12 juni: van Roosevelt naar Lake Lodge

Wij hadden het plan om echt heel vroeg op te staan om wolven te spotten bij de Lamar Valley, maar dat vroege opstaan valt niet mee en uiteindelijk vertrekken we pas om half acht. We rijden vanaf Roosevelt richting de Northeast Entrance. We hopen toch nog wat dieren te zien. Al vrij snel zien we een grote kudde bizons. Dat is niet heel bijzonder, maar we zien voor het eerst ook veel jonge bizons. We blijven een tijd staan kijken en verbazen ons over de geluiden die de bizons maken, dat hadden we nog niet eerder gehoord. Het is een lawaaierige boel. Ze hebben elkaar blijkbaar een hoop te vertellen zo 's morgens vroeg.

Terwijl we staan te kijken, rennen er opeens vier pronghorns voorbij. Dwars tussen de bizons door, die daar niet van op- of omkijken.

Als we verder rijden zien we bovenop een heuvel nog een pronghorn staan; een indrukwekkend gezicht. Hij poseert even voor ons en holt er dan weer vandoor.

We rijden weer door. Bij de rivier zien we even verderop een grote kudde bizons lopen.

In het kader van nutteloze bezigheden heeft Martin ze geteld. Hij kwam tot 87 stuks.

Iets voorbij Slough Creek staat een parkeerplaats vol met auto's. Er staan veel fotografen met enorme lenzen en ook een hoop mensen met joekels van verrekijkers, sommige van die kijkers zijn wel een halve meter groot. Er is vast iets bijzonders te zien.

We vinden nog net een plekje voor de auto, maken een praatje met een aantal mensen en vragen waar ze naar kijken. Het blijkt om wolven te gaan. Ruim een mijl verderop lopen twee wolven. Met het blote oog en zelfs met mijn telelens zijn ze niet te zien, maar als Martin even mee mag kijken bij een van de natuurvorsers ziet hij door de reuzenlens inderdaad een wolf lopen. Zo door de kijker lijkt het net een grote herdershond volgens Martin.

De lenzen van onze camera's waren een half metertje te kort om één van de wolven te fotograferen. Deze foto van een wolf, genomen door Mike Cline in 2011, is één van de wolven die hier in de Lamar Valley rondlopen; bron Wikipedia 

Er lopen twee mannetjes vertelt een Amerikaanse dame ons. Ze behoren tot een groep die een nest aan de overkant heeft, op één van de heuvels verderop. Vanochtend zijn ze gezamenlijk met zijn drieën op jacht gegaan, maar het vrouwtje van de groep is al terug naar het nest gegaan. Om terug bij het nest te komen moest de groep de rivier oversteken. Volgens de wolvenwatchers had het vrouwtje blijkbaar geen zin om natte voeten te kijken en was gewoon verderop over de brug de rivier overgestoken ("didn't like to get her feet wet"), de mannetjes waren echter doorgelopen en lopen nu door de rivier - je bent een stoer mannetje of niet.

Hoewel de meeste mensen naar de wolven kijken, blijkt er aan de andere kant ook iets te zien te zijn. Een man wijst ons op een bewegend zwart stipje in de verte. Van deze afstand lijkt het meer een bewegend zwart rotsblok, maar het blijkt een grizzlybeer te zijn. Pas als ik door mijn telelens kijkt zie ik dat het inderdaad een beer is en geen rotsblok. Die rotsblokken die hier overal liggen - ze zijn door een gletsjer achtergelaten - zijn erg hinderlijk; veel van die rotsen in de verte lijken op een bizon of een beer.

Geen rotsblok maar een grizzlybeer

Als de wolven uit zicht verdwijnen, rijden we verder naar de picknickplaats bij Soda Butte Creek. Hier ontbijten we, lekker in de zon. Het weer is prachtig, nog niet te warm. In 2004 hebben we hier, toen samen met de dochters, ook op deze picknickplaats aan de rivier ontbeten. We beschouwen ons dan ook als stamgasten van deze picknickplek.

Ontbijt aan de rivier

We rijden na ons ontbijt verder en zien even later aan de noordkant van de weg weer een groep mensen staan, die ergens met verrekijkers naar staan te kijken. Er loopt een bizon in het gras maar we gaan er van uit dat er ook nog iets interessanters is. Inderdaad; het blijkt dat er op de berg verderop berggeiten lopen. We mogen weer even meekijken in een van de enorme verrekijkers die opgesteld staan. Amerikanen zijn daar overigens heel welwillend in. Veelal bieden ze dit vanzelf al aan.
We zien inderdaad een berggeit lopen. Helaas is er met het blote oog nauwelijks iets van te zien. Met mijn telelens zie ik niet meer dan een wit stipje, maar uitvergroot is het toch nog als berggeit te herkennen.

Zoekplaatje: waar is de berggeit. (tip: hij is wit)

Antwoord: Zie de uitvergroting: de geit bevindt zich boven het witte sneeuwgebied dat een beetje op de kaart van Italië lijkt.

Ongelooflijk hoe de mensen hier weten waar ze moeten zoeken kijken. Her en der ligt er op de berg zelfs nog sneeuw en een witte geit die daartussen loopt valt absoluut niet op. Volgens een van de mannen kan zijn vrouw de dieren echter met het blote oog spotten, maar dat is volgens haar niet zo. Ze schudt althans van nee. Wij hebben een heel effectieve methode om de dieren te spotten. We kijken gewoon waar mensen met grote verrekijkers staan. Het is een gemeenschap op zich.Vaak staan ze met walky talkies in verbinding met elkaar om elkaar de aanwezigheid van de beesten door te geven.

De community bij de wolven

Na deze stop rijden we door naar Silvergate en Cooke City. In die laatste plaats tanken we. Terwijl we tanken, stopt er een zo heerlijk ouderwetse Coca Cola wagen om de winkel van het benzinestation van een nieuwe voorraad te voorzien.

We willen even internetten, en we kijken uit naar een gelegenheid waar we ook even koffie kunnen drinken. Helaas is er niets te vinden, de meeste zaken zijn gesloten en sommige zaken, zoals bij voorbeeld de Soda Butte Lodge zien er wel heel gesloten uit.

Dan zien we bij het kleine visitor center van Cooke City iemand met een laptop buiten op een bankje zitten. We stoppen er en ontdekken dat het visitor center een leuk museumpje heeft. We bekijken het en maken een praatje met de dame achter de balie. We mogen hier gratis de wifi gebruiken - ze geeft ons het password; ze schrijft het op een briefje alsof het een heel moeilijk password is als #Qbb!7H of zoiets, maar het is gewoon 'Yellowstone'. We maken dankbaar gebruik van deze mogelijkheid om te internetten. Helaas is het niet erg snel en Martin kan buiten in de zon niet veel zien op de laptop. Hij gaat binnen bij een tafeltje zitten, en ik ga buiten op de bank even whatsappen met de dochters.

Het Visitor Center van Cooke City

Daarna gaan we weer terug het park in. We hebben nog een paar wandelingen gepland. De eerste is die bij Trout Lake. Een leuke, korte wandeling, die eerst vrij steil omhoog loopt - dat is even minder leuk - en dan een rondje om het meer maakt. Het meer zit vol forel. Als we een bruggetje over een beekje dat in het meer stroomt oversteken, zien we daar tientallen vissen zwemmen.
We begrijpen van een echtpaar dat er net aan komt lopen dat de vissen het beekje stroomopwaarts in zwemmen om ergens hogerop een geschikte plek eitjes te leggen (dat doen uiteraard de vrouwtjes; de mannetjes bevruchten vervolgens de eieren en moeten dus ook de hele tocht afleggen; niet erg een efficiënt systeem). We hebben geluk, vertelt de man, dat ze deze trektocht nu al begin juni doen, want meestal doen ze dit pas eind juni, begin juli. We lopen een stuk langs het beekje omhoog en zien daar hogerop inderdaad vissen manmoedig, dan wel vrouwmoedig, bezig om omhoog te komen. De man raadt ons aan om ook bij de LeHardys Rapids te kijken: daar is de stroming veel en veel sterker en zie je de vis soms zelfs uit het water springen om een stroomversnelling te kunnen passeren. De vissen hier hebben het maar relatief makkelijk.

Trout Lake met het instromende beekje

De forellen op weg omhoog

Na het korte zijpad langs de beek maken we het rondje om het meer af. Aan de overkant zit een visser - het gebied rondom de kreek is verboden visgebied. We vragen de man hoe het met de visvangst gaat. Hij heeft nog niets gevangen vertelt hij, de vissen zitten allemaal aan de overkant bij de kreek waar hij niet mag vissen. "There's only one thing on their mind and that's not food!"

op weg naar Roosevelt

Ik had nog een paar wandelingen genoteerd hier, maar het wordt al later en we hebben ook nog de wandeling naar de Lost Creek Falls gepland, de wandeling die we gisteravond niet gedaan hebben. Daarom rijden we door naar Roosevelt voor de korte wandeling naar de waterval. Het is inderdaad een heel korte wandeling maar wel erg steil. De waterval is best groot voor zo'n klein stroompje; helaas kun je er niet heel dicht bij komen, niet echt een aanrader dus.

Lost Creek Falls

Vervolgens rijden we naar Canyon. Het is druk op de weg. We hebben even het idee dat de lijnentrekker nu hier bezig is, maar het blijkt gewoon 'normaal' druk te zijn. De parkeerplaats bij de Tower Fall is overvol, maar we waren toch niet echt van plan om hier te stoppen. We hebben de waterval al eens eerder bekeken. Het enige wat ik hier nog wel eens zou willen zien, is het rotsblok dat beneden bij de waterval moet liggen. Toen de mensen van de Hayden expeditie hier in 1871 kwamen, lag dit rotsblok nog boven bij de rand van de waterval. Het zag er uit alsof het elk moment over de rand van de waterval omlaag kon vallen. De leden van de expeditie sloten weddenschappen af wanneer het er af zou vallen. Niemand won. Het viel pas ruim honderd jaar later omlaag in 1985.

De beroemde foto van Tower Fall van William H. Jackson uit 1871. Boven bij de waterval is het rotsblok te zien van de weddenschappen

Op deze NPS-foto uit de jaren vijftig is te zien dat het rotsblok al iets is opgeschoven. Het zou echter nog ruim dertig jaar duren voordat het omlaag zou vallen. Sommige dingen vragen nu eenmaal wat tijd. 

Ook de weg over de Dunraven Pass is druk. Het is bijna filerijden. Bij Canyon stoppen we even; voor een ijsje voor Martin - heeft hij wel verdiend vindt hij - en voor twee nieuwe fotokaartjes. Die zijn duur hier maar we willen niet het risico lopen om op een ongelukkig moment met een vol kaartje te zitten. We nemen namelijk veel meer foto's dan we van te voren gedacht hadden. Het ijsje is overigens ook duur maar vooral heel erg groot. Martin heeft er al snel spijt van dat hij twee bolletjes heeft genomen, één was ook genoeg geweest. Het ijs smelt sneller dan dat hij het kan opeten.

Zo raakt een fotokaartje inderdaad al snel vol. Misschien moet ik wat schonen.

Bij Canyon kiezen we ervoor om de North Rim van de Grand Canyon van Yellowstone te rijden. De South rIm hebben we al eens gedaan. Bij het eerste uitzichtpunt kun je vanaf de rimrand gedeeltelijk naar beneden lopen en wel naar de top van de Lower Falls die zich beneden in de canyon uitstort. Het is een bijzonder steil pad richting waterval, waar we iedere tegenligger hijgend en puffend naar boven zien komen lopen. Dat wordt nog wat straks als we zelf weer omhoog moeten.
Hoewel je weinig van de Lower Falls ziet - de gouden regel is dat je een waterval het beste van onderen kan bekijken; niet van boven - is het wel een indrukwekkend punt; zo vlak boven de waterval hoor je het geraas van het water bijzonder goed. Het uitzicht over de Grand Canyon van Yellowstone is niet slecht, maar niet echt spectaculair. Daarvoor hoef je niet zo eind naar beneden te lopen,

Lower Falls met het platformpje

We zijn niet de enige die naar beneden zijn gelopen

Uitzicht over de canyon vanaf het platform

Gelukkig valt de wandeling naar boven mee, we raken al gewend aan het klimmen. We lopen ook nog even naar de Overlooks - uitzichtpunten bij de parkeerplaats; daarvoor hoef je niet te klimmen of te dalen - waarom hebben we die punten niet eerder gezien - en waarvan je Lower Falls ook goed kan zien.
We rijden vervolgens verder naar Grand View en Inspiration Point. Weer mooie uitzichten, maar voor een goed beeld van de Lower Fall zijn Artist Point en Uncle Jim's Trail, beide gelegen aan de South Rim mooier. Wel heb je er een mooi uitzicht op de canyon en de rivier.

Lower Falls

Bij één van de uitzichtpunten is een deel van het platform afgesloten. Een aardbeving heeft hier in het verleden een deel van de rotsen er onder in de canyon laten vallen. Shifting Ground noemen ze het hier.

We rijden verder richting de Hayden Valley, een plaats waar je normaliter veel wildlife kan zien. Deze keer echter niet en we rijden dan ook in een keer door naar de LeHardy Rapids waar de man van de forellen over vertelde.

Hayden Valley

Hier staat ook een informatiebord over de trek van de vissen stroomopwaarts. We zien verschillende vissen zwemmen in de relatief rustige poelen aan de kant van de wild stromende rivier vlak onder een stroomversnelling. Opeens zie ik er een omhoog springen over een stroomversnelling heen. Martin mist dit natuurlijk weer omdat hij net ergens anders naar staat te kijken. We blijven nog een tijdje kijken of we een volgende vis dit kunststukje zien herhalen, maar helaas, het blijft bij deze ene.

LeHardy Rapids

Dit is niet de vis die ik omhoog zag springen

Maar is de vis die op dit informatiebord staat.

Inmiddels is het al half zeven, de hoogste tijd om onze cabin bij Lake Lodge op te zoeken. Niet echt aantrekkelijk aan de buitenkant maar het is een ruime cabin, met eigen wc en douche.

We eten in de cafetaria van de Lodge en rijden dan nog even naar Fishing Bridge in de hoop daar nog wat wildlife te kunnen spotten. Dat is er ter plekke helaas niet te zien, maar onderweg daarheen zien we wel opeens een coyote lopen. Hij heeft een vogel in zijn bek die hij of zij blijkbaar net heeft gevangen. Met de vogel in zijn bek maakt hij opeens nog een sprong om een ander dier te vangen, maar dat lukt niet. Het beest is helaas wat moeilijk te fotograferen omdat hij de hele tijd beweegt.

Dit is mijn beste foto van het beest; niet echt duidelijk maar nog net herkenbaar 

Al met al hebben we vandaag zowat alle grotere dieren van het park gezien met uitzondering van de eland. Die hebben we niet gezien, zelfs niet op een menukaart.

Gereden: 107 mijl
Overnachting: Lake Lodge
De gereden route van vandaag: