15 juni van Idaho Falls naar Ontario

Vandaag zal ik, Martin, maar even het verslag schrijven want het wordt vrij technisch en dat is beter aan mij toevertrouwd (ik hoop maar dat Marianne dit verslag niet leest). Onze reis is min of meer in vier brokken opgedeeld: de rotsparken in Utah en Arizona; de prachtige natuur van Grand Teton en Yellowstone, de Redwoods en de kust van Noord Californië en Oregon, en Yosemite. Daartussen door hebben we enkele (lange) reisdagen om van het ene gebied in het andere te komen en vandaag is zo'n dag. Het is vandaag zelfs onze langste reisdag. We hebben vandaag gepland om zo'n 350 miles naar het westen toe te rijden. 'Go west young man, go west'.

Als ik opsta en uit het raam kijk - we kijken uit over eindeloze graanvelden -  zie ik een donkere lucht waar nog wat regen uit valt. Maar ik zie ook de zon al schijnen. Een technisch onderlegd iemand als ik weet dan dat de kans groot is, dat er dan ook een regenboog verschijnt en inderdaad; die is er. De donkere wolk verdwijnt alras en de rest van de dag is het prachtig weer.

Uitzicht vanuit onze hotelkamer 's morgensvroeg

We ontbijten in het motel  en de keuze is groot: zowel warme als koude zaken. Dit hotel  - de Sleep Inn - was het nr 1 hotel van Idaho Falls op Tripadvisor met een gemiddelde rating van bijna 5 (dat is het maximum) en dat is terecht. We vertrekken vrij laat. Pas om 9.30 uur rijden we weg voor onze ruim 500 kilometer die bijna geheel over de SR20 richting het westen gaat. We hebben voor onderweg twee stops gepland: de eerste stop is voor een bezoek aan de EBR-1 bij Arco. De EBR-1 was de eerste kerncentrale ter wereld: in 1951 werd hier voor het eerst stroom opgewekt met behulp van atoomenergie. De tweede stop is voor een kort bezoek aan het Craters of the Moon National Monument.

Tussen Idaho Falls en Arco rijden we door eindeloze graanvelden waar grote rijdende sproeiers water spuiten. Ook zien we schuren die deels bedekt zijn met aarde; waarschijnlijk om te koelen.

Twee schuren waarvan één helemaal bedekt met aarde

Om 10. 00 uur komen we bij de EBR-1 aan. We lazen over deze centrale in het reisverslag van Elly van het AA-forum. We zijn de eerste bezoekers vandaag.

Het is een self guiding tour. Je krijgt een foldertje waarin alles wordt uitgelegd en je volgt een route door de voormalige centrale.

De rondleiding is ook voor een niet-technisch geschoold iemand makkelijk te doen. je loopt van punt 1 naar punt 2 enzovoorts

Marianne stelt mij allerlei technische vragen, waarvan ik er bijna eentje kan beantwoorden. Het principe van een kerncentrale is gelukkig niet zo moeilijk. Maar omdat niet iedereen een kerngeleerde is zoals ik, hierbij wellicht ten overvloede een plaatje hoe deze specifieke kerncentrale werkt.

De EBR-1 in zeven stappen

We vinden het allebei een fascinerend gezicht deze op het oog zo krakkemikkige centrale. Het doet ons met al zijn metertjes en dergelijke denken aan een machinekamer van een schip. Mij aan die van de Titanic, Marianne aan die van een modern schip.

Een stralende Marianne in de controlekamer

In de controlekamer is ook de knop waar je met één druk op de knop de hele kerncentrale kan stil leggen. Technisch is dat niet zo moeilijk. Je hoeft er alleen maar op te drukken.

  

Op diverse panelen wordt een uitleg gegeven van wat je ziet. Ook hangen er oude foto's van vroeger.

Dit zijn de mannen die in december 1951 voor het eerst in de geschiedenis stroom uit atoom-energie opwekten, waarmee de gloeilampen gingen branden.

Primitieve grijparmen om in een afgesloten ruimte met radioactief materiaal te kunnen werken

Aan het einde van de rondleiding is een zaaltje waar je op een oefenpanel zelf ook even de beheerder van de centrale kan spelen. Ik druk blijkbaar op de verkeerde knoppen want de meters van mijn centrale lopen direct hoog op. We verlaten dan ook maar heel snel het gebouw.

The man who saved the world

Vervolgens rijden we verder op de SR 20. De omgeving wordt nu vooral gedomineerd door zwarte lavabrokken, die uiteindelijk uitmonden in het Craters of the Moon National Monument. We zijn hier al eens eerder geweest en beperken ons daarom maar tot een kort bezoek. Zo beklimmen we niet de grote zwarte berg, waar vandaan je een mooi uitzicht over de omgeving hebt. Deze hebben we ruim tien jaar geleden al eens beklommen en dat is een goed excuus om het deze keer niet te doen. Bovendien heb ik een zwart overhemd aan en dan zien je mij op de foto's toch niet.

Wel bekijken we in het visitor center een korte film waarin wordt uitgelegd hoe dit gebied tot stand is gekomen. Het is een goede film (die ook nog eens technisch goed in elkaar zit).Verder lopen we er één korte wandeling waar je goed kan zien hoe de lava uitstroomde.

Gestolde lavastromen

 Ook rijden we nog een deel van de rondweg in het national monument. Op veel plaatsen bloeien vetplanten op de lava.

Na een uurtje houden we het voor gezien. Over de rest van de dag kan ik kort zijn. Hoe verder je naar het westen komt hoe saaier de SR20 wordt. We maken nog wel een lunchstop bij een mooie rest area op de kruising van de SR20 en de SR75, waar ook enkele interessante informatieborden staan over de Oregon Trail. Morgen hebben we een bezoek gepland aan het Oregon Trail Interpretive Center in Baker City, dus we bekijken deze borden alvast met enige interesse, Eén van de borden legt uit van waar naar waar de Oregon Trail liep. Nooit geweten dat hij zo lang was.

Verder ben ik veel tijd kwijt met het zoeken van radiostations. De auto heeft geen satelite-radio aan boord, waardoor we aangewezen zijn op lokale radiostations. Dat heeft ook wel zijn charme maar de meeste zenders hebben maar een beperkt bereik, waardoor je regelmatig weer een nieuwe zender moet zoeken. Het valt me op dat de christelijke stations het grootste bereik hebben, maar die hebben natuurlijk hulp van boven - daarmee bedoel ik dat die wel de hoogste zendmasten zullen hebben.

Vlak voor Boise voegt de SR 20 zich samen met de I78. In Boise staan we even in de file. Daarna kunnen we verder. Tegen zes uur zijn we in Ontario. Dat hadden we als eventuele overnachtingsplaats gepland - we hebben voor vandaag geen motel vastgelegd omdat we niet wisten hoe ver we zouden komen. We besluiten hier te overnachten. Ik had op een briefje de adressen van drie bij elkaar gelegen motels opgeschreven. Als eerste stoppen we bij de goedkoopste: de Americas Best Value Inn. Deze ziet er wat minder uit dan de 10 dollar duurdere Best Western die er tegenover ligt. We besluiten daarom om naar de Best Western te gaan. Ze hebben nog één kamer vrij en die nemen we dus maar. Met AAA-korting kost hij inclusief ontbijt 88 dollar.
We eten in de vlakbij gelegen Denny's. Het smaakt goed maar de vorige Denny's was iets beter. Daarna lopen we nog een rondje over de naast gelegen Mall en gaan dan weer terug naar ons motel. Morgen weer een reisdag maar dan een iets kortere.

Gereden: 323 mijl
Overnachting: Best Western Ontario
Route: