woensdag 27 mei 2015

2 juni Zion

Vandaag willen we de trail naar Observation Point gaan lopen.  Dat is een zware trail. De lengte bedraagt zo'n 12,9 km, maar de moeilijkheidsgraad zit er vooral in dat je zo'n 655 meter omhoog moet lopen. Om dat enigszins vorm te geven: dat zijn bijna zes Domtorens boven op elkaar gestapeld die je moet beklimmen. 'Strenuous'  wordt de trail in de parkkrant dan ook genoemd. En wat het nog wat lastiger maakt is de temperatuur. Gisteren was het 35 graden Celsius, vandaag wordt het weliswaar wat minder warm maar nog altijd zo'n 32 graden. We willen dan ook vroeg beginnen, zodat we nog een deel in de koelte van de dag kunnen lopen. We hopen de parkshuttle van 6.30 uur bij het Visitor Center te halen, zodat we een kwartiertje later bij de trailhead kunnen zijn.

We staan vroeg op en ik moet zeggen dat valt niet tegen. Echter, we zijn nog maar net op weg of Marianne vraagt of ik de batterij wel weer in haar fototoestel heb gestopt. De batterijen van onze beide toestellen lagen vannacht in de opladers op te laden. De vraag stellen is hem beantwoorden. Nee, ik heb alleen de batterij van mijn eigen fototoestel terug gestopt. Ik ging er van uit dat zij voor haar eigen toestel zou zorgen. Op een holletje rent Marianne terug naar ons motel. Even later is ze met batterij terug maar de bus van 6.30 uur halen we niet meer. Dat wordt dus de shuttlebus van 6.45 uur. Ook nog prima.

De shuttlebusstop om 6.35 uur. Er zijn nog niet veel toeristen op pad.
We zitten even later nog maar net in die shuttlebus of Marianne heeft weer een vraag. Ze zegt dat haar rugzak zo licht aanvoelt. Of ik wel haar water en de Gatorade er in hebt gestopt? Wederom geldt de vraag stellen is hem beantwoorden. Zucht, nee, ook dat heb ik niet gedaan. Misverstanden alom. Marianne haar drinken voor vandaag staat nog in de koelkast. Ai, dit is een ernstig probleem. We kunnen weliswaar helemaal terug gaan naar ons motel maar dat kost ons heen en weer zeker een uur. We maken een snelle inventarisatie. We hebben bij elkaar ongeveer 2 liter water en één fles Gatorade (mijn voorraad). We twijfelen ernstig. Dit lijkt wel erg weinig water voor twee personen samen voor zo'n zware tocht. Wellicht kunnen we wat water bij de winkel bij de Lodge kopen - daar rijdt de shuttlebus ook nog langs - maar die winkel is vast nog niet open. We vragen aan de chauffeur of hij weet hoe laat de winkel daar open gaat. Hij weet het niet en belt met de Lodge. 7.30 uur antwoorden deze. Oeps, dat betekent ook nog een minstens een half uur wachten. Vol twijfel besluiten we om toch maar met de shuttlebus mee te rijden naar de stop bij Weeping Rock waar de trail begint. Onderweg moet de bus even stoppen. Er staat een grote kalkoen midden op de weg met zijn veren uitgespreid. Dit om indruk te maken op de twee vrouwtjes die langs de kant van de weg staan. Verderop loopt er een hert langs de kant van de weg.

Bij de halte van Weeping Rock stappen we uit. Hier begint niet alleen de korte trail naar Weeping Rock waar je water uit de rotsen kan zien druppelen maar ook diverse andere trails, waaronder de trail naar Observation Point.

Waarom gaan we eigenlijk naar Observation Point en niet naar Weeping Rock?

Immers naar Weeping Rock is het maar 98 feet omhoog, naar Observation Point liefst 2148 feet!
 "Not for anyone who is out of shape"  
Op het bord bij het begin van de trail zien we dat er vijf uur voor de trail staat en als we naar de weg rijdende shuttlebus kijken, zien we achterop de bus een grote banner staan met de tekst: "Got water? Drink it, you're in the desert now."



Dat is de druppel die de emmer doet over lopen (een beetje ongelukkig gezegde in dit verband) en in het kader van 'better safe than sorry' besluiten we alsnog om terug te gaan naar de Lodge om extra water te kopen. Hier volgt een nieuwe tegenvaller. Het blijkt dat de winkel bij de Lodge helemaal geen water in flessen verkoopt, wel toeristische plastic drinkbekers, de slimmeriken. We kopen er noodgedwongen drie van (oeps 16 dollar bij elkaar! Had er maar niet de naam Zion Canyon opgestaan, dan waren ze ongetwijfeld 10 dollar goedkoper geweest) en nadat we de bekers gevuld hebben, gaan we weer op weg voor onze wandeling.

Het is uiteindelijk acht uur als we bij de start van de trail staan en een uur later dan oorspronkelijk gepland beginnen we aan de wandeling. Het eerste uur lopen we in de schaduw, daarna in de zon met heel af en toe een schaduwplekje. We lopen overigens voor het eerst met hikingpoles. We zijn weliswaar niet stokoud maar inmiddels oud genoeg om met stokken te gaan lopen. Tot nu toe waren we echte ultralight nordic walkers. (Ter verduidelijking: Een nordic walker is iemand die met twee stokken loopt, een light nordic walker loopt met slechts 1 stok en een ultralight nordic walker loopt met nul stokken.) Het lopen met stokken schijnt vooral bij het klimmen je knieën te ontlasten, en ik moet zeggen dat ik het niet onprettig vind om met deze stokken de vijf Domtorens te beklimmen.

Weeping Rock gezien vanaf het pad naar Observation Point

Door deze rotsen zakt het water omlaag naar Weeping Rock
Onderweg zien we ook de nodige cactussen bloeien.



Maar al snel verlies ik de belangsstelling voor deze planten en kijk alleen nog maar omhoog. Oeps, het is nog wel best een eind omhoog. Toch gaat het redelijk snel. Dat zie je pas echt goed als je omlaag kijkt. Zijn we al zo hoog?

De Switchbacks in het begin van de trail naar Observation Point. Deze hebben we al overwonnen.
Als we de steile switbacks hebben overwonnen, krijgen we een vlak stuk. Dat is wel even lekker. Het pad loopt namelijk een tijd lang door de vrij nauwe Echo Canyon. Op sommige plekken staat hier zelfs water.




Het laatse stukje vlak  in de Echo Canyon 
Het is wel even lekker om een vlak stuk te lopen, maar helaas is deze pret al weer snel voorbij. Het gaat weer omhoog. 

En daarna gaat het weer verder omhoog

met nog meer bloeiende plantjes

Oeps, we moeten nog een eind omhoog
We lopen weer met stokken en dat loopt eigenlijk wel lekker. Vooral als je omhoog of omlaag loopt geeft dit wat ondersteuning.

Op pad (letterlijk en figuurlijk) met wandelstokken. Dat loopt eigenlijk wel lekker. Het pad ligt gelukkig nog in de schaduw

Hier kan je van het rechte pad afraken. Observation Point is echter omhoog

En  hier ligt het pad vol op in de zon. Dat is wat minder. En het gaat nog steeds omhoog.
De switcbakcks gaan maar door. We komen nu ook mensen tegen die al weer aan de afdaling zijn begonnen. Soms krijgen we te horen dat het nog maar een klein stukje is. Zien we er zo vermoeid uit dat we deze aanmoedingen krijgen? Het laatste gedeelte is gelukkig vlak, Lopende over een plateau bereiken we het eindpunt van de trail.

De 'Z' die te zien is, is niet de 'Z' van Zorro maar van de laatste switcbacks die we moeten lopen voordat we het laatste vlakke stuk naar Observation Point bereiken. De foto is genomen vanaf Observation Point.
Na drie uur uur en een kwartier, en erg veel drinken en stilstaan - foto's maken hoor; niet omdat we moe zijn - staan we op de top van Observation Point. Je hebt er een prachtig uitzicht over de Zion Canyon. We hebben er zo'n half uurtje lang de boel geobserveerd. Twee dingen vielen ons in het bijzonder op. Ten eerste dat Angels Landing, de klif waar een andere populaire zware wandeling heen gaat, helemaal niet zo'n hoge klif is. Althans zo lijkt het. Je kijkt er namelijk vanaf Observation Point van boven op neer en dan lijkt hij helemaal niet zo hoog.

Zion Canyon met Angels Landing
Ten tweede dat je idioten hebt die denken dat vlakbij de rand zitten op een klif/ berg van 655 meter hoogte en dan foto's maken een goed idee is.

En dan gaan jullie op de rand zitten en dan maakt papa een leuke foto
We zitten met verbazing te kijken hoe gevaarlijk sommige mensen daar zitten. Ok, als je naar beneden valt, ben je veel sneller beneden dan wij (wij deden 2 uur en drie kwartier over de terugweg) maar verstandig is het niet. Al met al deden wij over de hele tocht, inclusief het verblijf op de top 6,5 uur. Op één fles na kwam al het water op, dus we hebben er verstandig aan gedaan om extra water te gaan halen en oh ja, heb ik al gezegd dat het niet alleen een heel zware maar ook een heel mooie wandeling is met prachtige kloven en rotsen onderweg?

We waren oorspronkelijk van plan om aansluitend nog een paar andere wandelingen in het park te doen, maar daar zagen mijn spieren van af en ik moet zeggen: ik hoefde niet veel moeite te doen om Marianne over te halen om ook van die wandelingen af te zien. We kiezen ervoor om terug te gaan naar ons motel en daar te gaan zwemmen in het zwembad. Nu was het water van het zwembad aan de koude kant. Dat werd enigszins gecompenseerd doordat het water van de jacuzzi aan de warme kant was. Marianne koos er dapper voor om in het koude water te gaan zwemmen. Ik koos voor de jacuzzi, een keuze die even later ook gevolgd werd door drie aantrekkelijke jonge dames, die ook voor de jacuzzi gingen (of  gingen ze voor mij?). Marianne was wel een beetje zielig zo, dus uiteindelijk heb ik toch ook nog wat baantjes in het koude water gezwommen.

Vervolgens hebben we voor het avondeten boodschappen gedaan bij de plaatselijke super (salades plus aardbeienyoghurtjes als desert) en hebben we deze op een picknicktafel die op het grasveld voor onze kamer stond genuttigd.

Ons "hutje" bij de Canyon Ranch met het picknickveldje 

Ons avondeten
Na het eten gaan we weer terug naar het park om de Watchman trail vlakbij het Visitor Center te lopen, een licht klimmende (100 meter hoogteverschil) wandeling van twee uur die nog op het lijstje van Marianne staat.

Het begin van de Watchman Trail naast de camping
 

Maar na twintig minuten hebben we er allebei geen zin meer in en keren we om.

Veel verder dan het woord "trail" ' zijn we eigenlijk niet gekomen
We stappen vervolgens op de shuttlebus en rijden naar de Canyon Junction halte om daar wat foto's van de ondergaande zon op de rode rotsen te maken.


Vervolgens gaan we naar ons motel terug waar Marianne - na het drinken van echt lekkere koffie; gezet door de receptioniste van het motel - als een blok in slaap valt en ik dus maar het verslag van de laatste twee dagen ga typen.


2 opmerkingen:

  1. Haha pap, denk inderdaad dat die jonge dames voor jou gingen.
    Geniet er nog van! (de reis, that is)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Schitterende verhalen jullie beleven weer van alles zo mooi...ik zit wederom weer te genieten van wat jullie al hebben ondernomen fantastische...blijf leuk schrijven ik volg jullie!!
    Groetjes uit Leidschendam Riet!!!

    BeantwoordenVerwijderen