19 juni Crescent City - Ferndale

We staan vroeg op, al voor zevenen. Niet omdat we van die ochtendmensen zijn, maar omdat we naar Enderts Beach willen, een strand dat vlak buiten Crescent City ligt. We willen de zeesterren, anemonen en andere zeedieren bekijken die daar in de Tide Pools achter blijven als het eb is. Vanochtend wordt het om ongeveer 8.25 uur laagtij. Er zijn hier twee soorten eb per dag: een "hoge" eb en een "lage" eb. Bij de lage eb daalt het water wel een halve meter meer dan bij de hoge eb. Vanochtend is het gelukkig een lage eb. Bij een hoge eb (en bij vloed uiteraard) kan je hier meestal het strand niet op.

Maar voordat we naar het strand rijden, tanken we eerst nog even de auto weer vol. Tegelijkertijd proberen we de auto van buiten weer een beetje toonbaar te maken. Na de trip van gisteren over de dirtroad door het bos zat hij onder het zand.
Onderweg naar het strand zien we een grote kudde elk op een zijweg lopen. Bij de Crescent Beach Overlook parkeren we de auto. Er staan de nodige bordjes die waarschuwen voor tsunami's.  Je moet nooit je rug keren naar de zee, waarschuwt één van de bordjes.

In 1964 was er een in Alaska een aardbeving van 9.2 op de schaal van Richter. De tsunami die daarop volgde zorgde voor een vloedgolf die hele delen van de haven van Crescent City overspoelde, inclusief highway 101 en ons hotel. Er vielen bij die gelegenheid 12 doden. Ook bij andere tsunami's werd er in Crescent City schade aangericht. Het ligt blijkbaar op een voor tsunami's gevoelig punt.

We lopen via een halve mijl lange trail naar het strand. Op het strand zien we vooral in de poeltjes tussen de rotsen een hoop zeesterren en andere dieren die achtergebleven zijn toen de zee zich terug trok. Ook op de rotsen zitten er veel.

We maken een hoop foto's. Na een uurtje hebben we het gezien en vertrekken we weer.

Omdat het nog steeds eb is, rijden we nog even terug naar de vuurtoren van Crescent City. Gisterenavond hebben we hem door de invallende duisternis niet goed kunnen fotograferen. De kleine vuurtoren staat op een eilandje, waar je bij eb naar toe kan lopen.

De vuurtoren is bewoond. De mensen zitten er net aan het ontbijt - de vrouw des huizes eet een banaantje. Hoewel je er vrij rond mag lopen, voelen we toch wel enige gêne dat we hun "huis" met hen er in fotograferen. Maar ze zullen het wel gewend zijn. Bovendien wordt het straks weer vloed, en dan zijn de toeristen weer weg (of als ze pech hebben, zitten ze uren opgescheept met een te trage toerist die niet meer op tijd naar het vasteland kon komen.)

Aan de picknicktafel voor de vuurtoren eten we daarna ons ontbijt. Vervolgens rijden we naar het Prairy Creek Redwoods State Park. De highway 101 loopt eerst nog langs de kust hier en gaat daarna door de bossen.

We nemen exit 765 en rijden via de Newton B. Drury Scenic Parkway vanuit het noorden het staatspark binnen. Onderweg naar het visitor center maken we drie korte stops om tussen de bomen wandelen.We lopen eerst een klein stukje over de South Fork Trail. Vonden we gisteren de Stout Grove nog een heel mooi gebied om te lopen, met terugwerkende kracht verbleekt die mening. Dit bos  is veel mooier om in te lopen. Veel meer, veel dikkere en veel hogere bomen zien we hier, omgeven door eindeloze hoeveelheden varens. Het is werkelijk een schitterend gebied.

De twee andere stops die we hier maken, zijn om een tweetal  bijzondere bomen te bekijken. De eerste is de Corkscrew Tree. De naam is niet geheel juist want het is niet één boom maar het zijn vier bomen, die helemaal om elkaar heen gedraaid zijn gaan groeien

de Corkscrew Tree

De andere boom die we bekijken is de Big Tree. Die maal raden waarom deze boom zo heet. Beide bomen vergen slechts een korte wandeling.

De top van de Big Tree

Je kan in dit gebied veel wandelingen doen. Sommige zijn heel kort. Zo heb je volgens een informatiebord zelfs een trail met de naam '5 Minute' over een afstand van 0,1 mijl (one-way, dat wel) met als moeilijkheidsgraad 'Very Easy'.

We hebben ook een lange wandeling in gedachten en hier gaat het mis. Oorspronkelijk hadden we namelijk bedacht om een11,6 mijl lange trail te doen, die van het visitor Center via de Miners Ridge Trail naar de kust voert. Vervolgens gaat deze trail over het strand verder naar de Fern Canyon. Dit is een canyon met aan beide zijden allemaal varens. Hier zijn ooit eens opnames gemaakt voor de film Jurassic Park. Door deze canyon loopt een trail van een 0,5 mijl. Daarna kan je weer via de James Irvine Trail terug naar het visitor Center lopen. Echter, deze wandeling duurt bij elkaar zo'n vijf à zes uur en die tijd hebben we niet meer. We hebben te veel tijd verloren onderweg.

Een alternatief om de Fern Canyon te bekijken, is om er via een dirtroad buiten het staatspark om naar toe te rijden. Hierbij moet je weliswaar een kreek passeren - er is  geen brug; dus je moet door het water rijden - maar omdat er zo weinig regen is gevallen, staat volgens een dame bij het visitor center de kreek waarschijnlijk wel droog en is het goed te doen.
Maar we kiezen er uiteindelijk voor om de James Irvine trail te gaan lopen die ook naar de Fern Canyon voert. Die is heen en weer ongeveer 9 mijl lang. Mochten we nou onderweg het idee krijgen dat dit toch te ver is - Martin combineert altijd een vorm van onderschatting met een vorm van overschatting; hij onderschat de afstand en overschat zijn krachten - dan kunnen we als alternatief halverwege een tussentrail (de Clintonia Trail) naar de Miners Ridge  trail nemen en dan zo weer teruglopen naar het visitor center. De afstand zo is dan ongeveer 6 mijl. Vol goede moed beginnen we er aan.

Don't feed the bears!

Dunne en dikke bomen

Het is een stom idee. Veel beter was het geweest om met de auto naar de Fern Canyon te rijden, daar door de canyon te gaan lopen en dan daar eventueel verder het bos in te gaan lopen en dan maar kijken hoever we zouden willen gaan. Dat bedenken we echter pas als we al behoorlijk ver gelopen hebben. Van lopen schijn je slim te worden, maar pas als je loopt bedenk je zoiets - een soort kip en ei probleem. Tot overmaat van ramp krijgt Martin onderweg hoofdpijn en als we na anderhalf uur bij de kruising van de Clintonia Trail met de Jamer Irvine Trail komen, besluiten we maar om via de korste weg weer terug te lopen. Dat is in dit geval hetzelfde pad weer terug. (We waren op dat moment nog zo'n 1,5 mijl van de Fern Canyon verwijderd.) Tot zover een goede planning.

Fern Canyon: 1,5 mile too far

In dit mannetje zit niet veel energie meer.

Het is ongeveer vier uur 's middags als we weer terug zijn bij onze auto. Bij elkaar hebben we zo'n 5,6 mijl gelopen. We besluiten om maar rechtstreeks naar ons motel in Ferndale, ten zuiden van Eureka te rijden. Onderweg in de auto knapt Martin echter weer op. Of dat nou kwam van twee paracetemolletje of van de chips die we in de auto eten  - misschien een zoutgebrek - weten we niet, maar als we in Eureka zijn, rijden we even naar de de beroemde Carson Mansion om dit Victoriaans huis te fotograferen.

Ook bekijken en fotograferen we nog wat grote muurschilderingen die je in Eureka op diverse plekken kan zien.

Martin informeert even waar de muurtekening van de garage is.

Hier dus

Daarna rijden we door naar Ferndale naar ons motel. Na het eten lopen we nog even over de hoofdstraat van dit dorpje, wat een grote gelijkenis vertoont met het dorpje van de tv-serie Gilmore Girls, een serie die ik vroeger samen met mijn dochters bekeek. Jeugdsentiment dus.

Gereden: 113 mijl
Overnachting: Redwood Suites, Ferndale
Route: