10 juni van Old Faithful naar Old Faithful

We zijn vroeg wakker, mede omdat onze buren al vroeg vertrekken. Onze kamer heeft wel een wastafel maar geen douche en toilet. Schuin tegenover onze kamer bevinden zich de gemeenschappelijke douches en toiletten. In de kamer hangen badjassen klaar voor de gasten zodat je je niet eerst hoeft aan te kleden om de gang over te steken.

Ons bed met klaarhangende badjas

Omdat Martin vergeten is om zijn slippers mee te nemen, loopt hij met zijn wandelschoenen en een badjas naar de douche - wat er enigszins vreemd eruit ziet.

We ontbijten snel op de kamer met het brood uit Jackson zodat we al vroeg kunnen vertrekken naar de parkeerplaats bij het startpunt van de Fairy Falls Trail. Bij het startpunt van deze wandeling bevindt zich een kleine parkeerplaats die zich altijd snel vult. De parkeerplaats is niet alleen het beginpunt van de trail naar de Fairy Falls maar wordt ook gebruikt door mensen die de vlakbij gelegen Grand Prismatic Springs van bovenaf -  vanaf een vlakbij gelegen heuvel - willen fotograferen.  Als je niet beschikt over een helikopter, en die hebben wij niet, dan is dit de enige manier om deze grote kleurrijke bron in zijn geheel op de foto te kunnen krijgen. Als we eraan komen rijden, dan zien we dat de vlak bij gelegen Grand Prismatic Springs flink staat te dampen.

Als wij de parkeerplaats oprijden, zijn wij er de achtste auto - er is ruimte voor 14 auto's. Martin telt ze, hij doet wel vaker nutteloze dingen. Als we uitstappen, zien we een bizon die een riviertje wil oversteken. Dat moet natuurlijk wel even op de gevoelige plaat - zo heette dat vroeger als je een foto nam - worden vastgelegd.

Als we weer terug bij de auto zijn om onze rugzakken te pakken, zijn de parkeerplaatsen negen, tien, elf en twaalf inmiddels ook al gevuld. We lopen eerst de trail naar de Fairy Falls en bewaren de beklimming van de heuvel voor het uitzicht op de Grand Prismatic voor later. De reden daarvan is dat er 's morgens vroeg vaak veel damp boven de Grand Prismatic Spring hangt zodat hij niet goed zichtbaar is. Koude ochtendlucht en de warme dampen van de Grand Prismatic Spring is geen gelukkige combinatie voor fotografen. Je ziet de mensen die er op de boardwalk lopen dan ook goed afsteken tegen de dampen.

De wandeling naar de Fairy Fails is een vrij gemakkelijke vlakke wandeling. Het duurt ongeveer drie kwartier voordat je bij de waterval bent, althans met ons wandeltempo. De wandeling voert grotendeels door een bos met dennenbomen die allemaal ongeveer drie meter hoog zijn. Dat is een gevolg van de grote bosbranden van 1988. Ze zeggen wel eens dat een bosbrand zorgt voor een variatie van nieuwe bomen, maar dat is hier duidelijk niet het geval. Allemaal dennenbomen en allemaal drie meter hoog nu. Ook is er weinig variatie ten aanzien van de dieren: voornamelijk muggen (Deet!). Op een gegeven moment hebben we het gevoel dat we al zo dicht bij de waterval zouden moeten zijn, dat we hem al zouden moeten kunnen horen. We horen echter nog niets. Pas op het allerlaatste moment, vlak voordat we hem zien, horen we hem opeens. Alsof er bij de waterval iemand staat die hem snel aanzet zo gauw hij een toerist ziet.

Het water  van de Fairy Falls valt ongeveer 60 meter omlaag. Het bovenste gedeelte doet erg denken aan de Yosemite Falls, een niet al te brede stroom die loodrecht omlaag valt. Het onderste gedeelte lijkt daarentegen juist weer op de Calf Creek Falls. Niet zoals wij hem gezien hebben, maar zoals hij er normaal uit ziet, een breed uitwaaiende waterval met een klein watertje er onder.

Al met al vinden we het wel een mooie waterval. Terwijl wij er zijn, komen er een man en een vrouw aan die allerlei metingen bij de waterval verrichten. Ze meten ook de zuurgraad van het water: een ph van 6 zegt de vrouw. De man noteert de uitkomst. Martin kijkt alsof hij een dergelijke uitkomst wel had verwacht, alsof hij er verstand van heeft.
Na een kwartiertje foto's nemen en uitrusten, lopen we weer terug. Kwamen we op de heenweg niemand tegen en waren we de eersten bij de waterval, op de terugweg komen we best wel veel mensen tegen. Waar hebben die allemaal de auto gezet?

Als we bij de heuvels zijn van waaraf je een overzichtfoto van de Grand Prismatic Spring kan maken, zien we dat er bij alle mogelijke, door toeristen in het verleden gemaakte, paadjes omhoog bordjes staan, die aangeven dat het verboden is om de heuvels te beklimmen. Die bordjes zijn nieuw. Vroeger stonden de parkrangers oogluikend toe dat je de heuvels beklom. Maar vorig jaar kwam er een toerist om het leven bij de beklimming. Sindsdien is het verboden om de heuvel te beklimmen. Bij het paadje wat wij in gedachten hadden (dankzij een tip uit een reisverslag) staat een bordje met een mannetje met een rugzak met een verbodstreep er door heen. "Als ik nou mijn rugzak afdoe, mag het dan wel?" vraagt Martin. Zucht.

Verboden om met een rugzak te lopen?

We hebben een dilemma. We weten dat het verboden is en niet zonder risico's is. Maar ik wil toch wel heel graag die foto van boven maken. En hoewel we altijd gehoorzamen aan de parkregels, besluiten we om voor deze ene keer dit niet te doen. (We zullen echt in het vervolg ons altijd aan de parkregels houden, we beloven het; dit was de uitzondering op de regel). We zijn niet de enigen. We zien andere mensen ook naar boven klimmen. Als er boven een parkranger zou staan, dan kan hij heel wat bonnen uitschrijven. (Parkrangers zijn ook bevoegde politieagenten).
We klimmen ook naar boven. Ik moet zeggen zowel omhoog als omlaag is het geen fijne klimpad en we begrijpen nu ook heel goed dat de parkrangers dit te gevaarlijk vinden, vooral ook omdat er nu veel omgewaaide bomen liggen. (Een omgewaaide boom die ging bewegen schijnt ook de omgekomen toerist fataal geworden te zijn.) Vooral het onderste gedeelte van de heuvel is een lastig stuk. Wat hoger op, het punt van waaraf je de foto's kan maken, is wat minder steil.

Op de heuvel, waar het iets vlakker is.

We lopen niet helemaal naar de top, vinden we te link, maar maken snel wat foto's op een plek waar het iets vlakker is en we een goed overzicht hebben. Daarna gaan we weer heel, heel voorzichtig naar beneden. Ik ben blij als ik weer veilig op het pad beneden sta.

Als we weer terug bij de parkeerplaats zijn, zien we waar al die mensen, die we op de terugweg van de waterval tegen kwamen, hun auto hebben geparkeerd: langs de kant van de weg.

Het is druk in Yellowstone

Eén toerist kunnen we gelukkig maken met ons vrijkomende parkeerplekje. Dat geluk overkomt ons echter zelf niet als we onze auto willen parkeren bij de parkeerplaats van de Grand Prismactic Spring, even verderop. (We willen de bron ook even op ooghoogte zien.) De hele parkeerplaats is overvol en meerdere auto's rijden rondjes in afwachting van vrijkomende parkeerplaatsen. Yellowstone is deze maand echt heel druk. Dat hadden we niet verwacht. We zien ook veel Amerikanen met kinderen, wat enigszins wonderlijk is, want de schoolvakantie is deze week nog niet begonnen voor zover wij weten. We gaan geen rondjes rijden op de parkeerplaats en besluiten de Grand Prismactic Spring wel op de terugweg te bekijken.

We hebben vandaag nog twee dingen op het programma staan: als eerste een bezoek aan de Fountain Paint Pot in het Lower Geyser Basin. Op weg hierheen staan we even in de file vanwege overstekende bizons.

Overstekende bizons hebben voorrang

Voor wie twijfelt: deze beesten geef je echt wel voorrang als ze oversteken

Aangekomen bij de Fontain Paint Pot kunnen we hier de auto gelukkig wel kwijt. Tijdens de wandeling (een rondje op een boardwalk) kan je het hele pakket van thermische activiteit zien: geisers, fumaroles (dat zijn sissende gaten in de grond waaruit lucht ontsnapt), borrelende waterbronnen en modderpotten.Vooral die laatste vind ik erg leuk. Het zijn pruttelende modderpotten waaruit modder uit vliegt. Alsof er een modderspugertje in zit, heel grappig.

Zo spuugt hij niet 

en zo spuugt hij wel

Maar behalve de modderspugertjes zijn ook de geisers en de warmwaterpoelen boeiend om te zien. Allemaal met hun eigen kleuren.

Blauw

Rood

Grijs

Als we na het bekijken van de  Fontain Paint Pot naar het Norris geiser gebied rijden, belanden we in een lange en langzaam rijdende file. Deze file wordt deze keer echter niet veroorzaakt door de toeristen die stoppen voor een bizon ("de nieuwe toeristen" in het park) of door toeristen die stoppen voor een beer ("de gevorderde toeristen") maar door wegwerkzaamheden. Helemaal vooraan de file rijdt namelijk een lijnentrekkerswagen die nieuwe lijnen op de weg trekt. Het leerpuntje van de dag is dat die lijnen niet met een snelheid van 45 mijl per uur worden getrokken maar met een snelheid van 10 mijl per uur.

De lijnentrekker met zijn volgelingen. Wie witte banden wil hebben, moet over de lijn gaan rijden 

Met een vertraging van een half uur komen we in Norris aan. Ook hier is het heel erg DRUK op de parkeerplaats, maar we zien iemand die aanstalten maakt om weg te gaan en we wachten totdat deze weg rijdt. Wat kunnen sommige mensen er lang over doen om weg te rijden. Er vormt zich achter ons een ongeduldige rij van wachtende auto's, maar wij geven dit plekje niet op; ze wachten maar achter ons. Uiteindelijk vertrekken de mensen en kunnen wij de auto parkeren.

We kijken even in het Norris Museum. Er staan wat informatieborden. Op eentje is te zien hoe groot de actieve lavalaag onder het meer is.

Zo'n bord geeft je nou niet echt een gevoel dat het allemaal veilig is.

Als we bij een parkranger informeren naar de trails, krijgen we te horen dat nou uitgerekend het deel van het geisergebied dat wij willen zien - het Porcelain Basin - vandaag en morgen afgesloten is. De boardwalk wordt vernieuwd. Dat hebben wij weer. We lopen daarom maar naar de Steamboat Geyser toe. Deze geiser is de grootste geiser ter wereld - hij spuit het hoogst. Alleen dit doet hij niet zo vaak. De vorige keer dat wij hier waren, vertikte hij het ook. Er zijn wel eens meerdere jaren voorbij gegaan zonder zo'n grote uitbarsting. Bij de geiser staat een bord dat hij in september 2014 voor het laatst is uitgebarsten.

Net als wij er zijn, begint de geiser te spuiten. Yes, vervang dat 'September 3, 2014' maar door 'June, 10, 2015', maar helaas, het water komt niet hoger dan een metertje.

Dit telt vermoedelijk niet als een 'major eruption'.

We maken wat foto's en lopen dan verder. Althans, dat was het plan maar we zijn allebei een beetje geisermoe en we besluiten om terug te keren naar de Grand Prismatic Spring. Dat hadden we beter niet kunnen doen want de lijnentrekker had hetzelfde plan: ook hij was ondertussen omgekeerd en wel om de lijnen aan de andere kant van de weg te trekken. Deze keer blijft de vertraging tot een kwartier beperkt omdat hij halverwege even aan de kant gaat staan - zonder daar overigens een lijn naar toe te trekken.

Om vijf uur komen we weer bij de parkeerplaats bij de Grand Prismatic Spring aan en het beeld is nog precies hetzelfde als drie uur eerder: de parkeerplaats is overvol en er rijden nog steeds mensen rondjes. (We nemen aan dat dit niet dezelfde mensen van eerder die dag zijn.) Nou ja, morgen weer een dag. We kijken wel als we er morgen weer langs komen of we dan wel een plekje vinden.
We rijden terug naar de Old Faithful Inn. We gaan op een bank op de eerste verdieping van de lounge in de Inn zitten, lezen wat, zetten de foto's van vandaag over op ons laptopje en eten onze gekochte guacamole en chips op.

Ook in de Old Faithful Inn is het druk

De guacamole en chips beschouwen we als een soort voorafje voor ons avondeten, waarvoor we deze keer naar het cafetaria van de Old Faithful Lodge gaan. Onderweg bezoeken we ook nog even het Visitor Center. Het eten in de Lodge is een stuk goedkoper dan in de Inn maar de salade en noodles smaken niet slecht. Tijdens het eten zien we Old Faithful afgaan.
Na het eten lopen we nog een klein stukje over de boardwalks van het geisergebied bij Old Faithful - de zin om geisers te bekijken is al weer gegroeid en we bekijken een paar geisers die we gisteren niet hebben bekeken, waaronder de Anemone geiser, één van onze favorieten: een even kleine als schattige geiser die om de zeven minuten afgaat.

De Anemone Geyser in ruste

En aan het werk; hij doet echt zijn best om er iets van te maken

Terwijl we daar staan te wachten en te kijken, maken we een gezellig praatje met een Amerikaans gezin dat in vier dagen tijd helemaal vanuit Pennsylvania hierheen is komen rijden. In de verte zien we, terwijl de zon ondergaat, nog enkele geisers uitbarsten, wat een kleurrijk schouwspel oplevert.

Daarna lopen we terug en om negen uur zijn we weer in de Inn. We drinken in de lounge nog een kop cappuccino en gaan daarna naar bed.

Gereden: 65 mijl
Overnachting: Old Faithful Inn Old House
Route: