27 juni van Mammoth Lakes naar Lone Pine

Vandaag rijden we van Mammoth Lake naar Lone Pine. Een korte reis met nog tijd voor een bezoek aan de de Little Lakes Valley vlak onder Mammoth Lakes. Hier liggen, dat zal niet zo verrassend zijn, veel kleine meren. Het is zaterdag vandaag en erg druk overal. We gaan daarom op tijd weg - voor ons doen althans - zodat we aan het eind van de Rock Creek Road, waar de trail begint, nog een parkeerplaats kunnen vinden. Vanuit Mammoth Lakes rijden we naar het super kleine Tom's Place, vandaar is het nog ruim 10 mijl rijden naar de trailhead. Het is een populair recreatiegebied, we zien meerdere campings onderweg. Er zijn gelukkig nog wat plaatsen vrij bij de trailhead als we er aankomen, maar tegen de tijd (half tien) dat wij onze spullen georganiseerd hebben, raken ook de laatste plaatsen vol. We hadden geen kwartiertje later moeten komen.

We kijken even op het trailbord naar welke meren we kunnen lopen en vragen advies aan een Amerikaan die hier vaker komt. Als hij ziet dat we het bord met de trails fotograferen dan vindt hij dat een 'clever thing to do'.

De Little Lakes Valley Trail heeft positieve recensies op internet. Er wordt gesproken van een vlakke wandeling. Voor Amerikaanse begrippen is dat wellicht ook zo, maar voor ons is het toch verre van vlak. Wel blijven de beklimmingen gelukkig enigszins beperkt qua hoogte.

Omdat we een riviertje stroomopwaarts volgen, loopt de trail heen iets omhoog, en terug dus iets naar beneden. Het riviertje voert langs verschillende meertjes. Vooral de eerste meren zijn druk met vissers, gezinnen met kinderen en honden.

Hoe verder we lopen, hoe rustiger het wordt. Er lopen opvallend veel mensen met een grote rugzak. Veel langeafstandslopers, maar ook gezinnen die een nacht gaan kamperen.

Op weg naar één van de meren kwamen we ook een man te paard tegen die liefst drie muildieren meevoerde met bagage.

We vroegen of we hem mochten fotograferen. Hij vond het een grote eer.

De meertjes zijn mooi en ondanks de drukte (vermijdt het weekend als je dit wilt doen) is het een erg mooie wandeling met mooie uitzichten over de bergen. En voor liefhebbers van bloemen: in juni zit je hier in elk geval goed. Ze groeien hier niet massaal maar wel in alle kleuren.

Na ruim 2 uur wandelen, waarbij we vijf meren bekeken hebben, besluiten we terug te keren, en om 1 uur zijn we weer bij de auto. We rijden dan naar Manzanar; een Japans interneringskamp uit de tweede WO. Op weg daar naartoe zie we de temperatuur oplopen, tot 107 graden F.

In Bishop zien we een Starbucks, een mooie gelegenheid voor een stop. Als we de auto uitstappen, weten we niet wat ons overkomt: het lijkt wel of we in Death Valley zitten, zo heet. Gelukkig is het in de Starbucks lekker koel.

In het Visitor Center van Manzanar bekijken we de geschiedenis van het kamp. Er staan allerlei displays met informatie en er is een film van twintig minuten over het leven in het kamp. Ik dacht altijd dat dit het enige Japanse kamp was in WO II in Amerika, maar het blijkt dat er liefst tien van dergelijke kampen waren, verspreid over Amerika. De drie westelijke kuststaten werden in WOII als oorlogsgebied gezien en alle mensen van Japanse afkomst - ook de tweede en latere generatie mensen uit die staten - werden naar dergelijke kampen verplaatst, ook al waren ze gewone Amerikaanse burgers. In totaal hebben meer dan 100.000 Amerikanen van Japanse afkomst in deze kampen gezeten, waarvan hier in Manzanar ruim 10.000 mensen. Pas in de tachtiger jaren heeft president Reagan namens Amerika verontschuldigingen hiervoor aangeboden en een schadevergoeding aan deze mensen gegeven.

Als we uitstappen voelen we niet alleen de hitte maar ervaren ook de enorme wind die hier van de bergen afwaait. Ook de bewoners van het kamp, zo lezen wij, hadden veel last van de wind, en dat gecombineerd met de hitte in de zomer en de koude in de winter.

Het leven in de barakken was geen pretje. Alle oorspronkelijke barakken zijn weg. Wel zijn er een drietal barakken opnieuw herbouwd zodat je kan zien hoe de mensen hier woonden. Na het bezoek aan het Visitor Center rijden we een autotour over het gebied. Omdat alle oorspronkelijke gebouwen zijn afgebroken, zie je onderweg, behalve de drie gereconstrueerde gebouwen, alleen maar bordjes met: hier stond het XXX-gebouw en dergelijke.

Van Manzamar naar Lone Pine is het vervolgens maar een kort stukje rijden. We hebben een kamer in het historische Dow Villa hotel. Hier hebben talloze Amerikaane filmsterren gelogeerd toen ze hier in de buurt westerns opnamen. In het hotel hangen dan ook veel gesigneerde foto's, met name van John Wayne.

We eten in de Merry Go Round vlak naast het hotel. Je kan er zowel chinees eten krijgen - daar kies ik voor - alsmede Amerikaans eten - daar kiest Martin voor. Er komen veel locals, meestal een goed teken, en het eten smaakt dan ook lekker.
Na het eten lopen we nog even door Lone Pine. Je moet overigens hier niet te snel lopen : a) dat is niet fijn met de hitte en b) voordat je het weet ben je de stad uitgelopen. Ik heb nog wel zin om de Alabama Hills met een ondergaande zon te bekijken, maar in Martin zit niet veel leven meer - die is echt toe aan vakantie - dus keren we maar terug naar ons hotel.

Gereden: 131 mijl
Overnachting: Dow Villa Hotel Lone Pine
Route: