16 juni van Ontario naar Mitchell

Nog even terugkomend op gisterenavond: toen wij incheckten kregen wij kamer 213 toegewezen. We liepen in de gang op zoek naar onze kamer: 207,209, 211, 215. Huh? waar is 213? Onze kamer bestond niet. We zochten er tevergeefs naar. We keken nog eens goed op het envelopje met onze kamersleutels en zagen toen dat er geen 213 maar 217 op stond. Nieuwsgierig geworden toch maar even bij het uitchecken gevraagd waarom er geen 213 was. "13 is a bad number" was het antwoord.

We doen nog even boodschappen bij de vlakbij gelegen Walmart. We kopen onder andere een aardappelsalade en een groentesalade. Dit omdat er vanavond in het kleine Mitchell waar we overnachten geen warm eten te verkrijgen is. De kok heeft namelijk op dinsdag zijn vrije avond, hebben wij bij het telefonisch reserveren bij The Oregon Motel te horen gekregen en dus werd ons aangeraden zelf eten mee te nemen. Wij zijn voorzien en gaan als eerste op weg naar Baker City.

Vlak buiten Baker City ligt het Oregon Trail Interpretive Center. We hebben onderweg al een paar keer informatieborden over de Oregon Trail zien staan (onder andere over de short cut van deze trail vlak langs Craters of the Moon; het idee dat je daar met je huifkar doorheen moet rijden!) en het lijkt ons interessant om dit center eens te bekijken. Dat blijkt een goede keus; het is erg mooi opgezet, met veel levensecht nagebouwde taferelen, meerdere korte filmpjes en er zijn veel persoonlijke ervaringen te lezen. Buiten staan een aantal huifkarren opgesteld. Op een na zijn het allemaal replica's.

De enige originele.

De reis van ongeveer 5 maanden verliep vaak moeizaam en van de ongeveer 500.000 mensen die de tocht begonnen zijn, heeft ongeveer één op de tien het niet gehaald. Heel interessant allemaal.

Er hangen zelfs enige foto's van mensen die deelnamen aan deze tochten. Nooit bij stil gestaan dat daar foto's van zouden zijn, maar het kan. De fotografie was ongeveer dertig jaar daarvoor uitgevonden.

Als ik in het guestbook kijk, zie ik dat het voornamelijk Amerikanen zijn die het Center bezoeken. Verder nog een paar Duitsers en Engelsen. In de maand voor ons zijn volgens het guestbook slechts twee Nederlanders, een zekere Theo en Yvonne, hier ook geweest. Ze schreven op dat ze het: "Heel mooi" vonden.

Vlakbij het gebouw kan je nog steeds de originele sporen zien die de wielen van de duizenden wagens in de grond hebben achtergelaten.

De karsporen van 150 jaar geleden zijn nog steeds te zien.

We rijden terug naar Baker City en nemen daar Hwy 7. Baker City blijkt een leuke plaats  te zijn, vooral de Mainstreet ziet er leuk en levendig uit.

Mainstreet Baker City

We tanken er ook. Hoewel, dat klopt niet helemaal. Er wordt voor ons getankt. In de staat Oregon mag je nooit zelf tanken maar doet iemand van de pomp dat. Een meisje stopt de slang in de benzinetank, zet hem aan en maakt de voorruit van de auto schoon. Als ze klaar is, krijg ik een briefje. Daarmee kan ik  binnen afrekenen. Er wordt een krabbel opgezet door de cassiere en daarna moet ik buiten het briefje weer afgeven aan het meisje van de pomp. Ik weet nooit of je nou wel of niet een fooi moet geven. Ik geef haar twee dollar.

Na dit uitstapje blijkt dat Martin nog een verrassing heeft bedacht: The Dredge. De wat? Ja, de Sumpter Valley Dredge. Dat is geen film met Sylvester Stallone maar een machine in Sumpter die goud zoekt. Ik heb mijn twijfels, maar ach, we rijden er bijna langs, dus we kunnen er wel even een kijkje nemen. Nu, ik moet zeggen dat dit wel de meest vreemde maar leukste bezichtiging tot nu toe is geweest.

The dredge

Op een gegeven moment leverde het goudzoeken met een pan aan de kant van een rivier niet meer voldoende op; er moest gegraven worden. Daarvoor werden machines bedacht. Deze groeven de grond af, haalden het zand en rotsen etc met het goud omhoog, pompten er water door en zorgden ervoor dat het puin afgevoerd werd en het goud achterbleef; hiertoe werd het opgegraven materiaal gecentrifugeerd. En dat allemaal in één machine, met het uiterlijk van een schip en net zo groot bijna als een rivierboot op de Mississippi.

Er werd zo diep gegraven dat de machine een eigen meertje creëerde. Als het gebied rondom de dredge afgegraven was voer het een stuk verder en begon het proces van voren af aan. De dredge in Sumpter leverde op een gegeven moment te weinig op om rendabel te zijn en is toen blijven liggen waar hij lag: in een kleine plas water, tussen alle opgegraven puin.

Iemand achter een tekentafel heeft dit allemaal zitten bedenken

Het hele proces was funest voor de natuur; daar waar normaal gesproken een vruchtbare bovenlaag boven een rotsachtige laag ligt, was dit na het werk van de dredge precies omgekeerd: de rotsen werden naar boven gehaald en de vruchtbare laag verdween eronder.  Overal in de omgeving is dit te zien. Inmiddels is de natuur zich wel aan het herstellen.

De dredge liet overal een spoor van stenenhopen achter zich.

Een bezoek is gratis. In het weekend zijn er rondleidingen maar met de informatie in het kleine visitor center is de werking ook zonder rondleiding in grote lijnen wel te volgen. Het is fascinerend om het grote ding te bekijken. Hoe verzin je zoiets?

Na dit uitstapje rijden we verder langs de mooie 'Journey Thru time-byway' richting Mitchell. We stoppen even bij het Sheeprock-deel van John Day Fossil Bed NM waar we een korte wandeling doen in het Blue Basin gedeelte.

Op de parkeerplaats zien we een aantal oude klassieke Amerikaanse auto's staan.

Dan rijden we verder, voorbij Mitchell, naar het Painted Hill-gedeelte. We zien de lucht iets betrekken en willen niet te laat bij de Painted Hills aankomen.

Onderweg naar de Painted Hills

Het eerste voorproefje van de Painted Hills

Als we er zijn, valt het mee met de wolken, de zon komt er nog wel door. We zijn er nu iets vroeger dan gepland, maar de rotsen zijn prachtig gekleurd. We lopen de korte trail bij de Painted Hill Overlook en maken de nodige foto's.

Daarna rijden we terug naar Mitchell waar - in een echte business loop!; het dorp telt slechts een tiental gebouwen - ons hotel ligt. Het hotel is zoals Mitchell: oud en schattig.

De veranda van ons hotel in Mitchell

In onze kamer, hangt bij de wc een briefje waarop staat dat als de wc niet goed doortrekt, we even in de spoelbak bij de vlonder moeten kijken.

Ons bad op pootjes was blijkbaar net te groot voor de badkamer want er zijn wat stukken wandtegels verwijderd zodat het er in paste.

We eten onze salades op de veranda van het hotel. Tegenover ons hotel zien we de oude benzinepomp waar vroeger een beer in een kooi zat. De beer is er niet meer en of de benzinepomp nog functioneert betwijfel ik.


Gereden: 278 mijl
Overnachting: Oregon Hotel Mitchell
Route: