de KLM balie of we soms op die vlucht overgeboekt kunnen worden, maar dat kan niet. Die vlucht is namelijk een vervangende vlucht van Delta van een niet vertrokken vlucht gisterenavond. Gaat lekker bij Delta.

Onze vlucht als enige vertraagd

Nu zitten we dus op Schiphol te wachten waar het door een verbouwing erg ongezellig en onherkenbaar is. Opeens zien we Rob en Annie van het AA-forum voorbij lopen, ook op weg naar Amerika. Ik maak even een praatje en vervolgens gaan we weer zitten wachten op onze vlucht. Nog drie uur te gaan. Tijd genoeg dus om dit allemaal vast te typen. We zien wel of we de overstap in Detroit halen. Martin zit er heel relaxed bij. Ongekend.

Om half elf lopen we naar de gate. Er staat al een rij mensen te wachten om door de veiligheidscontrole te komen. De securitycheck duurt een half uur, maar we hebben tijd genoeg. Opvallend is wel dat het aantal zitplaatsen bij de gate veel te klein is voor het aantal mensen wat op deze vlucht zit. Wij hebben nog net een zitplaatsje, maar andere mensen moeten een uur staan voordat er ingecheckt kan worden. Vreemd dat zo'n groot toestel bij een kleine gate staat, maar wij kijken nergens meer vreemd van op. Ongetwijfeld staat er ergens anders een klein toestel bij een grote gate!

Op een gegeven moment wordt er omgeroepen dat voor mensen die een aansluitende vlucht dreigen te  missen Delta Airlines al bezig is met het uitzoeken van vervangende vluchten. Je kan bij de balie informeren of dat ook voor jou geldt. Ik loop even naar voren en hoor dat Delta denkt dat we de vlucht naar Las Vegas nog wel gaan halen. Onze overstaptijd in Detroit is nu nog ongeveer 75 minuten. Krap maar moet lukken denkt de dame.

Ze heeft hierbij echter geen rekening gehouden met de gezagvoerder van ons toestel en met de luchthaven Schiphol. In een gezamenlijke inspanning zorgen deze ervoor dat er nog eens een half uur extra vertraging bij komt. Schiphol door het toestel te laat weg te laten gaan, de gezagvoerder omdat deze probeert het toestel achteruit rijdend op te laten stijgen. Dat lukt natuurlijk van geen kanten en uiteindelijk besluit hij het maar weer op de normale manier te doen: vooruitrijdend. Dat gaat veel beter. Waarom we zo lang achteruit reden? Geen idee. Maar de overstap in Detroit kunnen we nu wel vergeten.

De vlucht verloopt verder probleemloos. Ik zit bij het raam, Martin in het midden en naast hem een enigszins gezette Schot, waardoor Martin er af en toe wel wat krap bij zit. De Schot spreekt een vreemde taal, vermoedelijk Engels maar dat weten we niet zeker. Hij is namelijk heel moeilijk te verstaan. Iedereen heeft zijn eigen entertainmentsysteem. Ik speel wat spelletjes (Mahjong en Sudoka), Martin kijkt een film (Still Alice) en verslaat Kasparov met een schaakspelletje (althans een schaakprogramma dat zo heet). Op een gegeven moment kijk ik opzij en zie dat Martin en de Schot allebei gezellig, schouder tegen schouder, aan het slapen zijn.

Als we landen in Detroit hebben we nog 20 minuten overstaptijd. Dat gaat dus never nooit meer lukken, ook al maken we gebruik van het nieuwe systeem van zelfscanning van je paspoort bij de immigratie voor passagiers die al eerder naar Amerika zijn geweest. Maar omdat 90% van de passagiers hiervan gebruik maakt, staan er nu lange rijen voor deze automaten - er was ook net een ander vliegtuig geland - en dan gaat het ook niet meer vlot. Bij elkaar duurt het ongeveer een uur voordat we door de immigratie heen zijn. We halen onze koffers van de lopende band  - toen nog wel; later hier meer over -  en melden ons bij een balie van Delta. Een man is een tijdje bezig met het zoeken van onze boekingen en boekt ons dan over op een vlucht, die twee uur later vertrekt naar Las Vegas. We geven de bagage af en lopen richting de securitycheck. Blijkbaar zien we er heel betrouwbaar uit want we mogen naar een korte rij voor heel betrouwbare mensen. Die hoeven hun schoenen niet uit te doen, geen laptop uit de tas te halen, geen riem af te doen en nog wat meer van dat soort zaken. We zijn dan ook heel snel door de securitycheck op Detroit heen. 

Als we op de borden kijken bij welke gate we moeten zijn, zien we iets vreemds. Onze nieuwe vlucht naar Las Vegas vertrekt bij gate A78, maar bij gate A74 vertrekt 50 minuten eerder al een andere vlucht van Delta naar Las Vegas. Wat blijkt, het is onze oorspronkelijke vlucht waar we net van afgeboekt zijn! Deze vlucht heeft ook vertraging, meer dan 1,5 uur zelfs, en daarom staat hij er nog. Hadden we dat geweten, dan hadden we ons uiteraard niet laten omboeken. Vreemd dat er bij de bagageclaimruimte geen borden met vertrektijden staan van vluchten. Dan hadden we kunnen zien dat onze aansluitende vlucht ook vertraging had.

Ons "gemiste" toestel staat nog aan de gate in Detroit

En nu doen we iets stoms. Misschien kunnen we 50 minuten besparen. We vragen bij de balie of we weer teruggeboekt kunnen worden. Ja dat kan. Maar gaat het dan ook goed met onze koffers? Geen enkel probleem zegt de dame. Deze zal ze uit de rij van de koffers van het andere vliegtuig laten halen. Hoe ze er uit zien? Dat helpt met zoeken. Nou de ene is blauw, de andere zwart. En o ja, ze hebben ook wieltjes. Ooh, dan gaat het beslist lukken zegt ze. Eerlijk gezegd hebben we er een zwaar hoofd in, maar we laten ons toch maar terugboeken. Even later gaan we aan boord van ons vliegtuig. Hoewel vliegtuig? Het lijkt er meer op dat de piloot denkt dat hij een bus bestuurt en dat hij over de Interstate naar Las Vegas wilt rijden in plaats van te vliegen. Zolang blijven we namelijk op de grond rijden op het vliegveld. We zien het al voor ons: een grote Boeing 747 die over de Strip Las Vegas binnen rijdt. Maar uiteindelijk besluit de piloot toch om voor het luchtruim te kiezen en vliegen we naar Las Vegas.

Ach hadden we maar niet voor deze vlucht gekozen en 50 minuten langer gewacht in Detroit, want als we op Las Vegas bij onze bagageband aankomen, draaien daar een hoop koffers maar niet de onze. We melden ons bij de bagagebalie van Delta. Een vriendelijke dame zoekt met hulp van de bagagetags naar onze koffers en ziet dat ze op een vlucht zijn gezet die pas 2,5 uur na de onze hier aankomt. Fijn, heel fijn. We hebben niet veel zin om daar zo lang op te gaan wachten, maar volgens de dame hoeft dat ook niet. Ze zullen bij ons hotel worden bezorgd. Maar omdat we in Downtown Las Vegas zitten, kon dat wel heel laat worden. Maar, 99,9% kans dat het goed gaat komen. Nou ja, we zien ze morgen wel, hopen we. Jammer dat we nu nog steeds in de kleren lopen die we in Amsterdam aan hadden en die daar wel praktisch waren (lange broek, trui, jas) maar in Las Vegas nogal uit de toon vallen. Om over mijn bergschoenen maar niet te spreken. Op het vliegveld roept iemand ons dan ook al toe: Hey, you're gonna regret that, guys!

We nemen vervolgens de bus naar Alamo om de auto op te halen. We krijgen een fourwheeldrive Chevrolet Equinox mee met 26.000 mijl op de teller. Geen flauw idee of het een goede auto is. We gaan het wel zien. We rijden naar ons hotel, Main Street Station, in downtown Las Vegas.

De receptie van Main Street Station

In Downtown hebben we nog nooit gezeten maar dat wilden we ook een keer zien. Een groot deel van onze vakantie bestaat uit nieuwe dingen doen in voor ons bekende plaatsen. Voor het geld - 37 dollar inclusief tax en geen resort fee; wel betalen we 10 dollar voor het internet - hebben we een mooie kamer. In het hotel koop ik nog even voor 5 dollar een paar slippers, wat een opluchting dat de wandelschoenen uit kunnen. We eten bij het buffet van het hotel - heel goed en lekker en we krijgen er ook nog eens 15 dollar korting op zodat we voor 10 dollar bij elkaar zitten te eten. Zowel het eten als het hotel kunnen we aanbevelen. 

Daarna lopen we naar The Fremont Street Experience. Als we daar zijn barst net de lichtshow uit. Het is een gigantisch spektakel. Na vijf minuten is het afgelopen.

Elvis leeft en treedt nog steeds in Las Vegas op!

We lopen nog even door de Fremont Street heen en weer en gaan dan snel terug naar het hotel. We zijn nu al zo'n 24 uur in de weer. Bij het hotel teruggekomen vragen we even of de koffers er al zijn. Maar dat is nog niet het geval. Hopelijk staan ze morgenochtend klaar. Snel naar bed - gelukkig hadden we de toiletspullen in de handbagage gestopt, net als wat reservekleding voor noodgevallen zoals dit.

1 juni Las Vegas - Zion

Marianne ligt nu voor apegapen, dus schrijf ik, Martin, het verslag van deze dagen maar even. Maandagmorgen worden we allebei heel vroeg wakker. Vijf uur geeft de klok aan. We zitten duidelijk nog niet in het nieuwe Amerikaanse ritme. We kijken even in onze mail en zien dat Delta de koffers vannacht om drie uur bij het hotel heeft bezorgd
Als je koffers zoek zijn, dan heeft Delta een mooi systeem waar je kan zien waar je koffer is. Je krijgt een File Reference Number en met dit nummer kan je op de site www.wheresmysuitcase.com zien waar je koffer is. Het werkt overigens alleen maar in de USA. Hoog tijd dus voor een site met de naam www.waarismijnkoffer.nl voor vermiste Nederlandse koffers. Ook op de site van Delta.com/bagage kan je met behulp van je file reference number zien waar je koffer allemaal geweest is: de hele route van Amsterdam via Detroit naar de claimarea van Las Vegas kunnen we zo volgen. We hebben voor het slapen gaan even de status gecheckt en zagen dat de koffers nu gereed waren om naar ons hotel vervoerd te worden: "Bag is set up for delivery".

Volgens het mailtje van Delta zijn ze midden in de nacht bij ons hotel bezorgd en kunnen we ze bij de receptie ophalen. Zo gezegd zo gedaan en even later is er sprake van een emotionele hereniging met de twee koffers. De koffers zeggen dat ze nooit meer zonder ons op reis gaan, de blauwe koffer geeft de zwarte de schuld van het gebeuren en andersom, maar het belangrijkste is dat we weer allemaal bij elkaar zijn. Niet alleen is het fijn dat we het de hele rondreis nu niet met één set kleding hoeven te doen, maar ik kan Marianne nu ook haar verjaardagscadeau geven - ze is vandaag jarig - dat ik had verstopt tussen mijn sokkenbolletjes. Het is het boek -  'Oh Oh Amerika' van Charles Groenhuijsen.

Daar zijn we weer.

Omdat het ontbijtbuffet van het Main Station hotel pas om 7 uur opent, gaan we ontbijten bij een ontbijtrestaurant van California, een naast gelegen zusterhotel van het Main Station hotel.

De California gezien vanuit onze hotelkamer om zes uur 's morgens. In de verte is de Stratosphere Tower te zien

In de California kan je 24 uur per dag eten krijgen. We lopen via ons hotel binnendoor naar de California. Hoewel het nog niet eens 6.30 uur is, zitten er al mensen met sombere wezenloze gezichten te spelen achter de gokmachines. Zijn ze daar vroeg voor opgestaan of zijn ze nog niet naar bed geweest? Van onze jongste dochter moeten we 10 dollar op rood zetten, maar die actie bewaren we maar voor het eind van de vakantie als we weer in Las Vegas zitten. Marijke als je dit leest, je tien dollar is nog niet verloren gegaan hoor!

Als we bij het ontbijtrestaurant aankomen blijkt daar al een kleine rij te staan. Het is nota bene nog maar 6.30 uur 's morgens! Na het ontbijt - 'eggs sunny side up'; dat klinkt toch heel wat vrolijker dan 'eieren met een hele dooier' - checken we uit, zoeken de auto op - hoe zag hij er ook al weer uit en waar hebben we hem neergezet?

De kofferbak is groot genoeg voor onze bagage. Hier liggen onze rugzakken ook nog in de kofferbak.
De rest van de vakantie lagen ze samen met de koelbox altijd op de achterbank.

Als we alles ingepakt hebben, rijden we naar het Valley of Fire State Park. We nemen de I15 North, richting Salt Lake City. Het is niet druk op de weg. De andere kant op - de stad  in - is het drukker.

Rijdende op de I15 North

Na een half uurtje gaan we van de snelweg af en rijden we via de Valley of Fire Highway naar het staatspark. Aanvankelijk rijden we door een beetje saai landschap met wat cactussen en struikgewas. Na een half uurtje bereiken we de rode rotsen van het park.

Onze auto op de Valley of Fire Highway

We naderen de grens van het park

Tot nu toe hebben we Valley of Fire slechts oppervlakkig bekeken, we zijn er in het verleden alleen maar over de hoofdweg doorheen gereden. Een gevolg van te weinig tijd en een slechte voorbereiding. Deze keer zijn we beter voorbereid en zijn we van plan om meerdere dingen te gaan bekijken.

Als eerste, nadat we 10 dollar entree bij het bemande hokje van de westelijke ingang hebben betaald - bij de onbemande oostelijke ingang moet je de tien dollar in een enveloppe stoppen -  rijden we naar de Beehives, Dat is een groep steenformaties die wel wat lijken op  - wie had dat nou verwacht - Beehives (bijenkorven).

Een beehive

Maar behalve rotsen in de vorm van een bijenkorf zijn er nog veel meer vreemd gevormde rotsen.

Het volgende onderdeel van ons programma betreft het bezoeken van de 4000 jaar oude Indiaanse petrogliefen bij de Atlatl Rock. Eerlijk gezegd hoef je, met alle eerbied en respect, deze kunstwerken niet te gaan bekijken vanwege hun kunstzinnige waarde. Toch hebben deze petrogliefen, behalve hun ouderdom, iets speciaals. Dat is namelijk de hoogte op de rots waarop ze getekend zijn. Ze zitten op zo'n 8 meter hoogte. Hoe kan dat? Is er een stuk rots onder weggevallen? Hadden de indianen een constructie waardoor ze de tekeningen op de rots konden verven? Hingen ze aan een touw te tekenen? Of zijn ze gemaakt door een indianenstam waarvan de leden liefst acht meter lang werden, maar die nu uitgestorven is? Ik vind zoiets fascinerend om er over na te denken, Marianne vindt dit wat minder. Omdat de tekeningen zo hoog zitten heeft de parkinstantie er een trappenconstructie bij gebouwd zodat je de tekeningen toch kan zien.

De trap naar de wand met de petroglieven

Er is blijkbaar vlak voor ons een buslading Franse toeristen gedropt en die staan nu massaal op het bouwwerk de kunstwerken te bewonderen. Eigenlijk nog een fascinerender gezicht dan de kunstwerken zelf. Als de enigszins op leeftijd zijnde toeristen hijgend en puffend weer beneden zijn, klauteren wij ook omhoog en bekijken we de tekeningen.

De toeristen rusten even uit onder de afdakjes.

 Daarna rijden we naar de Arch Rock, een natuurlijk boog die je vanaf een afstandje bekijken kan.

De volgende stop is het Visitor Center. Buiten het Visitor Center zien we de nodige bloeiende planten en cactussen staan. In het Visitor Center staan ook enkele opgezette beesten. Vooral de ratelslang kijkt je vriendelijk aan. We kopen in de giftshop wat trailmix en vullen onze watervoorraad aan, Dan gaan we weer op pad.

'important members of the natural community'

We rijden de scenic drive op om de Fire Wave in het park bekijken. Dit is een rotsformatie die qua kleurschakering wel wat weg heeft van de Wave bij Kanab. Worden bij de Wave dagelijks maar twintig toeristen toegelaten, hier mag iedereen naar de rotsformaties lopen. De parkrangers hebben er zelfs een trail naar toe gemaakt, die begint bij parkeerplaats P3 op de scenic route door het park. Deze weg hebben we bij het vorige bezoek niet gereden en nu heb ik met terugwerkende kracht spijt dat we deze weg toen niet gereden hebben, maar hebben we nu absoluut geen spijt dat we hem nu wel rijden. (Over deze zin heb ik ook even moeten nadenken maar hij klopt wel).

De scenic route

De weg loopt langs rotsen met allerlei verschillende kleuren

Het is werkelijk een schitterende weg, één van de mooiste die we in Nevada hebben gereden. We stoppen bij P3. De parkeerplaats bevindt zich aan de linkerkant van de weg. De trail begint daar tegenover aan de rechterkant. (De trail is goed aangeven met paaltjes.)

De trail met een paaltje

Het is geen moeilijke trail om te lopen. Wel één grote waarschuwing: zorg voor voldoende drinkwater. Je loopt er namelijk in de volle zon - het was er toen wij er waren 35 graden Celsius - en je loopt er in een woestijnklimaat.

Een rugzak vol met water

De Fire Wave is volgens Marianne (zij is ook samen met haar zuster bij de echte Wave geweest) minder mooi dan de echte Wave, maar desalniettemin vind ik het een mooi gebied, de moeite waard om de trail te lopen.

Hemelsbreed gezien ligt deze wave vlakbij de scenic route, maar omdat je er met een omweggetje heen loopt, en omdat we onderweg regelmatig stoppen om wat water te drinken, duurt het ongeveer 25 minuten voordat we er zijn.

We rijden na deze wandeling verder naar het eindpunt van de scenic route, waar de trail naar de White Domes begint. We lopen deze echter niet. Eén trail in de hitte is wel genoeg. (Er staat zelfs een een bordje met een 'HEAT warning'.)

Het begin van de trail naar de White Domes

Vervolgens rijden we de scenic route weer terug naar het Visitor Center. Op de terugweg pikken we nog even de Fire Canyon Road mee. Ook stoppen we bij het Rainbow Vista point ("an excellent photo point"). Hier begint ook een korte wandeling, maar ook deze laten we aan ons voorbij gaan.

De scenic route terug

Uitzicht bij het Vista Point van de Fire Canyon Road

Bij het Rainbow Vista Point zien we een 'Jucy' staan. Dat is een soort combinatie van een SUV en een RV met een uitschuifbare penthouse. We hebben er van gehoord maar nog nooit eentje gezien. Je zou er met vier personen in kunnen slapen.

"sleeps four; this Jucy RV comes with everything, including the kitchen sink"

Ook stoppen we nog even voor de tweede keer bij het Visitor Center. Dit om onze watervoorraad weer aan te vullen. We kijken er ook even naar een film over park, maar die is niet echt interessant. Daarna rijden we verder richting de oostelijke uitgang. Vlak voordat we het park verlaten, stoppen we nog even bij de Elephant Rock en maken daar een paar foto's.

De Elephant Rock van onderaf gezien

De Elephant Rock van boven gezien

Na zo'n 3 uur verlaten we via de oostingang het park en rijden we via de Highway 169, een saaie weg, naar de I15 en vandaar naar St George. Daar gaan we eerst naar een kantoortje van de AAA waar we wat kaarten van de verschillende staten halen. Voor leden van de ANWB is dit gratis. Buiten het kantoortje zien we iets opmerkelijks: een automatiek met kaarten van de verschillende staten. Als je als lid buiten de kantooruren komt, dan kan je met behulp van je AAA-lidmaatschapskaart een roadmap uit de automaat halen. Alsof het kroketten zijn.

En nu we het toch over eten hebben, na het bezoek aan de AAA gaan we naar de plaatselijke Walmart waar we allerlei zaken voor het ontbijt kopen. Ook kopen we een Coleman-koelbox en een zak ijs. Ze verkopen overigens ook koelboxen die muziek kunnen maken! Dat lijkt me wel wat maar van Marianne hoeft dat niet zo.
We kijken ook even bij de rugzakken - de rits van Marianne haar rugzak heeft het nu definitief begeven - maar we zien geen exemplaar dat aan al haar wensen voldoet. We rijden vervolgens naar Springdale en checken in bij ons motel - de Canyon Ranch Motel - , een goede keuze zo blijkt ter plekke. Vervolgens gaan we weer op rugzakkenjacht. Morgen willen we in Zion de trail naar Observation Point lopen, dus een goede rugzak is dan wel handig. Eindelijk, na een bezoek aan vier winkels in Springdale, vinden we bij de supermarkt naast de ingang van het park een rugzak die voldoet aan de wensen van Marianne. Het is ondertussen al zo laat geworden  - mede door het tijdsverschil; het is in Zion een uur later; dit omdat ze in een andere tijdzone zitten  - dat we na het eten bij The Spotted Dog niet naar het park gaan, maar terug naar onze motelkamer. We willen morgen vroeg op zodat we de lange wandeling naar Observation Point een beetje in de vroegte kunnen lopen. Dan is het wellicht wat koeler dan tijdens ons bezoek aan Valley of Fire van vandaag. We gaan daarom vroeg naar bed en zetten de wekker op zes uur.

Gereden: 196 mijl.
Overnachting: Canyon Ranch Motel Springdale
Route:

2 juni Zion

Vandaag willen we de trail naar Observation Point gaan lopen.  Dat is een zware trail. De lengte bedraagt zo'n 12,9 km, maar de moeilijkheidsgraad zit er vooral in dat je zo'n 655 meter omhoog moet lopen. Om dat enigszins vorm te geven: dat zijn bijna zes Domtorens boven op elkaar gestapeld die je moet beklimmen. 'Strenuous'  wordt de trail in de parkkrant dan ook genoemd. En wat het nog wat lastiger maakt is de temperatuur. Gisteren was het 35 graden Celsius, vandaag wordt het weliswaar wat minder warm maar nog altijd zo'n 32 graden. We willen dan ook vroeg beginnen, zodat we nog een deel in de koelte van de dag kunnen lopen. We hopen de parkshuttle van 6.30 uur bij het Visitor Center te halen, zodat we een kwartiertje later bij de trailhead kunnen zijn.

We staan vroeg op en ik moet zeggen dat valt niet tegen. Echter, we zijn nog maar net op weg of Marianne vraagt of ik de batterij wel weer in haar fototoestel heb gestopt. De batterijen van onze beide toestellen lagen vannacht in de opladers op te laden. De vraag stellen is hem beantwoorden. Nee, ik heb alleen de batterij van mijn eigen fototoestel terug gestopt. Ik ging er van uit dat zij voor haar eigen toestel zou zorgen. Op een holletje rent Marianne terug naar ons motel. Even later is ze met batterij terug maar de bus van 6.30 uur halen we niet meer. Dat wordt dus de shuttlebus van 6.45 uur. Ook nog prima.

De shuttlebusstop om 6.35 uur. Er zijn nog niet veel toeristen op pad.

We zitten even later nog maar net in die shuttlebus of Marianne heeft weer een vraag. Ze zegt dat haar rugzak zo licht aanvoelt. Of ik wel haar water en de Gatorade er in hebt gestopt? Wederom geldt de vraag stellen is hem beantwoorden. Zucht, nee, ook dat heb ik niet gedaan. Misverstanden alom. Marianne haar drinken voor vandaag staat nog in de koelkast. Ai, dit is een ernstig probleem. We kunnen weliswaar helemaal terug gaan naar ons motel maar dat kost ons heen en weer zeker een uur. We maken een snelle inventarisatie. We hebben bij elkaar ongeveer 2 liter water en één fles Gatorade (mijn voorraad). We twijfelen ernstig. Dit lijkt wel erg weinig water voor twee personen samen voor zo'n zware tocht. Wellicht kunnen we wat water bij de winkel bij de Lodge kopen - daar rijdt de shuttlebus ook nog langs - maar die winkel is vast nog niet open. We vragen aan de chauffeur of hij weet hoe laat de winkel daar open gaat. Hij weet het niet en belt met de Lodge. 7.30 uur antwoorden deze. Oeps, dat betekent ook nog een minstens een half uur wachten. Vol twijfel besluiten we om toch maar met de shuttlebus mee te rijden naar de stop bij Weeping Rock waar de trail begint. Onderweg moet de bus even stoppen. Er staat een grote kalkoen midden op de weg met zijn veren uitgespreid. Dit om indruk te maken op de twee vrouwtjes die langs de kant van de weg staan. Verderop loopt er een hert langs de kant van de weg.

Bij de halte van Weeping Rock stappen we uit. Hier begint niet alleen de korte trail naar Weeping Rock waar je water uit de rotsen kan zien druppelen maar ook diverse andere trails, waaronder de trail naar Observation Point.

Waarom gaan we eigenlijk naar Observation Point en niet naar Weeping Rock?

Immers naar Weeping Rock is het maar 98 feet omhoog, naar Observation Point liefst 2148 feet!
 "Not for anyone who is out of shape"  

Op het bord bij het begin van de trail zien we dat er vijf uur voor de trail staat en als we naar de weg rijdende shuttlebus kijken, zien we achterop de bus een grote banner staan met de tekst: "Got water? Drink it, you're in the desert now."



Dat is de druppel die de emmer doet over lopen (een beetje ongelukkig gezegde in dit verband) en in het kader van 'better safe than sorry' besluiten we alsnog om terug te gaan naar de Lodge om extra water te kopen. Hier volgt een nieuwe tegenvaller. Het blijkt dat de winkel bij de Lodge helemaal geen water in flessen verkoopt, wel toeristische plastic drinkbekers, de slimmeriken. We kopen er noodgedwongen drie van (oeps 16 dollar bij elkaar! Had er maar niet de naam Zion Canyon opgestaan, dan waren ze ongetwijfeld 10 dollar goedkoper geweest) en nadat we de bekers gevuld hebben, gaan we weer op weg voor onze wandeling.

Het is uiteindelijk acht uur als we bij de start van de trail staan en een uur later dan oorspronkelijk gepland beginnen we aan de wandeling. Het eerste uur lopen we in de schaduw, daarna in de zon met heel af en toe een schaduwplekje. We lopen overigens voor het eerst met hikingpoles. We zijn weliswaar niet stokoud maar inmiddels oud genoeg om met stokken te gaan lopen. Tot nu toe waren we echte ultralight nordic walkers. (Ter verduidelijking: Een nordic walker is iemand die met twee stokken loopt, een light nordic walker loopt met slechts 1 stok en een ultralight nordic walker loopt met nul stokken.) Het lopen met stokken schijnt vooral bij het klimmen je knieën te ontlasten, en ik moet zeggen dat ik het niet onprettig vind om met deze stokken de vijf Domtorens te beklimmen.

Weeping Rock gezien vanaf het pad naar Observation Point

Door deze rotsen zakt het water omlaag naar Weeping Rock

Onderweg zien we ook de nodige cactussen bloeien.

Maar al snel verlies ik de belangsstelling voor deze planten en kijk alleen nog maar omhoog. Oeps, het is nog wel best een eind omhoog. Toch gaat het redelijk snel. Dat zie je pas echt goed als je omlaag kijkt. Zijn we al zo hoog?

De Switchbacks in het begin van de trail naar Observation Point. Deze hebben we al overwonnen.

Als we de steile switbacks hebben overwonnen, krijgen we een vlak stuk. Dat is wel even lekker. Het pad loopt namelijk een tijd lang door de vrij nauwe Echo Canyon. Op sommige plekken staat hier zelfs water.

Het laatse stukje vlak  in de Echo Canyon 

Het is wel even lekker om een vlak stuk te lopen, maar helaas is deze pret al weer snel voorbij. Het gaat weer omhoog. 

En daarna gaat het weer verder omhoog

met nog meer bloeiende plantjes

Oeps, we moeten nog een eind omhoog

We lopen weer met stokken en dat loopt eigenlijk wel lekker. Vooral als je omhoog of omlaag loopt geeft dit wat ondersteuning.

Op pad (letterlijk en figuurlijk) met wandelstokken. Dat loopt eigenlijk wel lekker. Het pad ligt gelukkig nog in de schaduw

Hier kan je van het rechte pad afraken. Observation Point is echter omhoog

En  hier ligt het pad vol op in de zon. Dat is wat minder. En het gaat nog steeds omhoog.

De switcbakcks gaan maar door. We komen nu ook mensen tegen die al weer aan de afdaling zijn begonnen. Soms krijgen we te horen dat het nog maar een klein stukje is. Zien we er zo vermoeid uit dat we deze aanmoedingen krijgen? Het laatste gedeelte is gelukkig vlak, Lopende over een plateau bereiken we het eindpunt van de trail.

De 'Z' die te zien is, is niet de 'Z' van Zorro maar van de laatste switcbacks die we moeten lopen voordat we het laatste vlakke stuk naar Observation Point bereiken. De foto is genomen vanaf Observation Point.

Na drie uur uur en een kwartier, en erg veel drinken en stilstaan - foto's maken hoor; niet omdat we moe zijn - staan we op de top van Observation Point. Je hebt er een prachtig uitzicht over de Zion Canyon. We hebben er zo'n half uurtje lang de boel geobserveerd. Twee dingen vielen ons in het bijzonder op. Ten eerste dat Angels Landing, de klif waar een andere populaire zware wandeling heen gaat, helemaal niet zo'n hoge klif is. Althans zo lijkt het. Je kijkt er namelijk vanaf Observation Point van boven op neer en dan lijkt hij helemaal niet zo hoog.

Zion Canyon met Angels Landing

Ten tweede dat je idioten hebt die denken dat vlakbij de rand zitten op een klif/ berg van 655 meter hoogte en dan foto's maken een goed idee is.

En dan gaan jullie op de rand zitten en dan maakt papa een leuke foto

We zitten met verbazing te kijken hoe gevaarlijk sommige mensen daar zitten. Ok, als je naar beneden valt, ben je veel sneller beneden dan wij (wij deden 2 uur en drie kwartier over de terugweg) maar verstandig is het niet. Al met al deden wij over de hele tocht, inclusief het verblijf op de top 6,5 uur. Op één fles na kwam al het water op, dus we hebben er verstandig aan gedaan om extra water te gaan halen en oh ja, heb ik al gezegd dat het niet alleen een heel zware maar ook een heel mooie wandeling is met prachtige kloven en rotsen onderweg?

We waren oorspronkelijk van plan om aansluitend nog een paar andere wandelingen in het park te doen, maar daar zagen mijn spieren van af en ik moet zeggen: ik hoefde niet veel moeite te doen om Marianne over te halen om ook van die wandelingen af te zien. We kiezen ervoor om terug te gaan naar ons motel en daar te gaan zwemmen in het zwembad. Nu was het water van het zwembad aan de koude kant. Dat werd enigszins gecompenseerd doordat het water van de jacuzzi aan de warme kant was. Marianne koos er dapper voor om in het koude water te gaan zwemmen. Ik koos voor de jacuzzi, een keuze die even later ook gevolgd werd door drie aantrekkelijke jonge dames, die ook voor de jacuzzi gingen (of  gingen ze voor mij?). Marianne was wel een beetje zielig zo, dus uiteindelijk heb ik toch ook nog wat baantjes in het koude water gezwommen.

Vervolgens hebben we voor het avondeten boodschappen gedaan bij de plaatselijke super (salades plus aardbeienyoghurtjes als desert) en hebben we deze op een picknicktafel die op het grasveld voor onze kamer stond genuttigd.

Ons "hutje" bij de Canyon Ranch met het picknickveldje 

Ons avondeten

Na het eten gaan we weer terug naar het park om de Watchman trail vlakbij het Visitor Center te lopen, een licht klimmende (100 meter hoogteverschil) wandeling van twee uur die nog op het lijstje van Marianne staat.

Het begin van de Watchman Trail naast de camping

 

Maar na twintig minuten hebben we er allebei geen zin meer in en keren we om.

Veel verder dan het woord "trail" ' zijn we eigenlijk niet gekomen

We stappen vervolgens op de shuttlebus en rijden naar de Canyon Junction halte om daar wat foto's van de ondergaande zon op de rode rotsen te maken.

Vervolgens gaan we naar ons motel terug waar Marianne - na het drinken van echt lekkere koffie; gezet door de receptioniste van het motel - als een blok in slaap valt en ik dus maar het verslag van de laatste twee dagen ga typen.